Volgens Michael Boogerd komt het door de weersomstandigheden: veel te mooi. Herman Chevrolet denkt dat de pijnstiller Tramadol de grote boosdoener is. Pieter Evelein vermoedt een tekort aan respect in het peloton. Bert Wagendorp geeft de nivellering de schuld. En dan hebben we Thijs Zonneveld natuurlijk nog; die geeft iedereen de schuld, de UCI voorop. Tien ideeën gooide hij gisteren de wereld in, want ach en wee, zo kan het toch echt niet langer. Natuurlijk heeft hij een punt, al dat gespartel in goten en greppels; niet goed word je ervan. En toch krijg ik een beetje jeuk van zijn goedbedoelde ideeën.
‘Wielrennen op deze manier kan niet meer’ schrijft hij. En hoe vaker ik die zin lees, hoe meer ik er iets anders doorheen zie schemeren. Iets van dedain bijna. Iets van ‘jullie renners laten je willoos naar de slachtbank leiden en daar ga ik nu iets aan doen’. Een beetje alsof de renners niet in staat zijn voor zichzelf op te komen. Tegelijkertijd bekruipt mij hetzelfde gevoel als wanneer ik weer eens zo’n speeltuin zie, met van die zachte stuitertegels onder het klimrek. Kinderen die zich tegenwoordig nog een gat in het hoofd vallen, zijn een zeldzaamheid geworden omdat de wereld van vandaag werkelijk ieder risico uit wil sluiten. Risico’s zijn eng. En gevaarlijk, soms zelfs levensgevaarlijk.
Maar.
Risico’s zijn ook spannend.
In de Volkskrant schreef Wagendorp dat sommige mensen vinden dat de val moet worden uitgebannen en dat anderen de mogelijkheid van de val zien als essentieel onderdeel van de sport. Niet dat zij continu renners tegen de vlakte willen zien gaan, maar het gaat om de dreiging van het noodlot dat met de coureurs meerijdt. De wielerkoers is een zoektocht naar balans en een gevecht tegen de krachten die haar trachten te verstoren, schrijft Wagendorp – ja, ik moest ‘m ook twee keer lezen.
Daarmee verwoordt hij naar mijn gevoel wel meteen de jeuk die ik van Zonnevelds ideeën krijg. Koers is zo veel meer dan hard van A naar B rijden – daarom houden we toch juist van de koers? Renners strijden tegen elkaar, tegen zichzelf, maar zeker ook tegen het noodlot in al zijn verschijningsvormen. In een wielerklassieker verschijnt het noodlot in de gedaante van smalle en bochtige weggetjes met rare verkeersheuvels, paaltjes en meer van die ellende. In een bergetappe vormt de berg zelf dat mogelijke noodlot, met z’n helse stijgingspercentages, z’n zinderende asfalt en z’n draconische haarspeldbochten in de afdaling. De renner dient hier tijdens de koers mee af te rekenen, net als hij het gevecht met zijn eigen verwachtingen en pijn moet aangaan. Dat is wat koers koers maakt, daarom kijken we er zo graag naar.
Als Zonneveld stelt dat het peloton sneller, compacter en nerveuzer is dan voorheen geloof ik hem direct. Maar is het dan niet aan de renners zelf daarop te anticiperen? Dat doen ze toch ook als ze in de dichte mist van een berg af komen zeilen? Of wil Zonneveld zeggen dat de renners dan net zo veel risico’s nemen als op een stralend mooie zomerdag?
Ik ben het met Zonneveld eens als hij zegt dat renners die anderen in gevaar brengen met een onbesuisde actie, geschorst mogen worden. Als dat de enige manier is om ze te leren dat ze niet de enigen in koers zijn, moet dat maar. En dat idiote inhalen over stoepjes en andere obstakels mag ook best worden bestraft. Die radio- en tv-spotjes om het publiek op te voeden – helemaal goed.
Maar dan.
