Een ontketende Valverde op de flanken van de Alto de Penas Blanco.
Van Garderen, Mollema en Majka achtervolgen, maar komen geen centimeter dichterbij.
El Imbatido wint op overtuigende wijze de Ruta del Sol in een vorm en decor dat doet denken aan de zomer.
In Tour du Haut Var boekt Tom-Jelte Slagter een fraaie zege.
Vincenzo Nibali wint de Tour of Oman, Tom Dumoulin wordt beheerst vierde.
Alberto Contador schrijft een bergetappe in de Algarve op zijn naam.
Op meerdere plaatsen wereldwijd wordt er gekoerst.
Te scherp op de snede om het louter als voorbereidingskoersen af te doen.
En hier thuis slaat de regen tegen de ramen.
In Vlaanderen drukt Sven Nys zijn trouwe helper Sven Vanthourenhout tegen de borst en zijn cyclocrosser voor de allerlaatste keer over de meet.
Vanaf nu is het wachten op de Omloop als boodschapper van het voorjaar.
Een verwarrende mix van de seizoenen, waarbij de markering van een echt begin ontbreekt.
Misschien wel passend bij de klimatologische wanorde die de afgelopen winter tot een verlengde herfst degradeerde.
Natuurlijk, De Omloop markeert nog altijd een begin. Dat van het klassieke voorjaar, van het koersen over de kasseien. Maar ergens doet een lofzang op De Omloop als startsein van het nieuwe wielerjaar denken aan een jarige die het begin van zijn eigen feestje heeft gemist.
Folklore uit een tijd dat wielrennen een uit de hand gelopen hobby was, er sneeuw viel in de winter, fietsen gemaakt werden van staal werden en Eddy Merckx alle koersen won.
Uit een tijd, dat wielrennen een Noordwest-Europees privilege was.
En misschien is het verlangen naar de Omloop daarmee ook wel een beetje een verlangen naar een tijd die lang en breed gepasseerd is door het heden.
Het heden waarin de wereld steeds maar kleiner wordt en daarmee ook steeds groter.
Waarin de koers een mondiale trein is die altijd verder rolt.
Zonder aanwijsbaar begin of einde.
En toch, ondanks alle feiten die de romantiek van de Omloop als symbool van een nieuw begin geweld aan doen, voel ik het nog steeds.
Dat bijna onbeschrijflijke gevoel van vrijheid en verlangen dat zich wervelend de borstkas binnendringt bij de aanblik van het peloton in dat vertrouwde Vlaamse decor.
Een bonte deken die slingerend door het weidse landschap trekt.
Langs uitgestrekte akkers bedekt met een flinterdun laagje groen.
De belofte van een kakelvers begin.
De middag van de Omloop die voelt als een korte vakantie vlak over de grens.
In een land waar het leven zo volkomen anders is.
Waar de liefde voor de koers van de kasseien druipt.
De Omloop, verloren sentiment? Oud bier?
Vast.
Maar ik kan er bijna niet op wachten.
.jpg)
- Een spannend avontuur op de flanken van de Keutenberg - 13/04/2023
- De Zonnestraal: Jean-Pierre Monseré en de herinnering - 15/03/2023
- Koers of voetbal? - 23/06/2021
Zo is ’t maar net, in de ochtend eerst zelf een mooi ritje met het “zaterdagmorgengroepje”, ‘s-middags heerlijk op de bank met een Westmalle Tripel als laatste bevoorrading alvorens de finale in te gaan……meer hoeft dat niet te zijn….
Veel te late reactie! Maar sinds een paar jaar snap ik dit. Iedereen om mij heen is bezig met kerst en het enige waar ik zin in heb is de lente en de omloop!