Het is gedaan. El Pistolero zal niet meer starten in de Tour. We zullen nog een keer zijn ster zijn fonkelen in de Vuelta. De laatste grote ronde. De laatste keer dat we overtuiging gecombineerd zien met een portie aanvulslust, liefde voor het vak en ongekend talent. Als iemand ooit de definitie van het woord panache zoekt, dan hoop ik dat het internet een filmpje toont van hem. Klimmen, dansend, spelend met zijn pedalen en de tegenstand.

Bijna hadden we nooit van zijn exploten mogen genieten. Bijna hadden we het moeten doen zonder de overwinningen en zonder grandioze nederlagen. Bloedklonters in het hoofd na een val in Asturië. Het leverde hem een litteken op van oor tot oor. Net als zijn grimas als hij afziet op een berg, maar dan recht over zijn hoofd. Het stopte zijn carrière gelukkig niet, het onderbrak de weg naar de top slechts even.

Wat hebben we van hem genoten. 25 jaar was hij pas toen hij alle drie de grote rondes al had gewonnen. Hij kon tijdrijden, zijn eerste overwinning bij de profs was een tijdrit, en hij kon klimmen. Bijna letterlijk hemeltergend goed was hij daarin. Het maakt hem een goed renner, het maakt hem de beste van zijn generatie, maar wat maakt hem toch tot die strijder. Tot die renner waar iedereen alleen maar van kan houden? Wat verheft een renner boven de middelmaat der beste renners? Wat maakt een renner een Bahamontes, een Gaul of een Herrera?

Voor mij is het zijn tomeloze aanvulslust. Het zegt genoeg dat hij buiten eerste plaatsen nooit op het podium heeft gestaan van een grote ronde. Hij reed voor de overwinning en anders niks. Tweede plekken interesseerden hem geen zier. Hij viel aan tot hij er bijna letterlijk bij neerviel, maar liever dat dan anoniem naar een 4e plek rijden. Hij is de laatste van een soort. In de trend van kortere etappes was steevast Contador die als eerste aanviel. In een veld dat tegenwoordig wacht op de laatste 3 kilometer van de etappe om aan te vallen, omdat ze vooral bang zijn om te verliezen.

Voor Contador was het risico om te verliezen van secundair belang. De kans om te winnen, hoe klein dan ook, daar ging het om. Het publiek vermaken, niet genoegen nemen met een voetnoot in de historie, maar gaan voor geschiedenis schrijven! Wie weet nog wie 4e was in de Tour van 2013? Dat telt niet! Daar draait de sport niet om. Een 2e plaats is niet een winnaar, maar de eerste verliezer.

Contador

Daarom verdient Contador de titel strijder. Wielrenners worden vanwege hun hardheid en opofferingen allemaal gezien als strijders. Wellicht is dat niet helemaal terecht. We zouden namelijk Contador er tekort meedoen. In de geschiedenis zijn de grootste strijders niet degene die alleen veel opofferden, maar juist degenen die alles konden verliezen en desondanks kozen voor de kans om alles te winnen. Mensen die inspireerden, die dingen deden die tot de verbeelding spraken en niet de risicoloze weg kozen.  Hannibal, Attila en Khan zijn niet de geschiedenisboeken ingekomen door niet alleen te doen waar ze goed in zijn, maar daar aan voorbij te gaan. Contador deed dat ook. Zijn mentale kracht is ongeëvenaard, zijn stijl van ongekende schoonheid en zijn prestaties van indrukwekkende grootsheid.

Normaal heb ik niet veel moeite om de woorden te zoeken om de prestaties van iemand in het juiste daglicht te plaatsen, maar nu ben ik al lang onderweg en lukt het me niet. Voor mij nemen we afscheid van één van de groten van de sport. Zelfs in deze Tour viel hij nog aan tegen beter weten in. Ook in deze Tour liet hij zien dat aanvallen nog steeds kan lonen. In de laatste tijdrit liet hij zien nog steeds van ongekende klasse te zijn ook al zijn zijn fysieke capaciteiten niet meer dezelfde als vroeger. Laat het een inspiratie zijn voor toekomstige generaties. Laat de talenten van morgen maar zien dat aanvallen zoveel meer brengt dan anoniem meerijden voor een 4e plek.

Wie er 4e werd in de Tour van 2013? Contador…

Arnout Tamerus
Laatste berichten van Arnout Tamerus (alles zien)