Het peloton verkleinen; van de tweehonderd renners moeten er in het vervolg zeventig thuis blijven, stelt Zonneveld voor. Maar ik heb nog nooit gezien dat die tweehonderd renners zich als één aangesloten pak van start naar finish bewegen. En ik geloof ook niet dat een kleiner peloton plotseling minder nerveus koerst – of willen ze in een kleiner peloton niet meer winnen?
Het parcours, ook zo’n punt. Willen we werkelijk dat de renners zeggenschap krijgen over het parcours? Waar gaan we dan koersen, op de wielerbaan? Zodat ieder risico al van tevoren buiten de deur wordt gehouden? En die oortjes, ook afschaffen – alsof er in koersen zonder oortjes niet wordt gevallen. Bovendien: is het eigenlijk wel zo dat iedere ploegleider ál zijn renners naar voren schreeuwt – is dat al eens goed onderzocht?
Ook Zonnevelds negende idee zint me niet: op drie kilometer voor de finish van een vlakke rit in een etappekoers klokken we alle renners, zodat de sprinters daarna hun ding kunnen doen zonder dat klimmers of klassementsmannen in de weg rijden. Ik bedoel: hallo? Sprinten is de kunst van het laveren, de kunst van het goed laten sporen van jouw treintje, rekening houdend met de chaos om je heen. Wanneer de klassementsrenners en bergkoningen al op drie kilometer voor de streep de benen stilhouden, wat krijgen we dan nog voor sprint? Acht treintjes op een rij en kijken wie het snelst over de streep dendert?
Echt, iets minder valpartijen zou fijn zijn. Maar we moeten ook niet vergeten dat wielrennen iets anders is dan een zwemwedstrijd, een potje tennis of klauteren in een klimrek dat op stuitertegels staat. En we moeten al helemaal niet vergeten dat risico’s en ellende bij het leven horen – hoe afschuwelijk soms ook.
Van renners die op dit niveau koersen, mogen we verwachten dat ze de risico’s kennen en er rekening mee houden. Ook mogen we van ze verwachten dat ze de voeten aan de grond houden als het ze echt niet zint. Deze mannen weten heus wel dat er zonder hun gebeul op de pedalen simpelweg geen koers meer is – het zijn geen kleine kinderen!
Overigens heb ik nog wel twee alternatieven voor de lijst van Zonneveld. Ploegen en coureurs die niet jaarrond op het hoogste niveau rijden, horen in de grote klassiekers en rondes niet thuis. Het verschil is te groot en renners die een koers lang op de limiet rijden, verspillen te veel concentratie aan het overleven an sich.
Verder horen mannen die zich door het peloton bewegen alsof iedere vierkante centimeter asfalt er speciaal voor hen is neergelegd niet in een peloton thuis.
En anders is het misschien een idee ieder parcours van A naar B van stuitertegels te voorzien.
Favoriete wielerboeken:
- Het pontje van Amerongen - 09/05/2016
- Kampioenenzweet, kampioenenoren - 05/02/2016
- Een rondje met Joop - 03/12/2015
en zo is het maar net, helaas leven we de laatste jaren in een samenleving die draait om comfort en veiligheid. Dus geen oneindige discusies over dit. Stoempen op die pedalen en niet zeuren maar genieten van de sport
Vond de tweet van Michel Cornelisse wel treffend: “@mcornelisse1965 Jammer zo ophef over de valpartijen. Renners doen maanden alles voor deze wedstrijd en zijn bereid risico te nemen. Is altijd al geweest”. Als topsporter doe je er nou eenmaal alles aan om te bereiken wat je wilt bereiken. Tot en over het randje, of de afdaling nou mistig is of niet. Een peloton van 120 zal allicht wat helpen maar zal in de loop der jaren ook weer nivelleren en nerveuzer en gevaarlijker worden.
Mij doet deze kwestie en de reacties er op erg denken aan de hoon en de weerstand die Jacky Stewart eind jaren zestig over zich heen kreeg toen hij in opstand kwam tegen de vele ongelukken in de Formule 1. Ongelukken hoorden bij de sport werd hem verweten. Het was deel van de spanning.
