stenersenBjørn Stenersen (9 februari 1970- 16 september 1998)

In het boek De Lance-factor van Mart Smeets viel mijn oog op een zinsnede die de sportjournalist optekent uit de mond van Hennie Kuiper: “Die Stenersen leeft niet meer, weet je dat? Overleden, hartstilstand. Ineens.”

Het is de uitloper van een verhaal over twee jonge renners die in augustus 1992 met de auto van Barcelona naar San Sebastian rijden om er hun eerste profkoers te rijden als stagiairs voor de Motorola-ploeg. De betreurde Fabio Casartelli, een latere ploegmaat, heeft in Barcelona de wegrit gewonnen op de Olympische Spelen, toen nog voor amateurs. Zelf finishten ze als 14e en als 38e naamloos in het peloton.

De eerste is Lance Armstrong, een jonge branieachtige Texaan die behoorlijk dik staat voor een wielrenner. Hij zal reeds een jaar later wereldkampioen op de weg worden in een uitgeregend Oslo, Noorwegen. De tweede is Bjørn Stenersen, een hardrijder uit dat hondenweerachtige Noorwegen, die uitblinkt in het tijdrijden en in het bijzonder de 100 kilometer ploegentijdrit. Hij zal reeds vlug een vergeten wielrenner worden.

Uiteraard komt dan het bekende verhaal van Lance Armstrong, die in zijn eerste profkoers op bijna zevenentwintig minuten van winnaar Raul Alcala en elf minuten na de voorlaatste renner over de streep komt met de mededeling dat hij ooit zal terugkomen voor winst. Die winst pakt hij in 1995, na een tweede plaats in 1994. In De Lance-factor wordt het hele verhaal opgetekend uit de mond van Hennie Kuiper.

Wanneer ik het internet navlooi, blijkt de naam Bjørn Stenersen in 1992 echter niet voor te komen op de startlijst van de Klasikoa Donostia, Baskisch voor Classica San Sebastian. Heeft Kuiper de verkeerde renner voor? Of was er een andere reden waarom Stenersen met Armstrong via een reeks wegrestaurants om de Olympische kater door te spoelen naar San Sebastian rijdt?

Stenersen rijdt de Classica wel naamloos uit voor de Motorola-ploeg in 1993 en 1994 uit. In 1995, wanneer Armstrong dus wint, is Stenersen niet langer profrenner en fietst hij opnieuw in het Noorse nationale circuit.

Bjørn Stenersen rijdt zijn laatste koers in 1998, de sluitingswedstrijd van de Noorse Cup in Trondheim. Na deze wedstrijd zal hij sportdirecteur worden bij een bescheiden Noorse ploeg. Stenersen rijdt weg in de aanvangskilometers met vier andere renners, waaronder Thor Hushovd. Plots valt Stenersen uit de kopgroep weg, zonder enige aanleiding zo lijkt het.

Die aanleiding is er wel degelijk. Bjørn Stenersen heeft een hartstilstand gehad en sterft ter plekke. Als een muzikant op het podium, als een ridder in het zadel. Als een vergeten renner, een naam waarover enkel de wielerfreak zonder uitgesproken hobby’s zich ooit nog zal buigen. Op 16 september 1998 is de 28-jarige Bjørn Stenersen, een eindje in wat zijn laatste koers hadden moeten worden, definitief uit koers.

En daar staat dus de eenvoudigste rekensom van het zogenaamd oude wielrennen: een plus een plus een. Dat is geen tweeëneenhalf, toch? Motorola, jaren ’90, hartstilstand. En dan ook nog eens die vervloekte 100 kilometer ploegentijdrit, waar Hans Vandeweghe in zijn dopingboek naar verwijst. Als ik verder in de diepe krochten van het internet kruip, waar een vergeten wielrenner als Bjørn Stenersen verblijft, blijk ik niet de enige te zijn met een voorliefde voor eenvoudige rekensommetjes. Aan de naam Stenersen kleeft de term doping.

Boeken toe, zou je denken? Niet als het van zijn broer en oud-renner Karsten afhangt. Bijna vijftien jaar na de dood van zijn broer, verklaart Karsten Stenersen in de Noorse krant Aftenposten stellig dat zijn broer nooit doping genomen heeft en dat hij beschuldigingen en speculaties niet uit de weg gaat. Het dopingsysteem in Motorola kwam er pas nadat hij de ploeg had verlaten, enzoverder.

“En had hij maar doping genomen,” zegt Karsten Stenersen in 2012 in Aften Posten. “Dan had hij tenminste medische begeleiding gehad en nu nog geleefd.”

Het is op zijn minst een opvallende draai in de biografie van een vergeten renner. Bjørn Stenersen. Had hij maar doping genomen, hij had vandaag nog geleefd.

Herman Loos
Laatste berichten van Herman Loos (alles zien)