Waar mijn zoontjes Messi willen zijn, of Ronaldo, daar doe ik wel eens of ik Thomas Voeckler ben. Titi dus. Ja echt.

Jarenlang droomde ik van een carrière als wielerprof. Het bleek niet te combineren met het tekstschrijverschap. Tegenwoordig draai ik als wielertoerist mijn rondjes in en om Nijmegen. Niks mis mee, maar soms voel ik een niet te negeren behoefte om profje te spelen.

Ik ben ruim een jaar jonger dan Matteo Tossatto, dus why not?

Ik heb hier al eens verteld over mijn bloederige beenscheeravontuur en de geschokte reacties van mijn omgeving. Ook mijn pogingen om fietsend mijn blaas te ledigen heb ik eerlijk opgebiecht. Nu is het tijd voor de categorie gênante ontboezemingen.

Ik speel dus wel eens voor Titi. En ja, het is wat u denkt. Het is met die tong. Ik rijd een bergje op (kan ook een heuvel zijn, of een brug, of gewoon een weg met tegenwind) en als een auto of fietser mij tegemoet komt of passeert, trek ik allerlei vreemde grimassen. Ik maak blazende bewegingen, en rol met mijn ogen.

Met mijn tong lebber ik mijn Garmin schoon.

Doel is dat iedereen ziet dat ik a) erg hard ga, b) serieus zit af te zien en c) pijn voor mij geen reden is om te stoppen. (Heel soms beeld ik me in dat er een motard met camera naast me rijdt. Ik blik dan gepijnigd opzij, rol nogmaals met mijn ogen, steek mijn tong uit en mompel iets als ’poe poe’. Dit doe ik echter alleen als er zeker weten niemand in de buurt is. Ik ben Gekke Henkie niet.)

Vandaag keek ik met mijn vriendin naar de Tour. Ze bestudeerde vol afgrijzen de eindeloos lange lap vochtig vlees die uit Titi’s mond stak en die  minutenlang in full close-up malende bewegingen maakte. Toen keek ze naar mij. ‘Waarom doet die freak dat? Goor zeg. Je zult zijn vriendin maar zijn. Niet echt een latin lover, haha.’

Ik knikte lafjes. Mompelde iets over hard fietsen, afzien, en pijn en zo.

En verdween daarna snel naar de badkamer om mijn beenvachtje maar weer eens te kortwieken. Net als Titi.

 

 

Sander Peters
Laatste berichten van Sander Peters (alles zien)