Ik ben blij dat ik nu al jaren naar autosport kijk waarbij ik niet om de week week bang hoef te zijn dat er coureurs dood in hun auto achterblijven. Ik snap de vele -al dan niet praktische, al dan niet ‘nostalgische’ – punten van kritiek op Zonnevelds kruistocht, maar iemand moet ergens beginnen. En waar het gaat eindigen weet ik niet, maar die eerste paar uur van de Ronde van gisteren hoeven van mij niet meer.
Zoals altijd wordt er van beide kanten gechargeerd en is er ongetwijfeld een mooie middenweg tussen Mariska’s rubberen tegels en de helmplicht die na Kivilev eindelijk – maar volgens sommigen nog steeds te vroeg en onterecht – werd ingevoerd. Wielrennen is een heerlijke conservatieve sport maar verdient soms wel een flinke schop onder de kont.
Had u dit ook zo gescheven als Devolder, Van Summeren of de Mvr. dood waren? Want dat had zomaar gekunt, of niet?
Over dat randje: is wat mij betreft meer een constatering dan een mening. Volgens mij zullen er, welke maatregelen er ook getroffen worden, in alle gevallen renners zijn die onverantwoorde risico’s nemen.
Het is JackIE Stewart. Foei ik.
Vorige week sprak ik voor een radio-interview Kurt Hovelynck, ex-renner bij onder meer Quick Step. In 2009 viel hij heel erg zwaar. Hij leefde maanden zonder schedel (die zat – bizar, maar waar – in de vriezer). Bij hem op zijn tocht én zijn reddende engel (die toen de hulpdiensten belde): Wouter Weylandt. Wouter is er niet meer. Behoorden ook tot het vriendengroepje: Fred Nolf, Dimitri De Fauw, Kristof Goddaert. Ze zijn er allemaal niet meer; Alleen Kurt leeft nog. Koersen doet hij nu niet meer. Na zijn val – hij viel daarna nog wel enkele keren erg zwaar – werd hij nooit meer de oude. “Maar”, zei hij in het gesprek, “ik zou er nu nog altijd alles aan doen om weer dat heerlijke gevoel van het peloton te kunnen voelen.” Ook na de val. Renners…
Zelden zulke onzin gelezen. Valpartijen neem je nooit weg natuurlijk, maar het wordt ieder jaar erger en dát moet een halt toegeroepen worden. Dit stuk staat vol met scheve, onbeargumenteerbare onderbuikgevoelens. Ja, de koers is en blijft bikkelhard en bomvol van de romantiek, maar ergens moet een lijn worden getrokken. Moeten er weer doden gaan vallen voor weer iemand iets doet? Zullen we de valhelmen ook maar meteen afschaffen? Je hoofd te barsten vallen is ook een ‘risico van het vak’ en die verdraaide helm belemmert dat maar al te vaak. Blij dat iemand voor mij al het inzicht had de parallel met de Formule 1 te trekken, die is volledig terecht hier. De motorsport is ook niet ten onder gegaan aan het feit dat er niet elke maand drie mensen niet meer levens uit hun auto kwamen. Daar zorgt dat brommergeluid wel voor, maar da’s een hele andere discussie…
Zoals altijd zal de waarheid wel weer in het middel liggen. Ik denk dat er voor beide kanten wat te zeggen is maar met een beetje gezond verstand komen we al een heel eind denk. Slechts 1 ding wil ik wel graag toevoegen, rijders die invloed krijgen in het parcours vind ik wel een goed idee. De route staat wel ongeveer vast maar zoals de bevoorrading afgelopen weekend op een weg met paaltjes vond ik niet zo doordacht en ik denk dat een renner dat eerder opvalt dan iemand van de organisatie.
