Dat koffiemolentje. Met negen man op kop de hele dag naar de laatste col sprinten, en in de 1ste aankomst bergop meteen genadeloos toeslaan (mental note to self: reed Froome, net als Armstrong vroeger, voor de veiligheid in één-na-laatste positie van het treintje? Dus met nog een ploegmaat tussen hem en de rest van het peloton in? Daar moet ik de beelden toch nog even voor terugkijken). De lichte kater bij de fans na afloop van de etappe: uiteraard kwam het meest verwachte scenario uit, maar wat haalde het alle maandenlang opgebouwde spanning uit de wedstrijd.
De vergelijkingen tussen rijstijl en tactiek van Lance Armstrong en Chris Froome zijn overduidelijk. Evenals de verdachtmakingen aan het adres van de Keniaanse Brit. Insinuaties die trouwens volgens mij voor een groot deel ook voortkomen uit de teleurstelling van de volgers: weer een renner die de Tour lamlegt met deze uiterst effectieve tactiek.
Na Froome’s verschroeiende ritzege op La Pierre St. Martin is er veel gebeurd. Franse oud-renners hebben zich onsterfelijk belachelijk gemaakt, de Sky-renner is bekogeld met urine en Lance Armstrong heeft – terecht – gezegd dat hij eigenlijk de grootste schuld heeft aan alle heisa rond Froome. Daarnaast smijten kwakzalvers en academici met cijfers en meningen om het schone rijden van de Gele Truidrager te bewijzen of juist te ontkrachten.
Duiding van data laat ik aan echte deskundigen over, maar nu de Tour de France van dit jaar op zijn einde loopt, mis ik nog één punt in dit debat: dat niet alleen de eerste aankomst bergop telt.
Trekken we namelijk de vergelijking tussen Armstrongs zeges van 1999 t/m 2005 en Froome’s optredens van 2013 en dit jaar door naar het verdere verloop van deze wedstrijden dan valt één belangrijk verschil op. Van de zeven eerste aankomsten bergop in de Armstrongjaren reed de Amerikaan met uitzondering van 2001 – het jaar waarin hij deed alsof hij slecht zat om aan de voet van L’Alpe d’Huez meer dan 2 minuten weg te rijden van de directe concurrentie en hij door dit toneelspel wel een hele dag zijn ploeg kon sparen – volgens de hierboven beschreven tactiek. De concurrentie werd ieder jaar weer compleet de vernieling in gereden. Froome slaagde in dezelfde opzet naar Ax-3 Domaines in 2013 en op Quatorze Julliet tijdens de huidige Tour.
Indachtig Mathijs van Nieuwkerk, ging Lance Armstrong tijdens het verdere verloop van de door hem gewonnen Tours gewoon doorrrr. Alle andere bergetappes onderging het peloton hetzelfde procédé. De USPostals reden de hele bergetappe met zo’n stevig tempo op kop, dat vluchtgroepen nooit ver weg konden rijden. Eerzuchtig als hij was, brommerde Armstrong vaak nog naar een paar extra etappezeges (in 2004 won hij zelfs 4 bergetappes achter elkaar). Zeker in de edities waarin bonificatieseconden op de streep lagen namen perfectionisten zoals Armstrong en ploegleider Johan Bruyneel geen enkele risico: ondanks vaak grote voorsprong werd het de concurrentie niet gegund enkele secondes ‘zomaar’ terug te krijgen door middel van een etappezege na een sprintje met in het wiel een verdedigend rijdende Gele Truidrager. In het totaal won Armstrong hierdoor maar liefst 22 etappes in de Tour de France.
Terugkijkend naar Froomes eerste Tourzege in 2013 kun je niets anders dan concluderen dat zijn Britse ploeg Sky het ‘Armstrong-procédé’ tot in de perfectie wilde nadoen. Na een succesvolle eerste aankomst bergop in de Pyreneeën, koffiemolende Froome vrolijk verder naar een 2de onbedreigde etappezege: op de Mont Ventoux reed hij de tegenstand op minuten. De Alpenritten in de 3de week moesten toen nog komen. En zoals Froome deze week zelf toegaf in een interview, was het daar toen wel een beetje op geweest. Echt in de problemen kwam Froome niet, maar de concurrentie kon wel tijd terugpakken op de Brit.
Chris Froome heeft hiervan geleerd. Dit jaar heeft hij zich, na een attent gereden 1ste week en de overwinning op La Pierre St. Martin, met behulp van zijn ploeg beperkt tot verdedigend rijden. Gevolg hiervan waren vroege vluchters die de zege kregen om te mogen strijden om de etappes. Dit leverde exotische winnaars op als Stephen Cummings en Simon Geschke, maar zorgde er bovenal voor dat Froome nooit echt in de problemen leek te komen op weg naar zijn 2de Tourzege.
Lance Armstrong had een bloedfanatiek karakter. Dat verklaarde voor een deel zijn eerzucht. Maar bovenal was de ongeoorloofde medische begeleiding simply the best bij de Amerikaan en zijn ploeggenoten. En daarmee is de belangrijkste verklaring genoemd van de bovenmenselijke manier waarop hij en zijn ploeg 7 Tours naar hun handen konden zetten.
Froome lijkt een vriendelijker en meer bescheiden persoon dan de Amerikaan, maar is natuurlijk ook bloedfanatiek met zijn sport bezig. Dat kan ook niet anders als je op het punt staat je 2de Tour te winnen. De op wetenschappelijke leest gestoelde begeleiding van zijn ploeg maakt hem en Team Sky nu al een paar jaar the team to beat.
Het zou kunnen dat er ook ongeoorloofde begeleiding plaats vindt. Dat past natuurlijk helemaal bij de vergelijking met de Armstrong-jaren. Maar door de manier van rijden van Team Sky en Chris Froome de afgelopen weken, krijgen ze wat mij betreft vooralsnog het voordeel van de twijfel. Hoewel ook ik, net als iedere wielerliefhebber wat aan te merken op de fietshouding van de Brit, zagen we de afgelopen weken wat mij betreft een zeer goed voorbereid sportman die de sterkste was, maar absoluut niet dominant. Iets wat tevens gold voor zijn ploeg: ook de knechten hadden mindere dagen en toonden zich goed voorbereid, maar menselijk in hun manier van rijden. Nou ja, op die ene aankomst bergop na dan… Maar dat is altijd nog een groot verschil met wat er gebeurd zou zijn in het tijdperk-Armstrong tijdens al die andere zware bergetappes. Drie weken bovenmenselijk koersen is niet te vergelijken met 1 dagje domineren.
- Extra fietsen in de materiaalzone - 03/02/2016
- De kopmannen van morgen - 15/10/2015
- Niet alleen de eerste aankomst bergop telt - 25/07/2015
Geef een reactie