Open brief van Michiel Elijzen aan Maarten Ducrot

Michiel Elijzen

Ik heb op mijn vakantie kunnen nadenken over je open brief die gericht was aan mij en aan de rest van het ploegleidersgilde. Bedankt dat je de moeite neemt om een discussie op gang te brengen maar ik wil toch even beginnen met het volgende voordat ik mijn mening geef. In een van jouw bloggen stel je de volgende eisen alvorens te stoppen met een discussie. Ik citeer:

“Ik blokkeer discussie met eenieder die:

1. Agressief wordt in het vasthouden aan zijn eigen perspectief
2. Zich als bezoeker van een circus gedraagt en lollig wil doen over mijn rug (hoewel er soms zeer goede grappen tussen zitten)
3. Gewoon onbeschoft is en doet alsof ik gewoon voor de lol wat zit te beweren op de sociale media”

Goed Maarten, daar gaan we.

Allereerst begon ik de discussie met jou om de volgende reden: Jij zat in een ochtendprogramma van de welbekende DJ Giel Beelen waar jij over de ploegleiders van tegenwoordig zei dat “het een stel mafkezen zijn die iets door de oortjes schreeuwen”. Nu geef jij al jaren commentaar bij de NOS en de enige stokpaardjes die ik in al die jaren voorbij hoor komen zijn ‘Het Nieuwe Wielrennen’ en “het afschaffen van de oortjes”. Over (agressief) vasthouden aan je eigen perspectief gesproken. Daarbij gedroeg jij je als een bezoeker van een circus en ook nogal onbeschoft en respectloos over de rug van mij en andere ploegleiders door op de radio te beweren dat wij een “stel mafkezen” zijn. Bij deze zou ik dus de discussie al niet eens aan moeten gaan met je omdat je niet eens instaat voor je eigen principes. Maar ik wil graag weerleggen dat wij mafkezen zijn en daarom dat ik via Twitter dit duidelijk wilde maken.

De open brief die je daarna stuurde vond ik op zijn minst onsamenhangend en er staan zaken in die kant noch wal raken. En ik zal die proberen duidelijk te weerleggen.

Je eindigt je relaas namelijk over de ‘vriendenploeg’ Orica Greenedge. Respect alom voor wat zij gepresteerd hebben tot nu toe in de Tour en ook dik verdiend. Maar om te beweren dat, doordat zij een vriendenploeg zijn, ze niet vallen en al een paar dagen in het geel hebben gereden, gaat mij toch echt te ver. Dus alle ploegen die wel vallen of niet in het geel rijden, zijn onsamenhangende bijeenraapsels die worden bestuurd door de mafkezen achter het stuur van de auto? En hoe verklaar je dan dat Sky vorig jaar niet viel en 1 en 2 werden in de Tour? Volgens mij waren zij nou niet echt het uithangbord van een vriendenploeg, gezien het gekibbel van Wiggins en Froome? Dat Orica de etappe won met Gerrans had ook niets te maken met aanvallend koersen zoals jij graag ziet, Gerrans was gewoon de snelste in een massasprint zonder de topsprinters. Geen creatief plan aan te pas gekomen hoor. Gewoon 100 man naar de meet.

En zo zit het tegenwoordige wielrennen of, zoals jij  beweert, “Het Nieuwe Wielrennen” in elkaar. Ben je tegenwoordig geen (top)sprinter of geen topklimmer, dan moet je van goede huize komen wil je een koers winnen. En gelukkig gebeurt dat nog steeds wel! Zie Pinot, zie Voeckler, zie Bakelants of zie een Chavanel. Maar elke keer als het peloton een vlakke rit van 200 kilometer krijgt voorgeschoteld en niemand in het peloton een tactisch vernuftig plan verzint om een stormend peloton voor te blijven, begin jij te roepen dat de koersen te gecontroleerd worden. En met name dus door ons. De ploegleiders. Maar denk je nou echt dat wij moeten vertellen aan een Tony Martin of een Niki Terpstra hoe zij een peloton bij elkaar moeten houden om hun troef Cavendish uit te spelen?