[i]Van renners die op dit niveau koersen, mogen we verwachten dat ze de risico’s kennen en er rekening mee houden.[/i]
Nee, kennen misschien nog wel, maar rekening houden zeker niet. Alle drijfveren (sportieve glorie, financieel gewin) wijzen de renners de andere kant op en het menselijk brein is supergoed in een “overkomt mij niet” houding. Renners kunnen dit echt niet gemakkelijk zelf oplossen (prisoners dilemma!). De rest van de argumentatie in dit stuk is ook van een niveau lik me vestje. Ondoordacht onderbuik gevoelens.
Natuurlijk zijn sommige van Zonnevelds ideeën wat “out there” of zonder vastgestelde feitelijke basis (oortjes), maar dat is meer een steil dan een inhoudsprobleem, dat maakt naar mijn mening de strekking van zijn ideeën niet minder valide.
Wanneer we het over onderbuikgevoelens hebben, kunnen we dat ook over de andere kant van het spectrum zeggen: UCI heeft namelijk onderzoek naar valpartijen gedaan maar cijfers zijn tot op heden niet bekend gemaakt, zo schreef Hans Vandeweghe afgelopen weekend nog in De Standaard:
“Vallen renners meer dan vroeger? Daar lijkt het op, iedereen zegt het ook, maar er zijn weinig objectieve gegevens. De internationale wielerunie UCI kondigde na enkele spectaculaire crashes in de Tour 2011 een studie aan. Sport- en technisch directeur wegwielrennen Philippe Chevallier, zelf ex-prof, bevestigt: ‘De studie wijst uit dat vaker wordt gevallen. Ook met meer blessures voor gevolg. Naar de oorzaken hebben we het raden omdat er statistieken ontbreken. De dynamiek van het peloton heeft er veel mee te maken. We onderzoeken ook de technische kant van de zaak, zoals de stijfheid van de fiets, de wielen en de banden, maar ons technisch departement werkt zich voorlopig nog in na de personeelswijziging ten gevolge van de voorzitterswissel.”
Er zijn dus (nog) geen harde cijfers. Niet over het aantal valpartijen en ook niet over de ernst ervan. Door alle camera’s is het aantal zichtbare valpartijen wel toegenomen, dat staat zeker vast.
Verder blijf ik van mening dat er te weinig vertrouwen is in wat renners wel en niet goed kunnen. Natuurlijk willen die mannen winnen, daar zijn het profs voor. Maar het zijn volwassen kerels, mannen die uitstekend voor zichzelf op kunnen komen als het om een salaris of een dopingbeschuldiging gaat (om maar eens wat te noemen). Naar mijn mening mag ik dan ook verwachten dat ze de voeten aan de grond zetten op het moment dat ze de koers echt te gevaarlijk vinden.
Voor wat betreft die plaatsen van bevoorrading: dat hoeft wat mij betreft niet met de renners te worden bekeken, dat kan ook met ploegleiders of verzorgers, die mensen zien toch ook wel dat bevoorrading tussen een verzameling paaltjes niet het meest ideale is?
Zoals ik in mijn stuk stel, zou ik ook graag wat minder valpartijen zien. Maar ik zie weinig in sommige ideeën van Zonneveld. Wel vind ik dat het publiek moet worden gewezen op de gevaren en ik vind ook dat de koersorganisatie verantwoordelijkheid moet dragen voor een veilig parcours, met voldoende seingevers en met voldoende mensen die het publiek zonodig van de weg houden.
Voor het overige: zie de laatste alinea van mijn betoog. En dat de allerlaatste zin met de nodige scepsis mag worden gelezen, spreekt voor zich, toch?
“Door alle camera’s is het aantal zichtbare valpartijen wel toegenomen, dat staat zeker vast.”
Een uitstekende reden om er iets aan te doen dus. Nu kunnen we pas echt zien hoe het er aan toegaat. Zelfs dat ene ongeluk van Van Summeren is toch al genoeg reden?
En na 2 doodgevallen renners in de jaren 90 is er toch ook een helmplicht gekomen? Trouwens traint nu ookniet iedereen zelfs met een helm op ipv een petje?
“risico´s zijn ook spannend”
Ja ik weet niet of de familie van die 65 jarige vrouw daar ook zo over denkt. En Van Summeren zelf ook niet denk ik zo.
