Een Tour de France-Top 5 van mij zonder Hennie Kuiper (Alpe d’Huez 1977) kan eigenlijk niet. Maar ja, er zit te weinig wraak in. Ik heb gekozen voor een Top 5 van wraakmomenten. Want: wielrennen is emotie en nogal eens zet een getergde renner tegenslag om in iets moois. In ritwinst ofzo.

Vijf. In 1982 tekent hij een contract bij de Raleigh-ploeg van Peter Post, maar als aan het eind van het jaar nog meer goeie renners worden aangetrokken, voelt Frits Pirard de schopstoel. Hij vertrekt naar Italië. In de eerste etappe van de Tour van 1983 zet hij niet alleen het peloton maar toch ook Peter Post een hak. Hier het filmpje.

Vier. Twintigste rit 1979. Met twee vingers in de neus klopt Gerrie Knetemann medevluchter Serge Parsani.  Eén probleem: hij heeft op dat moment nog niet gerekend met de juryleden die hun oren laten hangen naar een protest van onder andere Bernard Hinault. De Kneet heeft zich bij zijn demarrage aan een auto afgezet.  Weg ritwinst, maar twee dagen later neemt hij wraak. Medevluchter is ditmaal Giovanni Battaglin. Boze Kneet is hem de baas. Vanzelfsprekend. Zie hier.

Drie. In de kasseienrit in ’zijn’ Tour – die van 1980 – is Joop Zoetemelk niet goed. Hij wordt eraf gereden. En na afloop gebeurt er iets wat ‘m in zijn Franse ploegen nooit overkwam: hij wordt verrot gescholden, door teamgenoten Cees Priem en Jan Raas. Wraak is een groot woord, maar een paar dagen later doet de klassementsrenner iets wat hij helemaal niet hoeft te doen. Joop zet zich in een vlakke etappe aan kop om de sprint voor Raas voor te bereiden. Raas wint, en dat is hier te zien.

Twee. Deze gaat echt over Raas. Als er iemand boos kon worden… Het is 1978 en de proloog van de Tour wordt verreden in Leiden. Een supergemotiveerde Jan Raas is ieder de baas en kan zich laten fêteren voor ritzege én geel. Niet dus.  De Tourdirectie besluit geen klassement op te maken en dus ook geen geel uit te reiken, omdat  een deel van de renners over de te gevaarlijke, natgeregende straatstenen heeft moeten rijden. Eénmaal raden wie er de volgende dag, met gebalde vuist, winnend over de finish rijdt…

Eén. 1986. Bernard Hinault heeft het jaar ervoor zijn vijfde Tour gewonnen en heeft zijn getalenteerde ploegmaat Greg Lemond beloofd dit jaar voor hem te rijden. Maar ja, Hinault is in 1986 eigenlijk best nog wel goed en hij valt Lemond, in feite zijn kopman, aan. Later op Alpe d’Huez lijkt alles koek en ei. De nummers één en twee gaan hand in hand over de finish. Lemond neemt in deze Tour natuurlijk vooral wraak met zijn benen maar toch ook met zijn woorden. Kijk en luister naar een Amerikaan met vuur in de ogen.

 

Jos van Nierop
Laatste berichten van Jos van Nierop (alles zien)