Door het grote geld en de sponsorbelangen gaat het om resultaten. Want als die uitblijven word je uit de World Tour geflikkerd. Waar denk je dan dat een management voor kiest? Aanvallend rijden met niet zo’n grote kans op een overwinning? Of van je sterke punt uitgaan en proberen Goliath te verslaan? Ik zie Richard Plugge al aankomen bij Meneer Belkin: “We hebben heel aanvallend gereden en 2 koersen gewonnen. En o ja, we zijn volgend jaar geen World Tour ploeg meer. Houdoe”. Maar jij vindt dat iedereen zich maar naar de slachtbank laat leiden door bijvoorbeeld de ploeg van Cavendish. Maar wat is er nou mooier dan dat Argos, Lotto en Greenedge denken dat ze Cavendish WEL kunnen verslaan? Hoe denk je dat wij ons in de ploeg voelden toen Theo Bos alle topsprinters erop legde in de Ster ZLM Tour? Vind je het gek dat we gecontroleerd koersen dan? Want we hadden best kunnen gaan aanvallen, maar dan hadden we waarschijnlijk niets bereikt. En nu winnen we, hebben we punten, hebben we publiciteit en geven we een van onze speerpunten vertrouwen. Want als alle ploegleiders zo dachten zoals jij, dat Cavendish toch niet te verslaan is, dan kunnen we beter alle sprinters ontslaan. Denk je dan dat we een leuke koers krijgen? Heel de dag Bert Grabsch op kop achter 5 vluchters aan en aan het einde van het liedje wint Cavendish.

De creativiteit die jij zoekt in het fietsen is er heus wel, maar niet elke dag. Dat kan ook niet. Want als alle aanvallers beloond worden, ga je dan over twee jaar beginnen te klagen op de radio dat we zo weinig massasprints zien? En wat is er romantischer dan dat een aanvaller het tegen beter weten in wel redt? Dat hij doet wat eigenlijk onmogelijk wordt geacht? Maar jij ziet alleen de negatieve kanten, zoals de wetenschappelijke benadering. Maar ik vind het een knap staaltje creativiteit van renners en van coaches dat ze bij Sky een systeem hebben ontworpen waardoor Wiggins wel de Tour kon winnen. Dan is het toch weer aan andere ploegen om creatief te werk te gaan en dit systeem te ontregelen? Maar jij denkt dat we voor de lol maar achter Sky of een of andere sprinttrein rijden en ons naar de slachtbank laten leiden. Jij wilt helden zien die in hun eentje de Sky trein stoppen. Maar Maarten, helden in het fietsen vallen vaak van hun sokkel. Ik hoop dat dit toch niet langs je heen is gegaan de laatste jaren? Veel helden bleken geen helden te zijn. Wij doen er alles aan om de Sky trein te ontregelen, maar de harde wetenschappelijke kant van het fietsen leert ons ook dat dat niet zo makkelijk gaat als dat jij beweert. Je kan nog zo’n vernuftig plan bedenken, maar als Kiriyenka, Lopez, Porte en daarna Froome op de toppen van hun kunnen rijden qua wattages, dan moet je bijna een übermensch zijn wil je die voorblijven.

