Neen. Dat is niet Roger De Vlaeminck.
Goed. De Vlaeminck won vier keer.
Niet slecht. Zeker niet.
Maar bekijk even het palmares van Patrick.
Wie? Patrick?
Ja. Patrick. Patrick Versluys.
Hij werd geboren op 5 september 1958, in Eeklo. En hij werd wielerprof. Het was een wat bonkige renner. Hij reed wel altijd mee, maar echt vaak zag je hem niet. Het was zo’n man die – ik stel het me zo voor, ik weet het niet zeker – als jongetje de stille van de klas was. Het jongetje dat niet veel zei. Maar dan wel plots gortdroog met schitterende moppen uit de hoek kon komen. Zo stel ik het me voor.
Patrick reed van 1980 tot 1988 in het peloton rond. Altijd bij Belgische ploegen. Eerst bij Boule d’Or, drie jaar lang. Dan bij Splendor, dat werd later Hitachi-Splendor. Dat is die ploeg met die oranje truitjes. Weet je nog? Als je zo rond 1985 een kopgroep zag in een klassieker, dan zag je altijd een truitje of drie van Hitachi. Op zijn minst. Het was de ploeg van Albert De Kimpe, met Claude Criquielion, Dirk De Wolf, Rudy Dhaenens, Rudy Matthijs (die won in één Tour ooit drie ritten!), Rudy Rogiers, Dietrich Thurau, Flup Vandenbrande, Jean-Marie Wampers. Met zo’n mannen heb je al snel drie renners in de kopgroep.
En Patrick, dus. Hij won Nokere Koerse, het Kampioenschap van Vlaanderen, de Omloop van het Waasland, de GP Briek Schotte, de GP Denain. In de Tour van 1982 werd hij 94ste, in die van 1984 gaf hij op. Dat deed hij ook in de Vuelta van 1986.
Maar op de dag van Parijs-Roubaix trad Patrick Versluys uit zichzelf. Op een rijtje zijn resultaten: vijftiende, veertiende, zevende, achtste, elfde, negende, tweede, vierendertigste.
Monsieur Paris-Roubaix, dus. Maar dan in het klein.
Terug naar 1987. Het is het eeuwfeest van de kasseienklassieker. De organisatoren hebben een verrassing in petto. Om dat te vieren stappen ze af van hun eigen icoon. De aankomst ligt niet op de piste, wel voor de gebouwen van de sponsor. Noord-Frankrijk? Dat moet dan wel La Redoute geweest zijn.
Eric Vanderaerden zit in de kopgroep. Samen met drie andere Belgen: Rudy Dhaenens, Flup Vandenbrande, en – ja, hoor – Patrick Versluys. Zoek het filmpje op op YouTube en kijk. Daar zijn ze weer, de oranje truitjes. Vandenbrande en Dhaenens. Versluys? Hij niet meer, hij reed toen voor ADR, toen een ploeg met allemaal subtoppers. Vanderaerden is na een lange achtervolging komen aansluiten bij de drie andere. Het is slecht weer die dag. Patrick begint de spurt op kop. Zijn stijl: strijkijzer. Vanderaerden wint gemakkelijk. Vreugde, geroep, kussen na de aankomst. Vrouw en baby vallen in zijn armen. Op het podium achteraf valt iets op: Vanderaerden krijgt geen kassei.
En Patrick? Weer geen zege voor Monsieur Paris-Roubaix.
communicatiearchitect. Hij groeide op in de gloriejaren van Eddy Merckx,
Freddy Maertens en Lucien Van Impe. Hij bereidt zich al jaren voor op zijn
eerste beklimming van de Ventoux. Grootste prestatie op de fiets: de ronde
van zijn dorp, koers voor veertienjarigen. Won toen zowel de bergprijs als de
puntentrui voor Wim, Marc, Hendrik en Linda. Favoriete boek: De Renner,
natuurlijk (17 keer gelezen). Te volgen op www.filiposselaer.be en via Twitter: @filiposselaer
- Het is stil in Wetteren - 27/03/2018
- Ze zijn daar! - 23/02/2017
- Lucien: Aux Champs-Elysées! - 18/07/2016
De Vlaeminck. 13 keer meegedaan: 4x gewonnen, 9x op het podium, 13x top 10.
Met alle respect voor Patrick Versluys, maar dat is toch van een andere wereld.