Tour op zondag betekent ten huize van de wielercolumnist taart en gebak. Niet heus. Hij zegt dit alleen maar om een algemeen sfeerbeeld te scheppen waarbij de lezer zich meteen op zijn gemak voelt, waar hij meteen met glans in slaagt. Ook is het onzeker of hij ooit bezoek krijgt van niet-deurwaarders doch kreeg hij gemakshalve voor deze column onverwacht bezoek. Wie dat moge zijn is zelfs voor de pientere lezer moeilijk te achterhalen, daar het onverwacht bezoek principieel anoniem wenst op te treden in wielercolumns en derhalve vanaf heden met hoofdletters zal geschreven worden.

Ding dong. (een klassiek belgeluid) Na een lichte aarzeling springt de wielercolumnist op, dit kan niet anders dan zijn Onverwacht Bezoek zijn. Na de voordeur te openen, blijkt dat te kloppen. Zijn intuïtie, ook wel buikgevoel genoemd in het geval van niet-wielercolumnisten, is opvallend fijnbesnaard. Maar dat is niet meer dan een vereiste wanneer hij zich weer eens vragen stelt bij een wielerploeg, wielrenner of beide. Iets wat hij ook deze Tour in intieme kring gedoseerd placht te doen. Bijvoorbeeld wanneer er Onverwacht Bezoek over de vloer komt.

Wanneer het Onverwacht Bezoek de woonkamer binnenwandelt, merkt deze tot groot jolijt op dat Michel Wuyts en José De Cauwer aan het debiteren zijn over Ramunas Navardauskas en vraagt hoe ver het nog is. Oh nog maar zestig kilometer, antwoordt de wielercolumnist. Nog zestig kilometer? Het Onverwacht Bezoek neemt haar smartphone vast. Zou zij het intussen weer opgeschorte account van Hare Majesteit Michelle Froome met een bezoekje vereren en haar tweets gretig favorieten en retweeten net als ironisch genoeg een rist wielerjournalisten? Mevrouw Froome die met haar vingertje naar de verdorven media wees als schuldige van het zogenaamde urine-incident waarvan verondersteld wordt dat het geen ei is van de verbeelding van Zijne Majesteit Chris Froome. De wielercolumnist vraagt het zich af, maar om haar niet te beledigen stelt hij tactvol de vraag niet.

Zoals hij wel meerdere vragen die namiddag niet stelt. Van waar de sprong in de prestatiecurve van een 26-jarige renner zonder palmares in 2011 als normaal bestempelen wanneer dat in het geval van een Italiaan bij Astana of een Rus ongemakkelijk geschuifel oplevert? Hoe kan die iemand, die leeft op een kommetje havermout als ontbijt, er zo bovenuit steken in een sport waar je al met heel veel talent moet begiftigd zijn om top 10 te rijden in de Tour? Hoe kan het dat Froome voor deze Tour nog nooit gehoord heeft van ketonen (niet verboden)? Hoeveel mensen lopen er op deze aardbol rond die zowel te kampen krijgen met astma als met bilharzia? Waarom is Sky nooit lid geweest van het MPCC? Hoe zat het met de cortisolwaarden van Froome toen hij in de Ronde van Romandië van vorig jaar (die hij won) een twijfelachtige medische dispensatie verkreeg van Zorzoli om cortisonen te gebruiken tegen een verkoudheid? Wat is de definitie van doping: elk middel dat op de dopinglijst staat of elk middel dat indruist tegen de geest van de sport? En wat met pijnstillers? Waarom reageerde Sky zo geagiteerd op het hackincident waarbij er racegegevens het daglicht zagen die in een transparante wielerwereld waar Sky de belichaming van wil zijn gewoon worden vrijgegeven? Werd Sky gehackt of was het een intern lek? Daar Sky de ploeg van transparantie en vernieuwing is: hoe zit het met de bloedwaarden van Sergio Luis Henao? Hebben andere Colombianen of anderen die op grote hoogte leven ook last van bloedwaarden die de nodige vragen oproepen? Waarom mag Michael Rasmussen van Peter Kennaugh Geraint Thomas geen pistier noemen? Is het onbegrijpelijk dat Sky somtijds met US Postal vergeleken wordt? Waarom wil de ironie dat Plateau de Beille door de groep der favorieten met Froome en Thomas amper één seconde trager beklommen werd dan Basso en Armstrong anno 2004, in de regen en met tegenwind? Kan je van de nog altijd talrijke niet-urinegooiende wielerfans die spontaan denken dat iets niet kan, verwachten te denken dat het wel kan, wanneer in een nabij verleden al dan niet veel later steeds uitkwam dat het toch niet blijkt te kunnen? Waarom heeft Chris Froome de wielercolumnist op Twitter nog altijd niet geblokkeerd?

Was de wielercolumnist in zichzelf aan het denken of hardop? De smartphone is ondertussen vergroeid met de vingers van het Onverwacht Bezoek. Hij gokt dus op het eerste. Veel van de vragen of een variant erop kan de wielercolumnist ook stellen over andere renners en ploegen, wat dan weer iets zegt over de wielrennerij. Zoals het ook iets zegt dat na 2012 mensen wier job het is om vragen te stellen verantwoordelijk worden geacht voor het gedrag van een niet geïdentificeerde urinegooiende malloot. Dat de wielercolumnist zich aangetrokken voelt tot zulke conservatieve wereld als het wielrennen is een nog groter medisch raadsel dan de fysiologie van Chris Froome. Iets wat hem wonderwel op water, brood en een puffer lukt (u moet hem maar geloven), wat al zijn vragen niet van tafel veegt maar dan weer wel in het voordeel spreekt van Froome.

Wanneer de wielercolumnist ziet dat het nog meer dan drie kilometer is, neemt zijn leven een abrupte wending en zet hij de televisie uit. Hij richt zich tot het Onverwacht Bezoek en vraagt haar de reden van haar onverwacht bezoek.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)