Ik ben wielerfan. Nog steeds. Voor mij is en blijft Lance Armstrong de zevenvoudig winnaar van de Tour de France en als ik een rekening had bij de Rabobank zou ik die opzeggen omdat ze zich terugtrekt uit de wielersport. Slappe hap.
Het wielrennen ligt onder vuur. So what? Het wielrennen heeft altijd onder vuur gelegen. Vanaf mijn twaalfde ben ik wielerliefhebber en ik weet niet beter dan dat doping onlosmakelijk verbonden is met wielrennen. Ik maak hier geen vrienden mee – zeker niet bij de moraalridders in het wielerpeloton – maar als ik een talentvolle wielrenner was en het verschil tussen winnen en verliezen zou doping zijn, wist ik het wel.
Naar mijn mening is in de publieke discussie op het moment alle gevoel voor verhoudingen compleet zoek. Lance Armstrong wordt afgeschilderd als crimineel, de wielrennerij wordt als ‘ziek’ bestempeld. Volslagen belachelijk. Mensen keren zich openlijk van het wielrennen af. Ze doen maar. Blijven we met de echte liefhebbers over.
Waar ik me aan erger is de morele verontwaardiging bij niet-wielerfans. Zij spreken schande van het wielrennen in het algemeen en van Lance in het bijzonder. Laat ik nog even tegen wat zere schenen schoppen. Lance blijft een geweldenaar, gezegend met de ijzersterke wil de beste te willen zijn. Ten koste van alles.
Het is stuitend te zien hoe zijn prestaties in de Tour nu bijna uitsluitend worden toegeschreven aan het gebruik van epo. Niemand die het heeft over het feit dat hij harder trainde dan wie dan ook. Nergens lees of hoor ik over de gewoonte van Lance om op trainingskamp na een dag lang afzien nog een keer een berg op te fietsen, terwijl de rest van de ploeg het hotel opzocht. Ik moet het eerste commentaar nog lezen waarin melding wordt gemaakt van het feit dat Lance de eerste wielrenner was die al in het voorjaar complete bergetappes verkende. Nu is het gemeengoed geworden, maar hij was de eerste die het deed. Als geen ander kon hij zich focussen op één ding: de Tour de France winnen.
Nu ik toch bezig ben, ik erger me ook aan het feit dat ook in de wielrennerij Lance nu het zwarte schaap is. Dat is de hypocrisie ten top. Geen enkele professionele wielerploeg zal het openlijk toegeven, maar neem van mij aan dat elke topploeg in de ‘epo-jaren’ een dopingprogramma had. Het feit dat Rabobank zich terugtrekt uit de wielersport bevestigt in mijn ogen alleen maar dat het in die ploeg van hetzelfde laken een pak was. Geen enkele ploeg zal het willen toegeven, maar ze zijn volgens mij vooral jaloers dat de ploeg van Lance een grote voorsprong had met het dopingprogramma.
De organisatie van de Tour de France heeft alle zeven zeges van Lance geschrapt. Ik vind het volstrekt onzinnig. De Amerikaanse renner was niet de enige pakker in die jaren. Het halve peloton – en dat is een voorzichtige schatting – gebruikte. Sla de eindklassementen van de zeven door Lance gewonnen Rondes van Frankrijk er maar op na. Geen enkele Top 10 is dopingvrij. Je vindt er slechts een enkele renner die nooit in verband is gebracht met doping. Anders gezegd, Lance won met gelijke middelen zijn Tours. Ik sta redelijk alleen in mijn mening, maar dat interesseert me niet. Ik sla er thuis mijn Wielerjaarboeken op na en daarin staat Lance zeven keer te boek als winnaar van de Tour. Zwart op wit. Dat zal nooit veranderen.
Mijn liefde voor de wielersport is onaangetast, hoeveel dopingaffaires er nog zullen volgen. Het moet nog winter worden, maar ik kijk nu al uit naar de voorjaarsklassiekers. Het Vlaams openingsweekend, met Omloop Het Nieuwsblad op zaterdag en Kuurne-Brussel-Kuurne op zondag, is als een hernieuwde kennismaking met een geliefde na een lange vakantie. Wat onwennig maar ook vertrouwd. De eerste twee zondagen van april zijn mij heilig. De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. De mooiste wielerwedstrijden van het jaar.
Maar die doping dan? Dat kan toch niet? Ik hoor de wielercriticasters al met hun politiek correcte morele verontwaardiging. Het antwoord is simpel: ik laat mijn passie voor de wielersport niet bederven door dopinggebruik! Het wordt tijd te accepteren dat doping onlosmakelijk verbonden is met wielrennen. En niet alleen met wielrennen, maar met alle sporten waarin de beoefenaar tot op en soms over de grenzen van wat het lichaam aankan wordt gejaagd. Het is een absolute illusie dat je op een bruine boterham met pindakaas een Tour de France kunt winnen. Hem uitrijden zou misschien nog wel gaan, maar wil je daadwerkelijk meedoen in de top kun je niet om prestatiebevorderende middelen heen. Wie anders denkt is naïef.
