Vergeten wielrenner: Lembo, Eddy

Eddy Lembo

Negentien jaar is Eddy Lembo als hij een profcontract tekent bij de kleine Franse formatie Jean Delatour. Een jongen nog, maar wel één die bulkt van het talent. Zestig zeges bij de jeugd hebben zich rondgepraat. Zijn begin is veelbelovend, en enkele ploeggenoten vrezen voor een herordening van de ploeghiërarchie.
Het duurt niet lang voor de regionale kranten anonieme bronnen opvoeren die Lembo beschuldigen van het gebruik van verboden middelen.
Bewijzen worden niet geleverd, maar wie de naam Eddy Lembo hoort, denkt vanaf dat moment: dope. Het eerste deel van het plan mag geslaagd worden genoemd.

Ook manager Michel Gros ziet het niet zo zitten in de jonge bijdehand. Opgehitst door ervaren renners in zijn ploeg maakt hij het Eddy zo moeilijk mogelijk. Koffers worden doorzocht, jaszakken binnenstebuiten gekeerd, kofferbakken zorgvuldig nagespeurd.

Waarom toch, vraagt Eddy keer op keer.

‘Wij zijn voor un sport propre,’ krijgt hij steeds weer te horen.

Eind 2001 heeft Eddy Lembo zijn buik vol van alle pesterijen. In de twee jaar bij Jean Delatour is hij geen enkele maal op stimulantia betrapt. Nul. Zéro. Maar zijn reputatie is om zeep en gedeprimeerd en gekrenkt weigert hij een contractverlenging bij de ploeg die daarvoor verantwoordelijk is.
Marc Madiot, ploegleider van La Française des Jeux, is in de winter van 2001 op zoek naar nieuw talent voor zijn team. Hij stuit op de ploegloze Eddy Lembo, over wie hij talloze verhalen gehoord heeft. Slechte, maar ook juichende, met name van renners van zijn eigen ploeg die Lembo in de Franse wedstrijden aan alle kanten voorbijgereden is.

Madiot is onder de indruk van de fysiek van Lembo en zijn zelfbewuste uitstraling. Ze spreken af.

‘Ik maak van jou de winnaar van Parijs-Roubaix,’ zegt Madiot tegen de nummer zes van de GP Wallonie.

‘Da’s goed,’ zegt Eddy en ze schudden elkaar de hand. Madiot schrijft wat bedragen op een papieren servetje en verzekert Eddy dat alles goed komt. Maar dat komt het niet.

Om onverklaarbare redenen ziet La Française op het laatste moment toch van het aantrekken van Eddy Lembo af. Kort daarna trekt Madiot een ander jong talent aan, zijn naam is Philippe Gilbert.

Het Franse ploegje Oktos heeft nog wel een plekje vrij voor het jaar 2002. Het wordt het beste seizoen uit de carriere van de beer uit de Provençe. Hij rijdt verscheidene top-10-klasseringen in Coupe du France-wedstrijden bijeen. Maar zijn hoogtepunt volgt op 19 juni 2002.

Tijdens de eerste etappe van de Ronde van Zwitserland rijdt hij een dag lang aan de leiding en bereikt met meer dan een minuut voorsprong de streep in Schaffhausen. De leiderstrui die hij daarmee verdient, weet hij twee dagen te behouden.

Daarna rest de vergetelheid. Van Oktos vertrekt hij naar het Belgische Palmans, waar hij een jaar lang onopvallend rondrijdt, keert terug naar Oktos en moet daar aan het einde van het seizoen 2004 vertrekken wegens een gebrek aan resultaten.

Zijn zoektocht naar een ploeg verloopt allerminst voorspoedig, bij het horen van de naam Eddy Lembo betrekken de meeste gezichten.

In januari 2005 wordt die zoektocht noodgedwongen gestaakt. De Vlaamse politie ontdekt een grote drugssmokkellijn die via de Vlaamse Ardennen en Noord-Frankrijk tot in Bordeaux reikt. Er worden tientallen mensen opgepakt, velen van hen bevinden zich aan de rafelranden van de wielersport. Onder hen Laurent Roux, de bekende Franse coureur, zijn broer Fabien, topamateur, en Eddy L. Ze zouden zogenaamde pots belges hebben verhandeld, de drugscocktail die eind jaren negentig in het peloton grote populariteit geniet.

Amfetaminen, cafeïne, cocaïne en een vleugje heroïne. Heerlijk.

Zijn toch al broze imago is met een welgemikte dreun aan gruzelementen.

Wat volgt?
Een maand voorwaardelijke gevangenisstraf.
Twee kinderen.
Allerhande baantjes om zijn gezin te onderhouden.
Genegeerd door het wielermilieu.
Een fietsenwinkel. Een faillissement.
En de onvermijdelijke beslissing om terug te keren naar de plek waar hij in zijn leven het gelukkigst is geweest. Terug naar het smalle zadel.

In september traint hij 1.500 kilometer, belachelijk veel. Hij verliest in diezelfde periode bijna vijftien kilo.

Wanneer zijn schorsing erop zit, krijgt hij een contractje bij Flanders. Eddy rijdt voortaan op een Algerijnse licentie, zijn buik vol van alle roddel en achterklap in de Franse wielrennerij.

In november 2006 is zijn rentree een feit, in de Tour du Maroc. Geen van zijn ploeggenoten is in de laatste paar etappes nog in koers. Eenzaam en alleen wordt Lembo toch nog elfde in het eindklassement.

Vanaf dan trekt Eddy Lembo almaar verder zuidwaarts. Op de vlucht voor zijn imago, op de vlucht voor zichzelf.

In 2008 koerst hij in Guadeloupe, de Franse kolonie in de Indische Oceaan waar hij dan woont. Zijn ploeg heet Espoir du Sud, de Hoop van het Zuiden. Lembo wint de eerste etappe van de Tour de la Guadeloupe, maar zelfs die zege wordt hem afgenomen. Eddy wordt betrapt op het gebruik van cannabis en voor vier maanden geschorst. Wereldwijd.

Ook een jaar later is het raak, dit keer in de kleuren van de andere ploeg uit Guadeloupe, UFR-MDA. Na een etappezege in de Tour du Marie-Galante wordt hij uit koers genomen, wegens ‘agressief gedrag’.

Lembo besluit terug te keren naar Frankrijk. Daar krijgt hij een contractje bij een amateurteam in de buurt. Reden voor de regionale krant La Provence om hem te interviewen over zijn bizarre loopbaan. Na tien jaar van problemen is Eddy’s moraal nog ongeschonden: ‘Ik boek nog iedere dag progressie. Als een profploeg me neemt, rijd ik zo bij de eerste tien in de Tour. Echt.’

Tot op heden heeft er nog geen ploeg interesse getoond. Daarvoor zit het beeld van Eddy Lembo te vol met krassen.