Anderson en Vanderaerden

Een jaar ervoor staat hij na de finish te foeteren op Guido Bontempi die hem gehinderd zou hebben. Eric Vanderaerden snakte naar een klassieke zege en nu moest het maar gebeuren in Gent-Wevelgem. Maar helaas, hij moest in de sprint zijn meerdere erkennen in de Italiaan.

Dan wil je in 1985, het jaar erna, natuurlijk heel graag revanche nemen. Dat lijkt tot pakweg tweehonderd meter voor de meet ook te lukken. Bontempi is niet van de partij en andere concurrentsprinters evenmin. De overwinning ligt voor het oprapen maar de in de Belgische driekleur gehulde Vanderaerden houdt in de sprint heel nadrukkelijk in. En kijkt naar links.

Daar komt Phil Anderson, zijn Panasonicploegmaat. Maar de Belg is toch de kopman? En wil toch revanche? Eh nou, nee. Vanderaerden lijkt de zege te willen gunnen aan de Australiër die een paar dagen ervoor in de Ronde van Vlaanderen knechtenwerk voor ‘m heeft gedaan.

En hoe. De Belg wint Vlaanderen en plots wordt ‘Wevelgem’ voor hem slechts bijvangst. Een veredelde kermiskoers die je aan iemand cadeau kan doen. Aan een ploegmaat, dat wel. Vanderaerden houdt dus in maar ziet niet alleen Anderson naderen, maar ook nog wat niet bevriende kapers op de kust. De overwinning aan een ploegmaat geven is helemaal prima, maar door de inhoudactie alles mislopen kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Twijfel dus.

Oeps, Vanderaerden houdt niet genoeg in. Maatje Phil komt een paar centimeter tekort. De Belg wint, tegen wil en dank. Panasonic heeft weer eens een koers gewonnen maar aan de finish is niemand echt blij. Vanderaerden ziet zijn bedankje in de soep lopen en Anderson meende dat hij eindelijk eens recht had op een zege. Op het kopmanschap, en op dat bedankje.

Helaas, niet gelukt.

Jos van Nierop
Laatste berichten van Jos van Nierop (alles zien)