Herkent u dit tafereel? U zit in de wachtkamer van de fysio/huisarts/tandarts. Op de achtergrond het muzikale behang van Sky Radio, aan de muur een flatscreen waarvan het geluid is uitgeschakeld. Op een formicatafel liggen wat oude tijdschriften uit de leesmap van twee jaar terug en in een hoek staat een curverbak vol smoezelig speelgoed. In precies zo’n wachtkamer zat ik vanmiddag te wachten op mijn fysiotherapeut. Om de tijd te doden pakte ik mijn telefoon.
Ik klik op m’n twittervogeltje en scroll wat doelloos door mijn tijdlijn. Ik lees iets over jongeman Schleck die is gevallen maar zijn tocht toch heeft voortgezet. Hij had beter een enorme blessure kunnen voorwenden, denk ik cynisch, dat zou hem volgende maand een hoop ellende besparen. Voor ik die gedachtegang verder af kan maken, valt mijn oog op de naam Kelderman. En nog eens. En in een volgende tweet weer een keer. Ik lees wat aandachtiger en na wat heen en weer scrollen begrijp ik dat Wilco Kelderman vierde is geworden in de tijdrit van de Dauphiné. Vierde! Ik klik op een linkje, maar net als de pagina is geladen, staat mijn fysio in de deuropening: ‘Mariska?’ Ik sjok achter haar aan.
Eenmaal thuis gaat de ijszak weer op de knie en pak ik mijn aantekeningen van een paar maanden geleden erbij. Voor Wielerland Magazine sprak ik Wilco Kelderman vlak voor en tijdens zijn debuut in de Tour Down Under. De ambitie spatte ervan af. Binnen vijf tot zes jaar in de top tien van een grote ronde. In mei en juni dit jaar pieken – voor de Ronde van Californië en het NK. En niet alleen kijken, leren en afwachten, maar ook gewoon knallen, want, zo grijnsde hij: ‘Dat is nu eenmaal mijn stijl van rijden.’
En wat deed Wilco Kelderman de afgelopen tijd? In de Tour Down Under eindigde hij als beste Nederlander. In de Ronde van Californië werd hij zevende, reed hij bergop met de besten mee en pakte hij de jongerentrui. En nu rijdt hij Cadel Evans eraf in een tijdrit van 53 kilometer; een afstand die de 21-jarige nog niet eerder tegen de klok reed. De drie renners voor hem zijn trouwens ook niet de kleinsten als het op tijdrijden aankomt: Bradley Wiggins, Tony Martin, Michael Rogers.
U kunt er donder op zeggen dat we nog heel wat meer van dit jonge talent gaan horen. Op zijn twaalfde wist hij al dat hij prof wilde worden, als tweedejaars nieuweling won hij zijn eerste wedstrijden en nu laat hij zien dat hij ook op het hoofdpodium prima meekan. Als je over een paar jaar in de top tien van een grote ronde wilt eindigen, lijkt me zo’n vijfde plaats na vijf etappes Dauphiné geen slecht begin. De komende dagen volg ik hem de Alpen in. Hij op zijn Giant, ik op de bank met die vermaledijde ijszak op m’n knie. Ik ben benieuwd. Ik ga ervan uit dat het niet voor niets is dat hij op NuJij Sport Wilco Keldermerckx* wordt genoemd.
* met dank aan André Schaminée
Favoriete wielerboeken:
- Het pontje van Amerongen - 09/05/2016
- Kampioenenzweet, kampioenenoren - 05/02/2016
- Een rondje met Joop - 03/12/2015
Geef een reactie