Laat ik nog één ding duidelijk stellen. Ik hou hier geen pleidooi voor doping. Ik ben alleen realistisch genoeg om te accepteren dat je dopinggebruik nooit kunt uitbannen. Het ligt in het karakter van topsport besloten. Topsporters – en al helemaal diegenen die beschikken over een absolute wil om te winnen – zullen altijd de grens opzoeken om de concurrentie voor te blijven. En als ze er van overtuigd zijn dat ze over die grens kunnen gaan zonder betrapt te worden, zullen er genoeg sporters zijn diedat doen. Of je het nou leuk vindt of niet, dat is de realiteit van topsport. Prima als mensen dat niet kunnen accepteren, maar laat ze mij en andere wielerfans niet opzadelen met hun morele verontwaardiging.
- Morele verontwaardiging - 04/12/2012
Ik ben het deels eens met je mening.
Lance (en iedereen van voor een bepaalde tijd) zou gewoon met rust gelaten moeten worden.
Maar (en hier komt mijn mening) dat doping niet uit het wielrennen te verbannen is, is geen reden om het niet te proberen. Alleen door doping (vanaf een bepaald punt dus) aan te pakken, kunnen we ervoor zorgen dat talenten blijven doorstromen.
Amen to that.
Lance is een crimineel, inderdaad. In de VS kun je fikse straf krijgen wanneer je met (semi-)overheidsgeld de zaak flest. En het is helder dat Lance dat heeft gedaan. Vervolgen dus.
Lance deed dingen beter dan anderen in die tijd en daarom won hij. Of hij echt harder trainde weet ik niet, lijkt me achteraf gezien blabla om zijn prestaties te verklaren. Nodig af en toe een cameraploeg uit, leg ze in de watten en laat een docu maken. Beetje moeilijk kijken in de camera, beetje in de regen rijden, dat werk.
Natuurlijk pakten er meer, maar ze streden helemaal niet met gelijke middelen. Je hebt pakken en pakken: Lance was de eerste die het op ploegniveau organiseerden (wellicht samen met Telecom). Anderen hadden de middelen niet. Zo werd wielrennen een secret race, zoals Tyler Hamilton prima verwoordde. En dat is zeer kwalijk.
Ben nog steeds een groot wielerfan, maar helemaal mee eens!
De Tour win je nml. niet in je eentje en Lance reed in een completely doped team …
De hele wereld, van de zich vervelende en slodderige huisvrouw over de zich met captagon vullende student tot de getatoeëerde crimineel: de hele wereld slikt en spuit. We vinden dat misschien niet erg fijn maar de toenemende feminisering van de wereld leidt ertoe dat we zowat àlles slecht zijn beginnen vinden, en dat vinden we ook niet fijn. In de jaren dertig van de vorige eeuw liep er een zuiverheidsmaniak rond. Vandaag hebben zijn postmoderne aanhangers zich bekeerd tot de ritus van de nieuwe uitdrijving. Wie aan dit ritueel niet deelneemt, wordt evenzogoed uitgeschakeld.
Sorry, maar ik heb werkelijk geen flauw idee wat ‘feminisering’ te maken kan hebben met wat jij beschrijft.
Het spijt me, maar ik heb zelden zulke bagger gelezen als dit stuk. Je ziet hier duidelijk het verschil tussen wielerkenner en een journalist die wielerliefhebber is. Ik weet niet eens waar te beginnen. Dick hieronder beschrijft het nog enigzins op een nette manier, iets wat in mijn ogen onmogelijk is met zo weinig feiten kennis en misplaatste verontwaardigheid.
dank Garry
Geen dank. ;-) Om toch nog maar te vervolgen zodat de heer Gerrit Wijne erover kan nadenken. De Rabobank was naar mijn mening een club van ideale schoonzonen, maar moest ze een dikke pluim geven door er de brui aan te geven. Hadden meer ploegen moeten doen. Wat dat betreft was de ARD zijn tijd ver vooruit, door al helemaal geen uitzending meer te verzorgen. Oh wat was iedereen verongelijkt. Vanaf 1993 hebben we met z’n allen naar theater zitten kijken. Doping is er altijd geweest en zal er altijd blijven. Epo, bloeddoping etc. is wel andere koek dan een amfitamine pilletje hier of een cortisonespuit daar. Het heeft de uitslagen dermate beinvloed dat ze eigenlijk niet meer serieus te nemen vallen. Een gewoon middelmatige renner kon zo maar een topper worden, met de juiste medische begeleiding. Dat je niet kan winnen op een boterham met pindakaas is zo’n cliché. Alles is mogelijk, mits ze allemaal maar evenredig veel boterhammen eten. Niemand verwacht dat de heren een tijdrit van 60 km met 50 km/h moeten afraffelen ofwel met 25 km/h de Alp op moeten rijden.
