“Oké, iets naar links voor die bocht, ietsje naar links, ietsje naar links nog en ruim insturen! Ja, primaaaa…..en met snelheid eruit… en nu weer aanzetten voor het rechte stuk! Kom op, kom op, tandje erbij! Gas, gas, gas!”
De stem van Bert Jan Lindeman is het enige wat ik hoor door de wind en het bonzen van mijn hart heen. Afgelopen augustus reed hij in de Tour de l’Ain bergop Romain Bardet en Daniel Martin eraf, om vervolgens de leiderstrui over te nemen en nooit meer af te geven. Nu rijdt hij achter mij en probeert hij met aanwijzingen en mentale ondersteuning mij zo snel mogelijk één rondje over het parcours van Zandvoort te laten rijden. Het melkzuur voel ik bij iedere trap harder door mijn benen klotsen.
De dag begon een stuk minder pijnlijk. Het is vroeg in de ochtend. Het circuit, normaal het toneel van brullende motoren en schreeuwende speakers, ligt stil tussen de duinen en je kan zelfs de zee horen. Vandaag is het parcours het domein van ruim tachtig enthousiaste wielrenners die voor één dag mogen beleven hoe het is om als profrenner te leven. In een zaal boven de baan worden we opgewacht. Gert Jakobs houdt een introductiepraatje, zoals alleen Gert Jakobs dat kan. Een simpel voorstelrondje over de aanwezige renners en ploegleiders verandert in een aaneenschakeling van enigszins opgeklopte anekdotes. Van Frans Maassen die in een criterium een gat dichtreed naar de kopgroep, die uit de Olympische tijdritploeg van 1984 bestond, tot een reconstructie van hoe Jakobs zelf de proloog van de Tour van ’87 verprutste door Nijdams advies op te volgen om zo snel mogelijk naar het zwaarst mogelijke verzet te schakelen. Hij krijgt de lachers op zijn hand en iedereen is opgewarmd om aan de dag te beginnen.
In de pitboxen krijgen geven de ploegleiders en profs uitleg en advies over het fietsen van een tijdrit en het rijden van het parcours. Vervolgens rijden we een aantal rondjes warm en oefenen we in de formatie van een ploegentijdrit om met snelheid over het parcours te gaan. Ik hoef pas redelijk te laat te starten en dat geeft me de gelegenheid om een aantal rondjes mee te rijden in de Belkin-wagen met ploegleider Frans Maassen achter het stuur.
In de ploegleiderswagen voel ik me als een GoPro-camera uit de Tour van Bauke. Het mag dan geen officiële koers zijn, maar Frans Maassen laat zien hoe een waar ploegleider zich voor zijn eigen renners inzet. Maassen heeft ons team de hele dag begeleid en is niet van plan anders te doen tijdens de tijdrit. Alle auto’s worden gesommeerd achter een willekeurige renner aan te rijden, maar Maassen wacht. Hij gebaart de andere auto’s dat ze voor mogen gaan, net zo lang tot de renner uit zijn eigen ploeg aan de beurt is. Ondertussen kunnen de sponsorperikelen van afgelopen jaar met Iwan 
Spekenbrink worden doorgenomen. Beide ploegleiders concluderen gelukkig dat het goed is afgelopen en dat ze volgend jaar weer verder kunnen.
Dan kunnen we gaan. Maassen rijdt een aantal keer naast hem om de renner extra aan te moedigen (en ‘m een beetje uit de wind te houden natuurlijk). Het resultaat mag er zijn. De bewuste renner heeft de snelste tijd tot dan toe en wordt uiteindelijk derde.
Na een aantal rondjes meerijden en mezelf opwarmen, kan ik me klaar gaan maken voor de start. Het voelt toch vreemd om de scherpe punten van de veiligheidsspelden door de zachte stof van het Sauna Diana-shirt te drukken. Hopelijk brengt het shirt geluk. Ik zal het nodig hebben, want het niveau van de 
aanwezige fietsers ligt behoorlijk hoog.
Kom op, kom op, het laatste stuk! Blijf ‘m voor, blijf ‘m voor!
In de laatste meters is de renner die na mij is gestart over mij heen gekomen, maar ik wil het niet laten gebeuren dat hij voor mij over de streep komt. The finish is at the finishline, is het enige wat 
ik kan denken als ik met een laatste krachtinspanning mijn wiel voor mijn belager over de streep druk. “6.14.95!” schalt even later door de speakers over het circuit en ik laat me tevreden uitbollen naar de pitbox.
Enthousiaste recreatieve fietsers krijgen op deze dag een geweldige mogelijkheid om de wereld van het professionele wielrennen van dichtbij te zijn. Een wereld die tegenwoordig weliswaar meer open is dan vroeger, maar zich nog altijd grotendeels afspeelt achter bussen met geblindeerde ruiten en gesloten hotelkamers. Skoda en KNWU doorbreken deze grens op een prachtige manier door deze dag. Een dag waarop je je favoriete renners kan ontmoeten en zelf kan voelen hoe het is om als prof begeleid te worden. Jammer dat het maar voor de dag is…
Mooi stukje Frans! Ik zat bij je in het team (Bianchi Sempre Pro) met een eindtijd van 5.48.617. Mooi dat we eerste van alle teams zijn geworden en wellicht tot volgend jaar!
Inderdaad nog vergeten te noemen dat we als team eerste waren. Dat maakt de rol van Frans Maassen nog mooier. Hopelijk tot volgend jaar inderdaad!