Er zijn twee soorten mensen: de eerste soort weet niet wat gemoedsrust is, de tweede kijkt als het kan de klok rond naar vlakke, eindeloos ogende Touretappes in het Franse hinterland met een stramien dat zelden variatie duldt.

– 34.4 km: er vindt een val zonder veel gevolgen plaats tussen de officieuze en officiële start.

0 km: officiële start van de etappe

0.0001 km: de eerste aanval van de dag komt op naam te staan van Alexis Gougeard, nog een andere Fransman, een Duitser en een Tsjech.

0.0004 km: de eerste aanval van de dag blijkt meteen de goede, plaspauze in het peloton.

0.0005 km: een Cannondale-renner probeert wanhopig naar de kop van de wedstrijd te rijden en wordt niet veel jaren later teruggevonden op het parcours van de Ronde van Oostenrijk. Jonathan Vaughters twittert complimenten.

95 km: een renner sprint alsof zijn leven ervan afhangt naar een tweede plaats op een hellinkje van vierde categorie. Een opmerking over oortjes volgt.

190 km: de vroege vlucht wordt bijgehaald, de Fransman demarreert om zich in de gunst van de jury te rijden die de prijs voor de Strijdlust toekent. Door het slijmspoor dat hij achterlaat vindt er een zware valpartij plaats in het peloton dat hem op de hielen zit.

190.00001 km: de Fransman wordt ingerekend.

198 km: massasprint

Het is het traditionele spel met alleen winnaars. Renners zonder naam verschuiven met succes hun eindstreep van de Tourselectie halen naar zich daadwerkelijk in die Tour tonen. Voor de favorieten, hun gevolg en de Tourliefhebber is een lange tijd van verpozing aangebroken. Een aanzienlijk deel van die laatste groep schijnt hier niet tevreden mee. Het moet blits, het moet demarrages regenen, het bloed moet onafgebroken stollen, het moet spektakel zijn van de start tot de finish. Het valt op dat mensen die naar wielrennen kijken alleen fietsende renners zien, de onderliggende structuren niet erkennen. Van dit schouwspel tragisch genoeg vergeten te genieten. Onwetend dat wielrennen zich niet laat vangen door een objectieve beschrijving van feiten die zich op het eerste gezicht voltrekken. Onwetend dat naar wielrennen kijken een bijzondere oefening is in accepteren dat je niet alles ziet. Onwetend dat Tourkijken zingeving is.

Ben ik bij bewustzijn? Heeft mijn geest zich buiten mijn lichaam verplaatst? Ik zit er wel, maar ben niet aanwezig. Ogenschijnlijk staar ik mij een loens oog naar renners die dag na dag hetzelfde script ten uitvoer brengen. Maar het is zoals wielrennen: de zichtbare werkelijkheid is een flauw residu van een complexe realiteit, om het woord waarheid wordt eens gegniffeld. Gelouterd laat ik de uren voorbijvliegen, denk ik aan dingen, maar dat hoeft niet, hoor ik het wielercommentaar zonder het te beluisteren, glijdt het ene landschap na het andere geruisloos voorbij, weeg ik in een tijd dat het leven een rollercoaster van unieke belevingen moet zijn het zogezegde nut van actieve bezigheden niet af met een schijnbaar wezenloos naar een scherm staren waarop schijnbaar nog minder valt te beleven. Het is besefloos geluk dat geen ervaring hoe spectaculair ze ook moge ogen kan bieden.

Naar een vlakke Touretappe kijken is een levenskunst als een ander. Het is tevreden zijn met niets. Je moet het alleen kunnen.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)