En daar stonden wij dan, een paar kilometer onder de top van de Crêt de Chatillion. Deze berg van de eerste categorie ligt bij Annecy. Onderweg naar Italië ontdekten we dat de reis zo omgeleid kon worden dat we op 29 juli 1998 de 17e etappe van de Tour de France zouden kruisen. Een rit van 149 km van Albertville naar Aix-les-Bains. Dat wil je niet missen. Een camping bij het meer, een korte verkenning van de route en je verheugen. Als echte wielertoeristen, met campingstoelen, een goed gevulde koelbox, een leeg filmpje in de Pentax-camera en niet te vergeten een radiootje, reden wij vol verwachting de berg op. Dit beloofde een schitterende dag te worden. Uren wachten? We hadden het er meer dan voor over. Schaduw genoeg onder de bomen en veel enthousiaste wielerliefhebbers om ons heen.
Uiteindelijk werd de Tour de France van dat jaar een van de meest geruchtmakende wielerwedstrijden ooit. En deze 17e etappe bleek de meest geruchtmakende uit die Ronde te zijn. De renners, onder leiding van Bjarne Riis, staakten, stapten enkele malen van hun fiets om in protest op de weg te gaan zitten en hun rugnummers te verwijderen. Het peloton neutraliseerde zelf de koers. De renners protesteerden massaal tegen het politieoptreden tegen de TVM-ploeg van Cees Priem. De Nederlandse ploeg werd verdacht van dopinggebruik, de renners waren ’s nachts van hun bed gelicht en voor bloedonderzoek naar het ziekenhuis vervoerd. Zo waren er meer dopingschandalen. Festina was de toegang al eerder ontzegd. ONCE, Banesto, Riso Scotti, Kelme en Vitalicio Seguros trokken zich terug. Deze Tour kreeg de bijnaam Le Tour Dopage en het scheelde weinig of…
En daar stonden wij dan. Via de transistorradio volgden we de koers. Er was iets vreemds aan de hand: er werd niet gekoerst. De renners protesteerden, stapten af en weer op, reden door om kort daarna weer in de remmen te knijpen. Aan de rand van het meer van Annecy, een paar honderd meter onder de plek waar wij zaten, was er opnieuw een sit-down staking, Tientallen wielerfans hadden zich om ons radiootje verzameld. Zou er nog gereden gaan worden? Zouden ze nog de berg opkomen? Het werd niemand duidelijk. Uiteindelijk verschenen ze toch. Stapvoets, met bedrukte gezichten, pratend met elkaar beklommen zij de Crêt de Chatillion. Van strijd was geen sprake. En daar moesten wij het dan mee doen.
En ja, uiteindelijk reden vier renners van TVM hand in hand over de finish in Aix. Een uitslag kreeg deze etappe niet. De Tour wachtte ook toen op niemand en Parijs was niet ver meer, Pantani won dat jaar. Maar wat blijft is de vieze smaak, hoewel we de volle omvang van het dopinggebruik toen nog niet bevatten. Een ploegleider zat maanden vast in Reims, enkele renners bekenden pas jaren later. De beerput bleef nog lang open.
- Le Tour de Bretagne, mannen van graniet door het land van graniet - 02/05/2019
- Bretagne, waar fietsers elkaar nog groeten - 01/11/2016
- Le Tour Noir, de ronde langs de afgrond - 21/07/2015
Geef een reactie