Dat de formule 1 hier genoemd word als goed voorbeeld is natuurlijk bizar. juist door het steeds veiliger maken van die sport heeft ervoor gezorgd dat kijkersaantallen al jaren teruglopen. mensen kijken tegenwoordig naar opgevoerde ‘brommers’ die in optocht achter elkaar aanrijden naar de finish. willen de renners iets anders? laat ze dan hun mond open trekken of elkaar aanpakken. ‘er zijn nu veel meer cowboys op de fiets,sommige jongens remmen nergens meer voor’ nou, spreek die mannen daarop aan dan, en zet ze publiekelijk voor het blok. overigens, wie Thijs Zonneveld wel eens heeft zien fietsen in een tourtocht weet dat hij de laatste is die recht van spreken heeft. al schreeuwend denk hij een weg te kunnen claimen, zelfs als de rest van de mensen al aan het lopen is. (koppenberg 2013 Rvv cyclo)
Persoonlijk is het mij ook niet helemaal duidelijk waarom bijv BMC zo dom is om in de buitenkant van een bocht in een afdaling een wiel te gaan wisselen, en waarom van Summeren (zie beelden sporza) die heuvel op wilde. er was genoeg ruimte op de weg.
Wij verschillen overduidelijk van mening over de aantrekkelijkheid van autocoureurs die dood in hekken hangen of roerloos in hun cockpit zitten met een gebroken nek.
O, en ad hominems gebruiken in een beschaafde discussie? Meh.
Ik gebruikte hem in dit verhaal om aan te geven dat je ergens moet beginnen. Thijs is verder tenminste iemand die zijn nek durft uit te steken voor de renners. ook al lijkt het er steeds meer op dat die zelfde renners daar niet in geintresseerd zijn. maar als iemand het over beschaafd rijden en aanpassing van de regels heeft, moet hij zich daar ook zelf aan houden.
Het is natuurlijk ook heel dubbel dat je aan de ene kant schrijft over knechten die geen contract meer kunnen krijgen, en vervolgens pleit voor kleinere ploegen en minder renners in een peloton..
over de formule 1, nee, ik was niet blij toen ik Senna en Ratzenberger in hetzelfde weekend bij de eerste wedstrijd die ik ooit keek zag sterven, maar het veilig maken van de auto’s is wel iets anders dan het onmogelijk maken om in te halen.
Wat me gigantisch stoort, is dat de discussie tot een intentieproces van de persoon Thijs Zonnveld versmalt en wordt aangevuld met een drietal hopeloos slechte tegenargumenten.
1. “Vroeger werd er even veel gevallen.” Kan best zijn, maar het is een non-argument. Alsof in de jaren ’60 artsen zouden stellen dat de kindersterfte in vergelijking met de 19e eeuw toch al geweldig is teruggedrongen en er dus niets meer hoeft te veranderen. In schoon Vlaams zeggen wij: van den hond zijn kloten, dat argument. In hetzelfde register: “Onze samenleving is te zeer gericht op zinloze risicocontrole.” Absoluut waar, maar opnieuw is dat geen argument om in een specifiek geval niet te kijken of verbetering mogelijk is. Alsof je een zwerende vinger niet zou genezen omdat je al medicatie neemt voor je hart en je bloeddruk.
2. “Vallen hoort er nu eenmaal bij.” Ik hoor het Michael Boogerd graag zeggen, aan tafel bij Pauw en Witteman. Het wringen richting Paterberg, het wroeten en vallen, het hoort er bij. Natuurlijk Mike. Net zoals het doperen, de bloedtransfusies, het jarenlange zwijgen en ontkennen er steeds bij hoorden. Dat was wielrennen toch, niet? Tot de bewijzen zo grotesk werden en het executiepeloton de bekentenissen één voor één uit jullie schuldbewuste monden schoot. Heeft het wielrennen echt goed gedaan, die mentaliteit van het-hoort-erbij. In hetzelfde register: in Café Corsari zwol het hoofd van de Zwarte van Brakel – een stijlrijk renner die ik steeds hoog zitten heb gehad – tot hallucinante proporties toen hij blazend beweerde nooit weet gehad te hebben van finalebidons met pijnstillers. Tuurlijk niet, Peet. Je hebt Vlaanderen en Roubaix gewonnen, twee podia op het WK versierd in een lange carrière, maar van een gebruik dat zelfs elke amateurwielrenner kent, heb je nooit gehoord. Wielrennen en geloofwaardigheid, nooit een onafscheidelijk duo geweest.
