Wat moet een wielerfanaat nu alle klassiekers verreden zijn, de Rondes achter de rug, de medailles vergeven? Trainen, natuurlijk. En verlangen. Verlangen naar de koers. Alex Roeka zong er een schitterend lied over. ‘Ik wil de vlucht weer zien. Het strijden. De rennersblik die in de verte tuurt.’ Het nummer staat in een drie uur durende Spotify-playlist vol liedjes over fietsen, koersen en wielrenners. In het Italiaans, Frans, Spaans, Nederlands, Portugees, Engels, West-Vlaams, Noord-Limburgs. Jan Ullrich, Fausto Coppi, Marco Pantani, Eddy Merckx, ze worden bezongen. Gestolen fietsen, witte fietsen, Chinese fietsen, ze zijn onderwerp van gezang. Er zijn tracks met bizarre titels (‘Penis slapping against the naked leg of a cyclist drafting’, ‘Sponsored pedal pusher’s blues’). Er is jazz, er is rock, er is rap, er is musette, er is latin, er is bossa nova. Er zijn Grote Namen (Paolo Conte, Mark Ronson, Mark Olson & Gary Louris), maar er zijn nog veel meer onbekende artiesten – waterdragers. Het is een gezelschap zo veelkleurig als een peloton. Op 23 februari, dan is het weer tijd om ‘de ouwe stoempers te laten kraken en de jonge helden te laten springen’. Tot die tijd is er het verlangen.

Guuz Hoogaerts
Laatste berichten van Guuz Hoogaerts (alles zien)