Het is het jaar 2002 en Aitor Gonzalez – vrienden mogen Terminaitor zeggen – bevindt zich op de toppen van zijn kunnen. Na twee gewonnen etappes in de Giro heeft hij een vet contract kunnen tekenen bij het Real Madrid van het wielrennen, Fassa Bortolo.
Hij eindigt zijn eerste grote ronde als zesde.
In het najaar overheerst hij met overmacht de ronde van zijn eigen land. In drie weken weet hij niet alleen de volledige concurrentie te vernederen, maar ook zijn eigen ploegmaats, die liever hebben dat de trouwe, sympathieke Oscar Sevilla de Vuelta wint.
In verschillende bergritten versnelt Aitor als hij ziet dat zijn kopman het moeilijk heeft.
De sfeer in het Kelme-kamp is prima te snijden. Aitor slaapt, eet en fietst zoals dat voor hem het prettigst is: alleen en zonder rekening te houden met wie dan ook.
In de slottijdrit rijdt hij zijn kleine ploegmaat zonder twijfelen uit de leiderstrui. Bij Kelme hoeft hij toch nooit meer terug te komen. Giancarlo Ferretti, de Louis van Gaal van het wielrennen, ziet in hem een toekomstig Tourwinnaar. Helaas zijn er altijd meer toekomstige Tourwinnaars dan er toekomstige Tours zijn.
Het is het jaar 2003 en Aitor Gonzalez wint de Tour niet. Hij stapt roemloos af. Zijn oogst blijft beperkt tot het winnen van een overgangsetappetje in de Giro, die hij overigens ook niet uitrijdt.
Het is het jaar 2004 en Aitor Gonzalez lijkt definitief van het toneel verdwenen. Blessures, dingetjes, gewichtsprobleempje hier, persoonlijk gedoetje daar; het zijn de bekende excuses van renners die niet goed genoeg meer zijn. Een Touretappe wint hij nog wel, maar meer zoals veteranen toevallig nog een goede dag hebben. In het eindklassement wordt hij 45ste. Het zal de laatste keer zijn dat hij een grote ronde uitrijdt.
Het is het jaar 2005 en Aitor Gonzalez keert terug naar zijn geliefde Baskenland, naar Euskaltel. Het wordt een van de meest ongelukkige huwelijken in de geschiedenis van het Spaanse wielrennen. Niets van betekenis presteert hij er, hoeveel comebacks er ook worden aangekondigd. Als hij zijn twee contractjaren heeft uitgediend, is het afgelopen met zijn carriere. Het management haalt opgelucht adem als ze bij de creditposten het salaris van Aitor Gonzalez voor de laatste keer kunnen doorstrepen. Helemaal als hij tijdens een out-of-competitioncontrole in de zomer van 2005 betrapt wordt op het gebruik van een even onuitspreekbaar als vrboden product (een vorm van methyltestosteron, als je het echt weten wilt). Het duurt bijna een jaar alvorens Aitor Gonzalez uiteindelijk geschorst wordt, ondanks het traditionele, woedende ontkennen (‘Het zat in een dieetproduct dat ik in een winkel voor bodybuilders kocht! Ik weet het weer: het heet Animal Pak! Ik kan er niks aan doen!’).
Het CAS concludeert dat je ook met dieetproducten moet oppassen, en al helemaal met dieetproducten die aangeboden worden in winkels voor bodybuilders en zeker als de naam van het product Animal Pak is, en schorst Aitor Gonzalez voor twee jaar.
Het is de genadeklap voor de loopbaan van een renner die al een paar jaar dizzy door het leven gaat.
Het is 2007 en Aitor Gonzalez staat voor een gapende leegte die De Rest Van Zijn Leven heet. Hij ontdekt een wereld ver weg van het smalle zadel.
Hij begint te drinken, zeg maar zuipen.
Hij begint te experimenteren met middelen, zeg maar snuiven.
Het beest dat hij op goede dagen op de fiets in zichzelf kon wakker kussen, maakt nu de dansvloeren van Alicante en omgeving onveilig. Altijd weer komt hij met de taxi, die hij pal voor de ingang van de discotheek laat stoppen. Zijn rijbewijs is hij dan al kwijt, wegens rijden onder invloed. De bijbehorende boete, van 1.080 euro, betaalt hij lachend.
Maar het feestvieren gaat vervelen. Wie aan de top van de sport heeft gebivakkeerd, kan niet zonder spanning, niet zonder competitie. En geld speelt nooit een rol.
Aitor besluit zijn bij elkaar gefietste vermogen in de wereld van het onroerend goed te pompen. Bijna een half miljoen euro investeert hij in een bedrijfje van twee projectontwikkelaars uit Alicante.
Het gaat mis. Natuurlijk gaat het mis.
Het geld verdwijnt, zo spoorloos als alleen geld kan verdwijnen, in de wereld van nooit gemalen beton en nooit gebouwde huizen.
Als tot Aitor doordringt dat hij zijn door jarenlang beulswerk verdiende spaargeld voorgoed kwijt is, belt hij twee vrienden. Vrienden die hij na zijn loopbaan heeft leren kennen, vrienden die je vanzelf krijgt als je te vaak in verkeerde bars rondhangt.
Vrienden met vuisten.
Met z’n drieën gaan ze naar het kantoor van de mannen die Aitor hebben beduveld. Onder invloed van van alles en nog was slaan Aitor en zijn vrienden de boel in minder dan een kwartier kort en klein.
Na die laatste uitbarsting van woede en wanhoop wordt het stil rond Terminaitor.
Het is 14 augustus 2011, en Aitor Gonzalez Jimenez wordt in het kader van een nationaal onderzoek naar grootschalige vastgoedfraude gearresteerd. Foto’s tonen een vadsige man in een wit overhemd. Aitor, een voormalige toekomstige Tourwinnaar, die liever met niemand rekening hield.
Auteur van (of meegewerkt aan):
- Voorpublicatie ‘Fietsen om niet aan te komen’ van Frank Heinen - 30/04/2021
- Vergeten wielrenner: José Beyaert - 20/04/2021
- Vergeten wielrenner: Rebecca Twigg - 01/04/2021
Ja, héél vet verhaal. Met veel genoegen gelezen. Thanks.
Jammer genoeg wel wat grove fouten: Aitor reed niet Sevilla maar Heras uit de leiderstrui in de Vuelta 2002. En Aitor won best een aardige koers in dienst van Euskaltel: de ronde van Zwitserland….