Hij voelt het intraveneus geïnjecteerde goedje door zijn aderen stromen. Het is veeleer razen of scheuren dan gewoon vloeien. Als een denderende trein die afstevent op renners die denken dat hun cocon bestand is tegen verroest ijzer aan een snelheid van 300 kilometer per uur.

Het is zijn eerste keer dit jaar. Excuses zoekt hij sinds tien jaar niet meer. Nu ja, iedereen of toch bijna iedereen doet het. Hij is nieuwsgierig. Altijd al geweest. Geen excuus, gewoon een vaststelling. Er is vermoedelijk ook erfelijke aanleg in het spel. Hij weet nog goed hoe zijn grootmoeder zaliger vertelde over haar man die tijdens de tweede van twee wereldoorlogen wilde weten of Duitsers gevoel voor humor hebben. De details van die zoektocht bespaarde ze hem uit een mengelmoes van schaamte en bezorgdheid, maar zijn sterfdatum verraadde dat hij met zijn zoektocht beter had gewacht tot na 1945. Zie, dit gebeurt geheel buiten zijn wil om.

Hij vindt het zijn plicht om scherp, alert en in blakende vorm voor de dag te komen. Hij snapt ook wel dat er meerdere wegen naar dit doel leiden. Maar waarom door de bebouwde kom als er parallel een autosnelweg loopt?

Luiheid. En wat dan nog? Als hij niet lui mag zijn, wie wel? Hij leert uit fouten die hij maakte in het verleden; ook al zat hij in een zetel wanneer de finale begon, dan nog dommelde hij in. Dit zijn situaties die niet meer mogen voorvallen.

Is een beetje epo zo ongezond? Hij weet haast zeker van niet. Noch verdenkt hij zijn lichaam ervan vergif aan te maken, zijn nieren evenmin. Als hij er zich fitter door gaat voelen, wie of wat houdt hem tegen? Het is ook zo futiel. Met epo simuleert hij een hoogtestage die echt het effect heeft waarvoor men zogezegd op hoogtestage trekt. De aanmaak van rode bloedcellen. Is het nog geheim dat isolement op een vulkaan van 3718 meter boven zeeniveau in de eerste plaats dient om geen dopingjagers over de vloer te krijgen? Hij acht het algemene kennis.

Bloed afkomstig van een ander? Zo onschuldig als wat. Let op, in het begin voelde hij zich er ongemakkelijk bij. Koorts? Nooit gehad. Soms liep zijn lichaamstemperatuur op tot 40°C en hoger, dat wel. Gewoon zijn lichaam dat op vers bloed reageert. Dat neemt overigens niet weg dat hij van zichzelf vindt dat hij een heel lichaamseigen lijf heeft.

Hysterie om niets, dat vindt hij al langer. Even routineus als zonder scrupules plaatst hij een online bestelling. Groeihormoon. Hij geeft toe geen idee te hebben of het werkt. Hij hoort er goede dingen over. De naam laat alvast het beste vermoeden.

Hij vult zijn boodschappenlijstje aan en kijkt in de koelkast. De groenten liggen logischerwijs in het epovak. Hoewel hij zich afvraagt of ze even heilzaam zijn. Antioxidanten, vitaminen en mineralen. Kwaad kunnen die stofjes niet en een mens heeft ze nodig, daar niet van. Maar het is meer geloof en overtuiging dan wetenschap om ze eenzelfde werking toe te dichten als een vijfduizendtal eenheden epo.

Waar sta je dan met nachtelijke controles? En no needle policy? Hij weet de volgende stap al. Vanaf heden verboden voedsel via de mond, slokdarm en spijsverteringsstelsel op te nemen. Via deze route kunnen pillen met een voortreffelijke werking doch een verboden substantie bevattend het lichaam op een hoger niveau tillen. Dat is de denkwijze. Geen naalden omdat ze een potentieel middel zijn om jezelf met prestatiebevorderende middelen te injecteren.

Hij wil niet gewoon klaar zijn. Maar voorbereid tot in de puntjes, het kleinste detail. Niets aan het toeval overlaten. De klassiekers, Giro, Tour, olympische wegrit, Vuelta en WK, ze vinden nu eenmaal maar één keer plaats in 2016. Er staat een lang seizoen voor de boeg. Hij zucht. Waarom doet hij dit nog? Niet dat hij ook maar een beetje spijt heeft van zijn keuzes. Alle opofferingen. Geen sociaal leven en dat is het zo eigenlijk.

Terwijl hij een logge catalogus van zitmeubilair doorbladert, werpt hij een zijdelingse blik op de verfrommelde tv-gids en wrijft eens over zijn bierbuik. Overmorgen.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)