Er was eens een jongetje uit Limburg dat gek was van wielrennen. Hij trainde veel totdat hij prof werd en de Tour de France mocht rijden. Op de zesde Tourdag van 2012 viel hij keihard. In de buurt van Metz. Het was op tv. Halfdood lag hij op zijn rug in de berm. Zijn rechterbeen tot in een greppel gestrekt. Zijn linkerbeen opgetrokken met de knie naar buiten. Als een krijttekening van een ongeluk op straat. Maar het was geen tekening, het was wielrenner Woutje. Dat beeld bezorgde veel mensen in het land van Woutje nachtmerries.
Van een nachtmerrie kom je maar langzaam af. Totdat er op een goede dag een heel ander beeld overheen wordt gekrijt.
Het land van ooit-Woutje was het er over eens: het zat er aan te komen, maar het moest nog maar wel even gebeuren. Vier jaar later pakte Wout Poels de eerste Nederlandse overwinning in Luik-Bastenaken-Luik sinds 1988 (Adrie van der Poel). Vanaf die dag was zijn geboorteplaats Blitterswijck de gekste. De slager verkocht de volgende dag Poelspootjes (slank kippenpootje), de bakker Poelspoucen (tompoucen met een zachte Limburgse vlaaivulling) en de snackbar de Poelskandel speciaal. En Wout werd koning.
Van der Poel (56 jaar) dacht vooraf nog wel dat het geen Nederlander zou lukken. Dat verhoogde mijn spanning tijdens de wedstrijd danig. Net zoals al het gepraat over het nieuwe kasseienklimmetje dat aan LBL was toegevoegd. Bij voorbaat al genomineerd tot hotste wielerwoord van 2016 en opname in de Dikke van Dale. Het nieuwe fenomeen bevond zich in de laatste drie kilometer van het parcours. Voordat we er waren in de live-reportage waren de eerste sneue voorbeelden van het jaar van het oude fenomeen meerenners te zien. De panda die als running gag vaker gesignaleerd wordt naast Daniël Martin heb ik even gemist, maar wel zag ik een volwassen man in een badeendpak met bretels en vlag en een man in een balletpakje met groene legging zonder vlag. Beiden renden ook nog eens binnen de dranghekken, maar alleen de badeend kreeg een schop van een motard. Ik zou zeggen: motards, verjaag de meerenners, maar spaar de wielrenners.
Het kasseienklimmetje ligt op de Côte de la Rue Naniot en is 1,2 km lang. Het steilste stuk is 15%. Poels vloog er overheen. Voordat we de kasseien konden zien lagen ze alweer achter ons. Soms is de voorpret belangrijker dan het moment. Deze teleurstelling werd onmiddellijk weggekrijt door de spanning of Poels zijn eindsprint kon timen.
Het beeld dat ik nu op mijn netvlies heb is dat van Poels met zijn rechtervuist in de lucht op de streep.
P.S. Wie net als ik geen genoeg van de beelden kan krijgen, kijk op de WP-fansite. Daar staat een mooi verslag van Ido Hoeijmakers met beelden van de laatste 5 kilometer en de finish gezien vanuit de Sky-teambus.
P.P.S. Thijs Zonneveld zei het al: Woutje is een Wout geworden.
- Warming up Down Under - 17/01/2024
- Mooier kan niet - 18/07/2023
- Pascal Eenkhoorn in de kopgroep - 02/07/2023
Geef een reactie