Ineens reed hij naast me. Terwijl links en rechts Portugese toerrijders bijna of helemaal omvielen op een steil klimmetje, peddelde Bradley Wiggins ontspannen op zijn tijdritfiets voorbij. Hij was bezig met de verkenning van de afsluitende tijdrit van de Volta ao Algarve. Ik reed een toertocht met drie andere Nederlanders en heel veel Portugezen. Het ging tergend traag met een topsnelheid van hooguit 30 kilometer per uur. De politiewagen voor het peloton zorgde ervoor dat ik langzaam in slaap dommelde op de fiets.

Totdat Wiggo voorbij kwam in zijn witte Britse kampioenstrui. Ik besloot recht achter hem te gaan rijden. In het wiel van Wiggins. Die kans krijg je niet vaak. Je kunt het je nu niet voorstellen, maar ik bleef rustig. Net zo kalm als de Brit zelf.

Wat ik zag was onvoorstelbaar. Ik keek eerst naar zijn tijdritfiets. Het woord plat bestaat daarvoor al uit te veel tekens om dat uit te drukken. Toch was dat niet bijzonder. Zet tien verschillende tijdritfietsen naast elkaar en de vormen van veel frames zijn zonder stickers niet van elkaar te onderscheiden.

Nee, wat echt opviel was de berijder van de machine. Wiggins zat in de vorm van zijn fiets gevouwen. Natuurlijk had Wiggo niet dezelfde platte vorm als zijn fiets, de menselijke materie heeft nu eenmaal zijn beperkingen ten opzichte van carbon. Het klopte precies. Ik  kon maar één conclusie trekken: toen de mal van zijn tijdritfiets klaar was, hebben ze bij Pinarello hem als een kleipoppetje om de fiets geboetseerd. Fiets en renner waren één.

Dat fenomeen had ik graag nog uren van achteren bekeken. Ik hoef daar verder niet over op te scheppen: ik kon Wiggins niet veel langer dan een paar kilometer volgen. Een reisgenoot lukte het wel in zijn zog te blijven tot aan finishplaats Portimao. Toch bleef dat beeld van de smalle heupen, de benen die naar binnen wezen en de vlakke rug van Wiggo maar in mijn hoofd cirkelen. En dan te bedenken dat hij nog maar aan het inrijden was.

Vandaag zag ik Wiggins in optima forma. Hij was nu nog mooier om zijn fiets gekleid. Zijn bakkebaarden onder zijn aerodynamische helm waren de enige oneffenheden. Verder klopte alles. Zijn rug bleef zo recht dat je er gerust een meter bier op had kunnen vervoeren. Een beetje morsen mag.

En dan ook nog in het geel. Het leek daardoor of een maiskolf langs akkers en velden werd geslingerd met een enorme rotgang. Very impressive

Ik was vooral blij dat ik vandaag niet meer achter het kleipoppetje reed.

Pieter van der Meer
Laatste berichten van Pieter van der Meer (alles zien)