De bubbel van The Ride is weer doorgeprikt. Ondanks dat de laatste etappe alweer een week geleden is, verkeer ik nog steeds in hogere sferen door dit fantastische avontuur. Is er een WK voetbal aan de gang? Geen idee! Pinkpop, Ronde van Zwitserland en Turkse verkiezingen? Ik heb er niks van meegekregen! De week van Bikegear.cc The Ride 2018 was een bubbel, een trance. Een dag na de laatste etappe met finish op de Cauberg ontwaak ik, met frisse tegenzin. Want The Ride had van mij nog weken mogen duren.

Tegelijkertijd komt het besef van wat er afgelopen week allemaal is gebeurd en welke prestatie er door iedereen is geleverd. Het was een waardige #rideofmylife met 1300 kilometer in acht dagen. In die ruime week doorkruisten we acht landen en de vele bergen zorgden voor een totaal van 17000hm. Al jaren geleden werd ik geïnfecteerd met de wielermicrobe, maar dit was veruit mijn grootste uitdaging tot nu toe.

Etappe 1: Prato Allo Stelvio – Silvaplana – 147km
Van tevoren heb ik me natuurlijk voorbereid, maar enigszins onzeker sta ik aan de start in Italië. Al snel blijkt dat het met de benen wel goed zit, want redelijk fris kom ik als zevende boven op de Stelvio. Op deze eerste dag is dat ook de Challenge. Het mythische gevoel van het beklimmen van de Koningin der passen geeft me zoveel energie dat ik ze bijna niet voelde. Bovenop kan ik de foto maken die ik altijd al wilde maken. Kippenvel wordt zichtbaar op mijn armen als ik neerkijk op de 48 haarspeldbochten van de Stelvio. Eigenlijk is hier The Ride 2018 al geslaagd, maar op dat moment zijn er pas 26 van de 1300 kilometer verstreken. Na een lange afdaling wordt op de Passo del Bernina duidelijk dat de Stelvio een korte opleving op adrenaline is geweest. Kruipend en slingerend fiets ik naar boven, niet wetende wat links of rechts is. De thermometer op mijn Wahoo geeft 41 graden aan. Een onmenselijke temperatuur, die ervoor zorgt dat ik tijdens de beklimming ruim een halfuur geniet van een cola bij een restaurantje. Daar pik ik de rest van mijn reisgenootschap voor die week op. Met Rudy (Shimano), Marieke (@mindfulcycling), Coen (Racefietsblog), Bruno (Fietsbenen) en Martijn rijd ik tenenkrommend langzaam verder naar de top, waar het nog steeds 30 graden is volgens mijn Wahoo. Na een welverdiende douche staat het eerste avondmaal van Sportkeuken.nl (ook vegetarisch) op tafel. The Ride 2018 is begonnen met een absolute killer van een eerste etappe.

Etappe 2: Silvaplana – Thusis -145km
De tweede etappe voert ons van Silvaplana, over de Zwitserse Alpen naar Thusis. Over 145km zijn er 3200hm te overwinnen. Een serieuze opgave na de zware eerste dag. Een stevig ontbijt is daarom noodzakelijk. Het is bijzonder om te zien hoeveel vrijwilligers zich inzetten tijdens Bikegear The Ride 2018. Elke dag wordt er een heel dorp op en af gebouwd, compleet met keuken, kroeg en overdekt ‘restaurant’. Het enige wat wij als deelnemers hoeven te doen is fietsen. De rest wordt allemaal verzorgd. De tweede etappe leidt ons over de Albulapass naar de Lenzerheidepass. Daar kun je ervoor kiezen om af te steken en alvast naar de camping te gaan in Thusis. Ik kies ervoor om de Challenge van de tweede dag mee te pakken, ditmaal de Glaspass. Gelukkig weet ik vantevoren niet hoe de laatste kilometers lopen, want anders was ik waarschijnlijk lekker afgezwaaid richting de camping. Met twee onweersbuien onderweg is het erg koud en kom ik nooit echt in mijn ritme. De laatste kilometers zijn verschrikkelijk steil en omdraaien spookt verscheidene keren door mijn hoofd. Toch kom ik boven op de regenachtige top, waar het oranje vlaggetje van de Challenge zo’n 100m verder ligt dan de finish van het Strava-segment. Het moet een geestig gezicht zijn geweest voor Carlo van Nistelrooy, koersdirecteur van Bikegear.cc The Ride. Vrijwel iedereen haalt de laatste energie uit de tenen om een goede tijd neer te zetten op de Glaspass, terwijl de daadwerkelijke finish van het segment al lang is gepasseerd. Het mag de pret niet drukken. Een koude afdaling en warme douche later is het tijd voor heerlijke linzensoep met kipfilet, salade en krieltjes. Een geslaagde dag!