3. “Er is geen vraag vanuit het peloton.” Weet ik niet. Er is in de twee EPO-decennia blijkbaar ook nooit vraag geweest vanuit het peloton om daar korte metten mee te maken, ook dat is van buitenaf afgedwongen. In mijn 25-jarige carrière als wielervolger kan ik me nauwelijks gevallen voor de geest halen waarin renners massaal protesteerden tegen de omstandigheden. Rije rije rije, stoempe stoempe stoempe. Ja, Cancellara neutraliseerde ooit een touretappe in de Ardennen, maar dat was omdat er weer eens een hoopje Schleck tegen het asfalt was gekwakt. De jonge Tom Boonen weigerde ooit in de Ronde van België te sprinten in het centrum van Mechelen, maar de Ronde van België is, met alle respect, een keuterkoerske voor iemand als Tom Boonen. Ik zie het hem in de Ronde van Vlaanderen niet doen.
Ik geloof niet in het zelfregulerende karakter van een peloton. Meer zelfs: zelfregulering is een maatschappelijk anachronisme. Geen enkele sector is zelfregulerend, dus zeker de competitiesport niet. Onnozel voorbeeld: strava. Ik gebruik het sinds januari en heb vastgesteld dat de afdaling van de Tourmalet – ik woon in de buurt en kom er geregeld – een segment is. Dat segment dwarst ski-oord La Mongie, een stuk mooie, vrij rechte weg aan 10% waar elke wielertoerist die een beetje kan sturen de remmen niet hoeft aan te raken. Behalve: La Mongie is bebouwde kom, er flaneren steeds toeristen en regelmatig ook andere ezeltjes, en het is dus gekkenwerk om er aan 75 per uur door te knallen. Toch stel ik steeds opnieuw vast dat ik een van de weinigen ben die in La Mongie de remmen toeknijpt. Het is schrijnend om zien hoeveel wielertoeristen in de afdaling van cols rijden alsof ze in koers zijn, afsnijden van bochten incluis. Niemand heeft dat segment op de Tourmalet al afgevlagd als gevaarlijk. Ik ook niet. Iedereen moet zijn verstand maar gebruiken, sus ik mezelf, maar als ik naar het leaderboard van het segment kijk, kan ik mezelf dat eigenlijk niet wijsmaken.
Wat zou een professioneel peloton dan zelfregulerend zijn? Dat is het nooit geweest! Wie reageerde toen Van Hooydonck zonder veel omhaal zijn fiets aan de haak hing en vertelde wat er gaande was? De klokkenluider is de nestbevuiler! Dat lot lijkt in sommige kringen, niet in het minst die van (ex-)profwielrenners ook Thijs Zonneveld beschoren. Dat is onbegrijpelijk, tenzij je uitgaat van de onweerstaanbare neiging van de mens zichzelf in al zijn domheid steeds opnieuw te sussen met non-argumenten, persoonlijke aanvallen en een conservatieve oogkleppenvisie. Ik weet niet of de tien punten van Zonneveld een oplossing bieden. Wat ik wel weet, is dat ik nog geen enkel tegenargument heb gehoord dat niet-ingrijpen op welke manier dan ook rechtvaardigt.
Mee eens, en uitstekend verwoord Herman. Zeker voor wat betreft de ‘zelregulering’.
Er is geen vraag nee vanuit het peloton…als renner doe je gewoon mee. Van renners hoef je niets te verwachten wat dat betreft.