Ik denk dat jouw beeld van het wielrennen veel te romantisch is en dat je bent blijven hangen in de jaren dat je zelf nog fietste. Het wielrennen is gecontroleerder doordat er veel meer geld in omgaat, er veel meer belangen zijn, er een puntensysteem is waardoor elk puntje belangrijk kan zijn dus ploegen ook blij zijn als ze 5e worden en het is wetenschappelijker dan toen jij nog reed. Maar dat hoort toch bij sport? Innovatie? Anders had jij vroeger toch ook gewoon een band om je nek moeten dragen in plaats van dat je ploegleider je wiel wisselde? Alles wordt sneller, beter, lichter. Net zoals in de gewone maatschappij toch? Maar in het wielrennen mag dat niet dus, volgens jou? Ze mogen het niet wetenschappelijk benaderen en ze mogen geen radiocontact hebben. Je maakte zelfs de vergelijking op de radio dat dat in andere sporten ook niet gebeurt. Dat ze bij voetbal ook niets kunnen zeggen. O nee? Hoe staat van Gaal aanwijzingen te schreeuwen vanaf de kant? Is dat niet hetzelfde? Ze hebben weliswaar geen oortjes in maar dat is omdat het bereik van Louis die 100m wel kan overbruggen. Maar wij  moeten dus maar aanwijzingen schreeuwen vanuit een auto naar een peloton dat soms een kilometer lang gerekt is? Je vergelijking zou kloppen als Louis van Gaal zijn mond moet houden gedurende de hele wedstrijd en op de tribune moet zitten. En dat de spelers zelf maar beslissen wie er wordt gewisseld.

Je gaat in je tirade tegen de oortjes volledig voorbij aan het feit dat de functie van een coach ook motiverend kan zijn. En ik vind het echt een kwalijke zaak dat je dat niet inziet. Wij proberen door middel van cursussen zoveel mogelijk te leren op het gebied van mentale begeleiding en proberen dit ook in de praktijk te brengen in onze samenwerking met de renners en juist de menselijke kant boven te krijgen. Maar jij bent zo verblind door je eigen stokpaardjes dat je niet eens meer de moeite neemt om je daar in te verdiepen of het een goede zaak zou vinden dat wij renners ook daadwerkelijk coachen, Waar is anders een coach/ploegleider voor? Echt alleen om de mecanicien rond te rijden? Mensen zoals jij zouden toch moeten weten hoe belangrijk aanmoedigingen zijn tijdens de koers. Ik herinner me nog een Touretappe die jij won en waar je ploegleider uit het raam hing om je naar de overwinning te schreeuwen. Ik vind oprecht dat mijn vak minder leuk is geworden nu ik niet meer kan zeggen tegen bijvoorbeeld Theo Bos dat hij “nog even vast moet houden omdat de klim bijna voorbij is”. Ik wou dat ik vroeger meer ploegleiders had gehad die mij aanmoedigden. Maar volgens jou zeggen wij alleen: “Jongens, hou alles bij elkaar, spaar je energie maar want Cavendish wint toch en morgen is nog een dag”.

Sorry Maarten, als je toch iets veranderd wilt zien dan moet je het volgens mij zoeken in het puntensysteem en de lengte en zwaarte van parcoursen. Wat is er mis met een rit van 120km? Het nodigt veel meer uit tot aanvallen en is ook makkelijker doenbaar voor iedereen. Want wie heeft er nou zin om te gaan aanvallen op kaarsrechte wegen over een lengte van 200 kilometer waarbij je weet dat ze het achter controleren met de handjes op het stuur? En dat puntensysteem bederft pas echt de sport. Want als je al blij gaat zijn met een 5e plaats, dan is de essentie van sport zoek. Het gaat toch om winnen? En dat is wat iedereen probeert te doen, dat is waar sporters voor leven. Dat is waar wij voor leven en dat is waar wij voor werken. Maar dat gaat niet zo makkelijk als de meesten denken. Anders was jouw erelijst toch ook wel uitgebreider geweest?

Ik hoop dat je na de afgelopen twee attractieve weken Tour je pijlen eens gaat richten op andere stokpaardjes en eens een onafhankelijke commentator gaat zijn waar wij best mee in discussie willen zonder dat jij over “mafkezen” begint. Want het “nieuwe wielrennen” heeft een commentator nodig die gewoon constateert wat er gebeurt en daar vrede mee heeft, in plaats van een commentator die verdrinkt in zijn eigen romantiek, alle innovatie tegen wil houden en op zoek wil gaan naar helden. Er rijden er namelijk genoeg rond in het peloton, dus zo hard hoef je niet te zoeken.

Michiel