Etappe 3: Thusis – Sempach – 187km
In de vroege ochtend ga ik kort langs de mechaniekers van Mechanieker Amersfoort. Zij zijn de mechaniekers van dienst vanuit het ondersteunende Shimano Service Center en voorzien iedereen van hulp met materiaalpech of vragen. De regen van de dag ervoor heeft ervoor gezorgd dat mijn ketting wat droog ligt. Gelukkig bieden de bebaarde mannen uitkomst met wat kettingolie. Deze etappe lijkt nat te worden en dus start iedereen in zijn regenkleding. Ikzelf ben geen uitzondering. De etappe voert ons langs de meren van Zwitserland, waaronder die van Zurich over de ‘kleine reuzen’ naar de volgende standplaats Sempach. Een prachtig wolkendek hangt boven de Zwitserse Alpen en ondanks een nat begin, is het grootste gedeelte van de etappe droog en aangenaam. In het tweede gedeelte van de etappe liggen veel gemene beklimmingen. Chef parcours Gijs Bruinsma heeft weer goed zijn best gedaan. De Challenge voert vandaag langs één van de vele meren op de Kerenzerberg. Meerdere beklimmingen zonder naam hebben enkele liefkozende scheldwoorden als benaming gekregen. Onderweg zijn er prachtige vergezichten over de Zwitserse Alpen en meren. Richting het einde van de derde etappe lijkt het weer te gaan regenen, maar gelukkig komen we droog aan op de camping in Sempach. Dat is veel anderen niet gegund. Warm gedoucht zien we veel renners zeiknat van de regen binnenkomen. Na een korte poetsbeurt van mijn trouwe Factor O2 is het weer tijd voor een heerlijke maaltijd van sportkeuken.nl. Later in de avond zorgt de crew voor het opstoken van één van de vrachtwagens, zodat alle kleding goed kan drogen. Men maakt er happig gebruik van aangezien er morgen weer een lange dag op het programma staat. Elke dag wordt afgesloten met een briefing. Hoe ging de etappe van vandaag, hoe ziet de etappe van morgen eruit en hoe wordt het weer. Alles wordt besproken en geen detail wordt over het hoofd gezien. Het hoogtepunt van elke dag is het dagfilmpje van Cut to Black. Deze jongens maken iedere dag een fenomenaal filmpje en zijn bepakt en bezakt met drones en al. Na de briefing druipt iedereen snel af naar zijn tentje. Tijd om welkome uurtjes slaap te pakken voor de komende etappes. Ikzelf ben wederom geen uitzondering.

Etappe 4: Sempach – Kirchzarten – 158km
Terwijl het de vorige etappe al de hele dag dreigde, moeten we er nu met zijn allen aan geloven. Het regent. En flink ook. De regenkleding is dus wederom present, maar het mag de pret niet drukken. Het vaste groepje sleept elkaar er doorheen en gezelligheid is de troef dezer dagen. Dat is naast de fysieke uitdaging die The Ride is, meteen ook de andere parel van dit evenement. Iedereen is super sociaal en allen hebben we datzelfde doel. De Cauberg halen. Dat schept automatisch een band én uren gespreksstof voor onderweg. Voor mij is deze Bikegear.cc The Ride extra speciaal. Mijn vriendin Sanne is namelijk mee als vrijwilliger en schreeuwt de longen uit haar lijf bij de start en finish-registratie. Ook onderweg kom ik haar vaak tegen op de verzorgingsposten. Altijd een erg fijn moment. Onderweg komen we geregeld Eppo Karsijns tegen. De wielerfotograaf maakt zoveel mogelijk kiekjes van elke renner tijdens dit avontuur. Het eerste gedeelte van de etappe brengt ons over de Zwitserse grens naar Duitsland. Het Zwarte Woud roept. Tijdens The Ride kom ik in zoveel prachtige fietsgebieden waar ik nog nooit ben geweest. Er gaat een (fiets)wereld voor me open. De regen zorgt voor een kleine dip in de motivatie. Dat heeft ook te maken met het feit dat dit etappe 4 is. Al wel vermoeid, maar nog niet op de helft en dus nog vele kilometers voor de boeg. Een koude, natte dag is dan het laatste wat je kunt gebruiken. Toch wordt het naarmate de etappe vordert droger en warmer. Aan het einde dient zich de Notschrei aan. Een mentaal verschrikkelijk zware klim, omdat de weg breed is en bijna niet lijkt te stijgen. Toch geeft mijn Wahoo steeds 7-8% aan. Op de top verwijst een plaatsnaambord naar het dropje Todtnau (natuurlijk zijn we niet vies van woordgrapjes) en klinkt ‘’Ik ben echt wel dood nou’’, meerdere malen. Met een glimlach bereiken we de camping in Kirchzarten, waar Sanne wederom op ons zit te wachten. Het slot van etappe vier betekent ook dat we alweer op de helft zijn van deze #rideofmylife. Al zoveel moois gehad, maar er moet ook nog zoveel moois komen. De avonden kom ik door met busvrienden Luuk, Teun en Christian. Voor hen is het ook de eerste deelname en ook zij beamen de prettige sociale interactie met andere deelnemers. Met een welverdiende Kwaremont besluiten we de avond en toosten op de helft van dit prachtige avontuur.

Het vervolg van mijn #rideofmylife kun je hier lezen in deel 2.

Bekijk hier alle dagfilmpjes van Cut to Black.
Bekijk hier alle The Ride 2018 vlogs van Bruno Bobbink (Fietsbenen.nl)

Gaat het kriebelen?
Wil jij nou ook #theridevanjeleven meemaken? Schrijf je dan in voor de editie van Bikegear.cc The Ride 2019. Wees snel en betaal geen € 1.295 maar profiteer van het Early Bird Tarief van € 1.095. 

Brend van der Horst
Twitter:
Laatste berichten van Brend van der Horst (alles zien)