Dik vijftien jaar lang was Léon van Bon een van de beeldbepalende Hollandse gezichten in het wielerpeloton. Hij won zilver op de Spelen, pakte etappes in de Tour en de Vuelta en reed bíjna altijd goed in de voorjaarsklassiekers. En wie herinnert zich niet die dag in 1997 in San Sebastian – en zijn sprint om de wereldtitel met Laurent
Vergeet Tom Boonen, GreenEdge of Astana. De onbetwiste winnaar van de voorjaarsklassiekers is Specialized. Op de Amerikaanse fietsen werd Dwars door Vlaanderen, de E3 Prijs, Gent – Wevelgem, de Ronde van Vlaanderen, de Amstel Gold Race en Luik – Bastenaken – Luik gewonnen.
Als leverancier voor maar liefst drie
Gehaktdag in de Tour de France. De helft van het peloton lag op de grond, al dan niet omdat ze door een motorrijder geschept werden. De Sloveen Brajkovic was het grootste slachtoffer, die werd in een ambulance afgevoerd. Tom Boonen kwam er ook heel slecht vanaf. Hij leek op
pineau en chavanel
dat klinkt als een lekker gerecht
geef mij maar een chavanel
à point
en doe daar dan een pineau bij
ja, dan mik je hoog
en dan te bedenken
dat die sponsor
liever boonen had opgediend
had ook leuk geweest natuurlijk
‘Wielrenners lezen niet, die kijken plaatjes.’
Deze zin schreef ik elf maanden geleden in een verhaal dat me later nog onbetamelijk veel lof en eer zou opleveren. Overigens vermoed ik dat dat laatste eerder ondanks dan dankzij die zin was. Het is geen bijzondere zin, en nog onwaar