Goed gesproken!
Ik wil niet weten wat voor problemen Strava oplevert in NL :(
Nog meer idioten die de openbare weg als parcours gebruiken, alles en iedereen aan de kant schreeuwend.
Hier in Barcelona begint dat nu ook op te komen in Collserola, een bergachtig park zo groot als het westland dat direct naast de stad ligt en waar op zondag heel veel gewandeld wordt. Men spreekt over een max. snelheid voor ATBers.
– maar die eerste paar uur van de Ronde van gisteren hoeven van mij niet meer-
Precies, mijns inziens de spijker op zijn kop. Is het werkelijk zo dat we nu veel meer vallen dan vroeger ? Misschien wel, maar omdat inderdaad elke koers bijna van start tot finish in beeld komt, komen ook de vele valpartijen in beeld. Zouden de renners vroeger niet in het eerste uur proberen om voorin te rijden om die ene ontsnapping maar niet te missen ? Tuurlijk wel, alleen was er toen geen camera bij. Of publiek met een smartphone die alles meteen de social media opgooien… We “zien” gewoon veel meer dan jaren geleden… dus ja, ook die valpartijen.
Vallen hoort bij de koers hoe vervelend ook en is ook niet uit te sluiten.
Wat wel is uit te sluiten is dat renners noet het gevaar gaan of kunnen op zoeken.
Fietspaden bv. Makkelijk te zien vanuit de helikopters om daarna actie te ondernemen.
Ook het materiaal word zo door ontwikkeld in combinatie met weinig renners kilo kan dit ook een onderwerp zijn.
Sommige fietsen zijn zo licht geworden met de hoge wielen dat een lichte windvlaag al problemen kunnen geven
Tsja, ik vraag me af of Thijs Zonneveld niet lijdt aan een soort gestopte renners syndroom. Het idee dat je er nog tussen zit, en de herinnering aan je valpartijen. Kunnen we allemaal niet nog onze vreselijkste valpartijen herinneren en bijna voelen?
Voor geen goud zou ik me meer in een peloton in NL of Belgie begeven.
In de jaren 90 was ik al van mening dat de meeste parcoursen van criteriums in NL niet meer pasten bij de snelheden van die tijd. Rondjes van 900 mtr met 6 bochten en 120 renners en organisaties die het te vaak nalieten om de boel goed te beveiligen. Wat herinner ik me dat zware ongeluk van Dennis vd Meiden goed in de Ronde van Pijnacker, het gebeurde voor mijn neus. De organisatie had de lantaarnpaal in een bocht net na een licht glooiing waar men dus met 55kmp/u op af komt niet afgeschermd. Ze ontkenden dat zelfs totdat ik me herinnerde dat mijn buren fotos hadden gemaakt van die bocht….
Of die keer dat ik met mijn kop op mijn stuurnok zat te te sterven op het kantje in de Ronde van Zuid Holland en ik toevallig opkeek en nog net om die stilstaande autobus heen kon slingeren.
Toen was ik al van mening dat koersen in NL eigenlijk alleen nog maar veilig kon op club parcoursen zoals Sloten, Maassluis, De Spartaan, De Mol etc. Of die enkele criteriums, meestal in Brabant waar die nog ruim waren en waar de snelheid geen gevaar opleverde.
Misschien was ik dan wel geen “renner” omdat ik niet kon accepteren dat die gevaren erbij hoorden.
In die tijd vond ik de koers diep in Belgie een verademing, wat eeen heerlijke parcoursen, zonder rotondes, drempels etc. Niet te veel verkeer. Ook de heuvels hielpen mee de wedstrijd zwaar te maken en hielpen mee de koers niet vanuit het startschot of vanaf de bumper te laten ontploffen met alle risicos van dien.
Ik heb het idee dat de situatie in Belgie nu zo is als in NL toen, veel rotondes, drempels etc.
Plus dat de snelheden waanzinnig omhoog zijn gegaan, de fietsen nog lichter, de belangen nog hoger.
