Voor de blinden en slechtzienden herhaalt Michel Wuyts het nog een keer, traag en duidelijk. “Dames en heren, dit is een kanjer in de dop.” Alle anderen hebben het reeds gezien aan de pancarte, die aangeeft dat Anton Vorobyev de nieuwe wereldkampioen tijdrijden is bij de beloften. We zouden kunnen zeggen dat hij de beste was op het glooiend parcours van Valkenburg maar dat soort frases volstaat niet vandaag – hij heeft de tegenstand opgeruimd en verticaal geklasseerd, dat wel. Dat een sproeterige Australiër, ene Dennis, op driekwart minuut nog een zilveren plak mag komen ophalen is enkel maar omdat je de winnaar ook niet alle medailles mag geven. Terwijl de – ook een sportjournalist heeft recht op een binnentikkertje af en toe – vergelijkingen met Tony Martin gemaakt worden, droomt Anton van iets anders. De carrière van Cancellara, dat klinkt niet slecht. Bij de bestuurders van Katusha, waar Vorobyev een contract tekende, loopt het water al uit de mond. 

Chute! Chute de la numéro soixante-seize, Anton Voro-bi-ev. Of toch iets in die strekking. We zijn pas begin april maar de volgers van de Circuit de la Sarthe weten al wie de Rus is die net tegen het asfalt kwakte. Enkel klasbakken zoals Malori en Chavanel hielden de voorbije maand de neoprof van een allereerste profzege, maar dat lijkt slechts een kwestie van tijd. Wat een talent! Maar talent beschermt je niet tegen achterblijven op een druilerig stukje Franse weg, terwijl de wind snijdt aan alle onbedekt vel. Het is de start van achttien maanden van vallen, wegvallen, opkrabbelen en hervallen. Vorobyev lijkt verloren gelopen in een stad met enkel sukkelstraatjes. 

Het is heet in Ponferrada maar hij scheurt door de bochten alsof het zijn lotsbestemming is. Of was. De speaker bemerkt terecht dat de compleet uitgewoonde Rus die net niet aan de tijd van Oliveira komt pas 23 jaar oud is. In de koelte van de trailer grijnzen de bestuurders van Katusha ook – maar al wat minder dan twee jaar geleden. Vorobyev wordt achtste die dag en eindelijk weet men terug waarom hij voor nog eens twee jaar mocht tekenen bij het Rode Leger. De toekomst lijkt een postpakket van bol.com voor Anton – een beetje vertraging, maar het komt wel. 

Stilaan vroeg men zich af of dat pakketje ooit is gearriveerd ten huize Vorobyev. Een deel van je hoopt dat het nog steeds ‘pending’ is. Een ander deel beseft dat de inhoud misschien nooit was wat gehoopt werd, alsof je online een samoeraizwaard bestelde en een dunschillertje in de bus krijgt. Tot in het voorjaar van 2016 het toch lijkt alsof de postman het juiste adres vond – dat Cyrillisch schrift, weet u wel. Vorobyev start opnieuw in dat vervloekte Circuit van de Sarthe en rolt de tegenstand in een korte tijdrit op. “Ik verkies een langere afstand”, glimlacht hij. Nou, dan organiseer je er toch gewoon één de volgende dag. Kort na de start van de koninginnenrit trekt Anton ervandoor met drie trawanten. Hun namen, ah wat maakt het uit. Die dag rolt Vorobyev op iedere lastige strook de kanonnen uit, tot ze hem moeten laten gaan. Hij wint en juicht als een bevrijd man. De volgende dag beukt hij opnieuw en hij zal voor het vertrek uit Frankrijk een nieuwe koffer kopen – om al die leiderstruien mee te pakken. 

Het is dan ook in een blakende vorm dat Anton Vorobyev naar zijn tweede Giro trekt. Zijn vorige verschijning paste in het rijtje van nieuwsartikelen dat zich stilaan rond hem verzamelde – een opgave in de tweede rit door maag- en darmklachten, daar gaat je grote ronde. Dit jaar moet anders en de parcoursbouwers, niet gespeend van enig inzicht in esthetiek, hebben een magnifiek parcours uitgezet tussen de wijnvelden van de Chianti. Terwijl het grote publiek uitgebreid kennis maakt met Primoz Roglic, strijdt Anton voor de ereplaatsen. Finaal wordt het een vijfde plek, amper twee tikjes na Fabian Cancellara. Hij is nog nooit zo dicht in de buurt van zijn held gekomen. 

Nieuwe bazen, nieuwe wetten. Eind 2016 springt haarproductengigant Alpecin in de dans met het team dat lange tijd meer Russisch was dan een bontmuts op het Rode Plein. Met Duitse centen kan er Duits graniet betaald worden en Tony Martin vervoegt de troepen, met in zijn spoor een hoop jonge beloften. En wie een originele Martin in zijn rangen bezit, heeft geen nood aan de lokale ersatz. Bij Katusha grijnst men al lang niet meer voor Vorobyev. Een week voor Kerstdag komt de oplossing uit de bus. Na wat wikken en wegen heeft men nog ruimte gevonden bij Gazprom-Rusvelo, de lokale vergaarbak van renners die niet meer, nog niet of gewoon nooit met de allerbesten zullen meekunnen. Anton Vorobyev is een naam geworden in een schuifje dat je niet al te vaak meer opentrekt.

Ik heb nog nooit een Latijns-Amerikaanse speaker aan het woord gehoord en beschouw het als een van de absolute lacunes onder mijn wielerervaringen. Het is bedwingen om in deze druilerige tijden geen enkeltje Costa Rica te boeken waar eergisteren de nationale Vuelta van start ging. De affiche belooft een spannende clash tussen de winnaars van de voorbije vier edities, de broertjes Rojas, enerzijds en een all star team rond prachtige namen Roman Villalobos en Joseph Chavarria. Voeg hier nog een sausje van Colombiaanse klimmers aan toe en de lokale bevolking staat terecht in dichte drommen aan de kant van de weg. Eergisteren was het meteen vuurwerk en slechts een klein pakket beperkte de schade. Middenin deze groep der favorieten reed een enkele Rus – zijn ploegmaats, een allegaartje jongeren, zijn tientallen minuten achterop. 

Of het een gunst is om Anton Vorobyev naar Costa Rica te sturen met een nationale selectie mag u zelf uitmaken. Bij Gazprom had mijn zijn gunsten in ieder geval niet meer nodig, nu men een nieuw blik talentjes heeft opengetrokken. Afgeslankt en verjongd, lean and mean. Intussen rijdt de wereldkampioen van Valkenburg contractloos in de marge van het wielrennen. Vrijdag staat een tijdrit op het programma, maar deze stuurt de renners over een berg van 10 kilometer. Het lijkt erop dat bol.com zijn kerstpakketjes niet tot in Costa Rica stuurt.

Ruben Vandeputte
Laatste berichten van Ruben Vandeputte (alles zien)