Wat was de 17e etappe van de afgelopen Tour de France een prachtkoers. Mythische Alpencols werden bedwongen met de Sloveen Roglic als overwinnaar. Begin juli was ik zelf aan het afzien op de flanken van de Glandon, Telegraphe en Galibier tijdens de Marmotte. Het was mijn eerste doel dit jaar en ik wilde goed voor de dag komen en dat lukte verrassend goed.
De Marmotte is één van de grootste Granfondos ter wereld. Elk jaar nemen meer dan 7500 renners deel aan deze prachtige uitdaging. Ik wil me via de Franse Alpen klaarstomen voor The Ride Ardennes, die ik in september zal aanvatten. Een week voor aanvang van deze grote Granfondo vertrek ik richting Frankrijk om alvast te wennen aan de hoogte en de omgeving. Klimmen is altijd iets waar je even aan moet wennen, althans, dat heb ik persoonlijk. We zitten via Airbnb in een appartementje in Huez, boven op de Alpe. Hoewel ik de klim al ontelbare keren ben opgereden voel je elke keer goed hoe mythisch deze klim is, ook wanneer we met de auto naar boven rijden. Voor de hele week is helaas slecht weer voorspeld met uitzondering van de eerste dag. Meteen plannen we een ritje van ongeveer honderd kilometer om de Glandon en Croix de Fer te verkennen, waarna we zullen afdalen naar Bourg d’Oisans en bovenop de Alpe zullen eindigen bij ons appartement. Dat valt zwaar tegen. De Alpe wordt een uitputtingsslag en eens te meer wordt duidelijk dat ik op de eerste dag in de bergen lekker rustig aan moet doen. Helaas hebben Ivo en ik met ons optimistische karakter een lang dagje gepland. Gelukkig staat mijn vriendin ons boven op te wachten.
De dagen erna gaat het steeds beter. Vooral de klim van de Galibier, die we in de stromende regen doen, is er eentje om te onthouden. Ondertussen voel ik me ook steeds beter en begin ik langzaam vertrouwen te krijgen in een goede afloop van de Marmotte. Dit wordt mijn vierde deelname, maar pas de tweede in het wedstrijdvak, wat dit jaar een extra motivatie is. Op de dag van de koers is het vroeg opstaan geblazen. In de ochtenddauw daal ik af naar Bourg d’Oisans waar ik samen met 400 anderen in het wedstrijdvak start. Al snel kom ik er achter dat ik niet in staat ben de snelsten van deze groep bij te houden, maar dat is geen schande. Na acht kilometer op de Glandon, de eerste klim van de dag haak ik af en ga ik mijn eigen tempo rijden. Uit ervaring weet ik dat je op dit moment opblazen je wel eens duur kan komen te staan op de Alpe d’Huez, die later die dag nog op het programma staat. In een mooi groepje kom ik boven. Vlak voor ik de natte en mistige afdaling induik trek ik mijn regenjasje aan en vul ik mijn drinken en eten aan.
Eenmaal beneden zit ik in de derde groep van zo’n 100 man, waar lekker uit heen en weer gedemarreerd wordt. Ikzelf hou me rustig, wetende wat er nog komen gaat. Eten en drinken is het devies, net als straks in de Ardennen. Dan is het nog eens extra belangrijk, want de volgende dag moet je weer aan de bak. Op de Telegraphe kom ik meteen in een lekker ritme en kan ik mee met de voorsten van mijn pelotonnetje. Wanneer ik de top bereik vul ik wederom mijn bidons met sportdrank. Ik heb de Marmotte één keer uitgereden met een lichte hongerklop. Dat nooit weer!
De Galibier ken ik inmiddels op mijn broekzak en hij gaat perfect. Zonder mezelf te overlevenvergalopperen kom ik boven op het hoogste punt van de dag. Veel te zien heb ik niet op de 2645 hoge berg, want mist belemmert elk zicht. Ook hier vul ik mijn energiereserves aan voordat ik de afzink naar Bourg d’Oisans aanvat. Een goede eindtijd kan ik inmiddels wel vergeten, want ik neem rustig de tijd om me op de beklimmingen om te kleden en goed te eten en te drinken. Dat is me door het koude weer meer waard dan een goede tijd. Eenmaal in Bourg d’Oisans drink ik snel een glas cola voor ik aan de laatste ‘hindernis’ van de dag begin: de Alpe d’Huez. Mijn vriendin wacht me op in bocht zeven, beter bekend als de ‘Hollandse bocht’. Daar wacht een cola, een kus een toiletbezoekje. In die volgorde. Redelijk fris begin ik aan het laatste gedeelte van de zware tocht. Ik kom uiteindelijk boven in een tijd van 7:28 en dat valt me niks tegen. Mijn snelste tijd, 6:48, haal ik bij lange na niet, maar dat was ook niet realistisch. Een mooie generale zit in de pocket voor The Ride Ardennes. Nog 35 dagen voordat het grote avontuur begint. In deze laatste weken ga ik je vertellen hoe mijn ultieme voorbereiding eruitziet en wat ik allemaal mee ga nemen naar de Ardennen.
Wil jij deelnemen aan The Ride Ardennes? Dat kan! Naast je eigen kampeerplek zijn ook alle maaltijden (ontbijt, lunch en diner), uitgebreide verzorgingsposten (met gratis sportdrank, sportvoeding en meer), recoverydrank in gezellig finishdorp, Kwaremont Koerse Kafeetje, medische begeleiding (EHBO-team, ambulance, masseurs, fysio’s), motorteam (10 motards), GPS-expert, koerswagens, bezemwagens én mecaniciens van het Canyon Service Team onderdeel van het deelnamepakket. Schrijf je nu in! www.the-ride-ardennes.cc/rijder
Lees vorige blog: The Ride: Trainingsschema en rondje IJsselmeer
Foto’s: Sanne de Vries
- Italvega review: Life is all about the Ride - 14/02/2019
- Italvega: Italiaanse glorie met een Nederlands tintje - 25/11/2018
- The Ride 2018: #therideofmylife deel 2 - 27/06/2018
Geef een reactie