Is het nivo ook niet enorm omhoog gegaan door de mondialisering? Zijn er niet gewoon veel meer goede renners waardoor het veel harder gaat tegenwoordig?
Nivellering dus die ook de belgische parcourse niet meer “zwaar” doen zijn.
Dus ik ben het met Zonneveld eens, het hoort er niet bij. Grote onzin.
Stel trouwens dat onze perceptie alleen maar is veranderd doordat de valpartijen breeduit in beeld zijn, dus dat je denkt dat er meer zijn doordat iedereen tegenwoordig cameraman is en je op youtube/facebook etc. alles terug kunt zien. Dat is toch een reden om het veiliger te willen maken, je zou kunnen zeggen: hehe eindelijk nu het eens goed in beeld is allemaal zien we wat er écht gebeurt.
Trouwens, nu woon ik in Spanje en doe ik mee aan ATB wedstrijden/tochten. Wat een weelde! Superveilig, want geen verkeer. Geen gestress want op de eerste de beste klim schiften de sterksten zich toch wel uit. De parcoursen zijn eigenlijk véél gevaarlijker, afgronden, bomen en rotsgrond of losse steenslag…. toch gebeuren er nauwelijks ongelukken. Ja vallen doet heel erg zeer op puntige rotsen en voel je de volgende dag precies alle plekken op je lichaam waarmee je op een een puntige steen viel. Maar ongelukken… nee.
Ja de koers in NL. en Belgie zoals we die nu zien op TV is uit de tijd wat mij betreft.
Ietwat verlaat. Net ook P&W terug gekeken.
Dat er een probleem is, moge duidelijk zijn. Het gaat er daarbij niet om of het probleem vroeger groter of kleiner was. Het gaat ook niet om de illusie dat het probleem volledig uitgebannen kan worden. Waar de discussie volgens mij om zou moeten gaan, is welke maatregelen helpen.
Ik kan me in vrijwel alle voorstellen van Zonneveld vinden.
Een safety car werkt in het wielrennen niet naar mijn idee. De dynamiek in een wielerkoers, met renners die in hun eentje voor uit zijn, kopgroepen en pelotons, is heel anders dan de Formule 1. Het enige effect dat een safety car misschien kan hebben, is dat renners minder dringen om voorin te zitten, waardoor er minder spanning in de koers is.
Wat betreft de voorlichting aan toeschouwers, zou ik een wagen voorafgaand aan de koers willen toevoegen. Die kan onderdeel zijn van de reclamekaravaan, of in ieder geval een eind voor de koers uitrijden. Er zijn zoveel mensen langs de kant die voor het eerst naar een koers gaan kijken, en die geen flauw idee hebben van wat het betekent als een peloton met 50 km/h langsrijdt. Ik blijf me altijd verbazen over hoeveel mensen een hond niet aanlijnen als het peloton in aantocht is.
Dat renners zich niet uitspreken, wil niet zeggen dat er geen probleem is. Het wordt in de machocultuur van een peloton niet echt stoer gevonden om je kwetsbaar op te stellen. Renners zijn al druk genoeg met trainen en een contract voor het volgend jaar binnenhalen. Collectieve actie in een groot en gemeleerd peloton is heel moeilijk op te zetten.
Zonneveld heeft wat mij betreft een goede aanzet gegeven voor de discussie, namelijk door de veiligheid van de renner centraal te stellen. Die veiligheid is jarenlang, zo niet decennialang, onderbelicht geweest.
Het feit dat een discussie als hier, naar aanleiding van dit stuk, nauwelijks gevoerd is de afgelopen jaren, zegt misschien wel genoeg.
Ik vind dit een vreemd artikel. Je zal vallen nooit 100% kunnen voorkomen en dat hoeft ook niet, maar ieder normaal denkend mens zal toch zijn best willen doen om het risico in ieder geval zo klein mogelijk te maken, onafhankelijk van het feit of er nu wel of niet meer crashes zijn tegenwoordig? Heel vreemd ook dat daar uberhaupt een discussie over plaats moet vinden.