Le Dandy, c’est fini

Het is vrijdagnamiddag. Een treinrit richting De Panne spoort mij aan om dit neer te pennen. Het is de natuur die mij prikkelt. Bladeren vallen van de bomen, de zon gaat vroeger onder, de temperaturen zorgen voor het eerst voor een écht koud gevoel. Het dringt tot mij door: het is echt herfst nu. Plots wordt onze trein voorbijgesneld door een ander ijzeren gestel. Mijn hersenen leggen de link naar een wielrenner, die, na een zeer turbulente carrière, zijn fiets aan de haak gehangen heeft. Ik heb het niet over Jens ‘shut up legs’ Voigt, maar over David ‘with or without dope’ Millar.

David Millar zat al een tijdje in de herfst van zijn carrière. Hij werd al een tijdje voorbijgesneld door collega’s. Hij voelde dat hij meer en meer van zijn bladeren verloor en hij zag de zon binnenin hem, de kachel die de motor deed branden, iedere koers een beetje vroeger ondergaan. Dit seizoen haalde hij amper één top 10-plaats, eind juli in de individuele tijdrit van de Commonwealth Games. Maar dit terzijde. In koers deed David nog altijd het nodige werk voor zijn ploeg, maar zelf resultaten rijden zat er helaas niet meer in.

Nantes

Mijn eerste bewuste herinnering aan David Millar (want ondertussen had hij al wat ritten in grote rondes gewonnen en omwille van zijn verzorgd uiterlijk, van de Franse pers de bijnaam ‘le dandy’ gekregen), die eerste bewuste herinnering dateert waarschijnlijk van de afsluitende tijdrit in de Tour de France van 2003. Die tijdrit naar Nantes staat vooral in mijn geheugen gegrift door  de val van Jan Ullrich op een spekgladde rotonde. Toch was het ook de eerste keer dat ik echt kennismaakte met Millar. Hij won die tijdrit en was dus  sneller dan ondermeer Armstrong, Ullrich en Hamilton. Die Tour zou volgens de wielerboeken trouwens gewonnen worden door ‘ ***’.

Koersen in het donker                                                      

Daarna begon de ellende, een enorme ontnuchtering. Millar werd voor twee jaar geschorst nadat hij betrapt werd op doping. Al één dag na zijn aanhouding (veel sneller dan de meeste van zijn collega’s) gaf Millar toe EPO gebruikt te hebben. Het was een zwarte periode voor hem en hij beschrijft die periode en zijn dopingjaren uitstekend in zijn biografie ‘Racing Through The Dark’.

Millar sloeg terug. En hard. In 2006 mocht Millar de fiets weer op en dat deed hij bij Saunier Duval. Twee jaar later stelde Jonathan Vaughters voor om bij Garmin te gaan rijden. Vaughters zag in Millar een uithangbord om hun ‘antidopingbeleid’ in de kijker te zetten. Millar droomde bij zijn comeback van een ritzege in de Tour en behaalde die zege in 2012. De dopingzondaar versloeg Péraud in een spurtje met twee en was zo blij als een nieuweling die zijn eerste koers won. Ironisch genoeg gaf  ploegleider Vaughters een maand later toe wat iedereen al wist, namelijk dat ook Vaughters zelf aan het verboden spul zat toen hij renner was.

Millar werd dit jaar niet geselecteerd voor de Tour. Die Tour vertrok nota bene in het Verenigd Koninkrijk. Voor de Schot was dit het signaal om eind dit seizoen de fiets aan de haak te hangen. Het was genoeg geweest. De boom was kaal.

Je hebt er een turbulente carrière opzitten, David, maar je bent een man met het hart op de juiste plaats (en met een voorliefde voor speciale koersschoenen). Geniet nu maar van je post-rennersleven, nu het nog zomer is.