Lance was een degelijk renner, maar geen potentieel 7-voudig winnaar van de belangrijkse wielerwedstrijd van het jaar. Dat harde trainen en zijn ziekte is jarenlang een rookpluim geweest om de rest van zijn activiteiten te verdoezelen. En zelfs nu geloven mensen daar nog in (zie bovenstaand stuk). Johan B. was een boef pur sang en had ‘het vak’ geleerd bij ONCE. De ideale ploegleider voor dat keurkorps. Armstrong heeft net als alle anderen de kans gekregen om schuld te bekennen. Uiteraard was de Texaan daar te trots voor. Nu is er geen ruimte meer voor medelijden. Armstrong was niet de enige, hij was wel de enige die menig ander persoon terroriseerde, veelvuldig gepaard met arrogant gedrag waar een Amerikaan nooit vies van is. Hij was niet eens de eerste die feitelijk het hele parcours vooraf verkende. Indurain deed niet anders en ook hij zal niet de eerste zijn geweest. Als je denkt dat hij met gelijke middelen won, dan ben je wel heel naief. De man liep 2 jaar vooruit op doping gebied ten opzichte van de consurrentie. En als iemand al grote progressie boekte, dan belde Lance zijn vriend Hein V. op dat ze renner X of renner Y goed in de gaten moesten houden. Het is allemaal bekend hoe Armstrong te werk ging. Wat mij helemaal tegen de borst stuit is het huidige peloton wielrenners die vind we naar de toekomst moeten kijken. Dat de media verantwoordelijk is voor dit hele debacle. Of niet Adrie ‘ik ben meerdere malen positief getest in mijn carriere’ van der Poel ??
20 jaar lang hebben we onze tijd verprutst met het kijken van een tot de oksel met doping gevuld peloton. Een 9 man sterk US-Postal blok die de hele bergetappe controleerde, zodat Lance uiteindelijk met buitenblad de laatste berg kon opstuiven. Hebben wij recht om even klagen ? Ik denk het wel en dan moet ik zo’n stuk lezen dat er sprake is van morele verontwaardiging. Pardon ?
gr.
Garry, je betoog snijdt best hout en je schrijft vlot. Zin om dit in een opiniestuk te zetten dat we op hetiskoers.nl kunnen publiceren? Indien ja, mail svp naar info AT hetiskoers.nl
Dank!
Leon
Gerrit Wijnne ziet het wielrennen als een soort goochelshow. Of ‘magic’ zoals het tegenwoordig heet. Mooie show, topentertainment, prima zo. Het enige probleem is dat Lance Armstrong je het vak uit pest en bedreigt met een rechtszaak als je beweert dat hij dat meisje niet écht heeft doorzaagd.
Het is een virulent syndroom, vernoemd naar Leon de Winter. Kort samengevat de symptomen: Je verkondigt een absurde mening en genereert zo aandacht voor je eigen ego. Zoals Leon die Badr Hari tot een soort van Gandhi verhief, zo aanbidt Gerrit Wijnne onverminderd zijn idool Lance Armstrong. Verder is doping vanzelfsprekend en alles wat daar anders over denkt, kun je afdoen als verachtelijke moralist. Gerrit kent geen twijfel; is ingewijde want hij reed eens een uur lang met Hennie Kuiper in de auto op een of ander parcours.
Onlangs gaf Adri van de Poel de schuld nog aan de journalistiek. Nu weet iedere ingewijde dat Adri ooit duif at en daarna fout plassend Luik Bastenaken Luik won. Die duif bleek namelijk gek op strychine. Iedereen weet dat; duiven krijgen niet genoeg van dat oude dopingmiddel met ingebouwde fatale afloop. Adri ging er niet dood aan, sindsdien kraamt hij alleen maar onzin uit. Hoe zit dat met Gerrit?
Die is 42 jaar en journalist; dat laatste maakt me ongerust. Soms verlang je met een schuin oog naar de oosterburen; ooit kenden die berufsverbote. Iets voor Gerrit zodra hij als journalist zijn vuile vingertjes uitstrekt naar de wielersport?
Of moeten we Gerrit vereren met een opdracht! Bijvoorbeeld contact zoeken met Hennie Kuiper; komt dat bierviltje met gegevens mooi van pas. Kan hij Hennie eens vragen over 1996, dat laatste jaar van Motorola, het jaar dat Lance cum suis besloten hun epo, anabole en groeihormooncarrière te starten? Of Hennie daar al iets van had gemerkt toen? Of reed hij alleen maar rond in auto’s met fietsen op het dak?
Hopelijk heeft Gerrit geen kinderen die van fietsen houden. Anders hebben we er over een aantal jaren weer een paar nare affaires bij die, zoals al die andere, hun oorsprong vinden in een duister verleden waar foute helden door nog foutere bewonderaars werden bewierookt. Misschien moet Gerrit eens gaan lezen. Amarcordsneeuw is een aanbevelingswaardig boek. Bij een kenner als Gerrit gaan dan de haren pas echt overeind.
Ik wil jullie allemaal het interview met Harm Kuipers in de Leeuwarder Courant van maandag 31 december willen aanraden!