Ha die Lance!
Maar weer eens een briefje van mij. Op mijn vorige kreeg ik geen antwoord, maar aangezien je met Oprah gaat praten neem ik aan dat je hem wel gelezen hebt. Jammer dat je niet meteen actie hebt ondernomen, dan hadden we de schade nog een beetje binnen de perken kunnen houden. Nu ja, beter laat dan nooit.
Maar waar ik voor schrijf, ik wilde het even met je hebben over je bekentenis. Want daar moeten we wat afspraken over maken. Voorop staat dat je gáát bekennen. Haal het niet in je hoofd om straks over al die testen te beginnen waarbij je nooit bent gepakt. En van we like our credibility wil ik al helemaal niets horen. Pas op hoor! Ik moet er mijn wekker voor zetten, dus die bekentenis komt er.
Mooi.
Dan de inhoud. De meeste wielrenners volgen een vast stramien. Alleen over jezelf praten, geen namen noemen. Geen andere renners, geen ploegleiders en zeker geen dokters. Ik heb me er inmiddels mopperend bij neergelegd, maar in jouw geval wil ik iets meer. Niet van dat benauwde. Namen en rugnummers. Als we gaan, dan gaan we met z’n allen, Lance. En doe me een plezier, vergeet McQuaid en Verbruggen niet. Maar wel eerlijk hè? Excuses voor de jongens die niet gebruikten. Dat is het minste. En niks geen level playing field. Anders haal ik er een dokter bij. Ik heb bij de HEMA gewerkt, dus over Tocriet hoef je mij niks te vertellen. Begrepen?
Goed zo.
O, en een bosje bloemen voor Floyd. Tyler Hamilton is inmiddels wel goed terecht gekomen, die kan nog jaren vooruit met dat boek. Maar die lieve lelijke rooie verdient wat extra’s.
Dan zijn we nu aanbeland bij het allerbelangrijkste. Style over substance, we zitten bij Oprah tenslotte. Luister.
Ga in vre-des-naam niet zitten huilen!
Alsjeblieft, doe het niet. Het past niet bij je. Huilen doe je als je ploegmaat sterft in een afdaling. En huilen had je kunnen doen als je geweten je gekweld had toen je je eerste geel won. Maar huilen omdat je verschrikkelijk baalt dat je betrapt bent, omdat je zorgvuldig opgebouwde sprookje is verdwenen? Nee. Dat pik ik niet vriend.
O, nog één tip. Om het gesprek een beetje in stijl te eindigen. Bij die laatste vraag van Oprah, als ze wil weten of je opgelucht bent nu je de HELE waarheid hebt verteld. Dat je dan even met die staalblauwe ogen in de camera kijkt. Waardig, cool, maar met die sarcastische grijns die je zo goed staat. Je knippert niet, maar staart naar de gastvrouw en dan in de camera. ‘De waarheid, jullie willen de waarheid?’
‘YOU CAN’T HANDLE THE TRUTH!’
Liefs!
Anne.
- Stipjes - 23/06/2015
- Lente - 28/02/2014
- Doping vrijgeven? Quatsch! - 31/07/2013
Ik ben bang dat het een zo’n always american hero verhaal wordt. Slecht nieuws toch leuk brengen, zodat je medelijden met hem krijgt. Niks geen medelijden. Hij heeft genoeg verdient aan zijn bedrog.
Inderdaad niet gaan huilen, Lance! Geen huilende Lance… Please
vreemd – ik zou lance juist graag eens een potje zien huilen. juist omdat het niet bij hem past, en om te kijken of hem dan wel pruim!