Vergeet De Ronde van Vlaanderen waar de parcoursbouwers zo weinig inspiratie hebben dat de renners lussen moeten rijden, vergeet Parijs-Roubaix waar van de twintig beste renners in de wereld er maar twee aan de start staan, omarm de Strade Bianche waar aan puurheid een nieuwe dimensie wordt gegeven.

Bron: Soigneur’s Facebook

Deze koers over Toscaanse grindwegen heeft geen “WorldTour” statuut nodig om uit te groeien tot de klassieker van de toekomst. De allures van een klassieker heeft ze al. Desondanks is ze dit weekend nog maar aan haar zevende editie toe. De Strade Bianche straalt authenticiteit uit, het sleutelbegrip als het om de populariteit van wielrennen gaat. Gooi dit overboord en de wielerfan haakt af.

Ook koers is commercie. Altijd al geweest. Wanneer de authenticiteit of beter gezegd de schijn van authenticiteit wordt doorbroken om zakelijke redenen, wordt de magie van de koers ook doorbroken. Iets waar parcoursbouwers en de denkers van het nieuwe wielrennen best rekening mee houden of hun plannen zullen een gigantisch echec worden.

Geen Tsjech, geen Abu Dhabi’er zal ooit met enkel een rijk gevulde geldbuidel een koers of een circuit van wedstrijden van betekenis kunnen creëren. Authenticiteit koop je niet. Wielrennen is gebaseerd op traditie. Wil het wielrennen een toekomst blijven hebben, zal ze niet zomaar haar verleden van zich af mogen gooien. Hoewel de Strade Bianche een piepkuiken is op de internationale wielerkalender, heeft zij dankzij haar authentieke karakter de schijn van een rijke traditie te hebben.

Tijdens de Strade Bianche mijmeren we bij een feeëriek decor weg hoe het vroeger was. We worden terug gekatapulteerd in de tijd. Op de wegen waar Gino Bartali leerde fietsen en valse papieren smokkelde om joden uit de nood te helpen tijdens de Tweede Wereldoorlog, voeren de tenoren van deze tijd hun strijd. De wielrenner als noeste arbeider van de weg komt in geen andere koers zo treffend naar voren. Enkel de fietsen uit carbon die op te tillen vallen met een pink vallen uit de toon.

Een koers moet een identiteit hebben. Des te sterker haar identiteit, des te groter haar overlevingskansen en prestige. Die identiteit dient door organisatoren in acht worden genomen en niet overboord worden gegooid. Een Parijs-Roubaix zonder kasseien is geen Parijs-Roubaix, in Milaan-San Remo leeft men toe naar de Poggio en in de Ronde van Vlaanderen was de Muur met op de top zijn kapel een orgelpunt van een kruisweg bestaande uit een opeenvolging van kasseistroken en hellingen. Het is maar de vraag of de Ronde van Vlaanderen haar identiteit kan terugwinnen met drie lussen over de Paterberg en de Oude Kwaremont.

En het is niet de vraag of maar wanneer de Strade Bianche hetzelfde prestige zal hebben als Parijs-Roubaix of de Ronde van Vlaanderen. Nu wordt de Strade Bianche gehouden in het weekend dat Parijs-Nice start, eerder te beschouwen als voorbereiding op de Vlaamse klassiekers. De kans is niet gering dat ze naar een latere en betere datum wordt verschoven en zo in het vaarwater komt van de Vlaamse voorjaarsklassiekers. Iets waar door haar stijgende populariteit bij het wielerpubliek zeker rekening moet mee worden gehouden.

Deze sterke identiteit heeft de Strade Bianche zich in een korte tijdspanne aangemeten. Er is de associatie met witte grindwegen die onlosmakelijk worden verbonden met heroïek, we zien geschiedenis in een eigentijds jasje. Er is een enorme begeestering omdat wij als wielerliefhebbers ons willen vereenzelvigen met de coureurs. Haar unieke concept maakt van haar de klassieker van de toekomst. En ze is bovenal een les voor de wielerinstanties. De toekomst van het wielrennen ligt niet in Peking, wel op Toscaanse witte grindwegen.

Binnen vijf, tien of ten laatste twintig jaar zal de Strade Bianche op een erelijst even vermeldenswaardig zijn als Milaan-San Remo, de Ronde van Italië of Luik-Bastenaken-Luik. Ze zal de grote leemte zijn in het palmares van Tom Boonen. Van de Ronde van Peking is dan al lang geen sprake meer en de Ronde van Vlaanderen slechts nog een herkansing van de Strade Bianche…

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)