Op de dag dat Henk Poppe in Engeland de tweede etappe van de Tour de France van 1974 wint, plaatst het Nederlands Elftal zich bij de laatste vier van het WK voetbal. Een Nederlandse overwinning in de Tour vanmiddag zou dus welkom zijn.
Piet Liebregts werd in 1974 voor gek verklaard. Ging hij nou echt Henk Poppe meenemen naar de Tour? Tja, Liebregts moest wel. Frisol-directeur Nico de Vries had ook nog wat te vertellen. Die stelde het liefst zijn renners in alle grote rondes op. Zo ook Poppe, die eigenlijk helemaal niet naar de Tour de France wilde.
Poppe jaren later hierover: “Die Nico de Vries blijft voor mij een waardeloze vent. Een uitbuiter. Moet je nagaan, hij wilde dat ik als beginnend prof gelijk de Ronden van Spanje, Italië en Frankrijk zou rijden. Als je gezond leeft en goed eet, moet dat geen enkel probleem zijn, wilde die man me wijsmaken.
Belachelijk natuurlijk. Zelf vond ik me nog te jong voor de Tour. Maar ja, ik moest en zou mee omdat ik rap was. Ik had snelle jongens als Karstens en Janbroers geklopt en dan kon je er wat van in die tijd. We gingen er zonder specifieke voorbereiding heen. Alleen de Ronde van België. En voor de bergen had meneer De Vries een Portugees gecontracteerd, goh hoe heet-ie ook weer…, Imo of zo. Nou ja, in elk geval was het helemaal niks.”
Er was nog een andere reden dat Poppe helemaal geen zin had in de Franse koers. Poppe trok vaak zijn eigen plan en dat deden zijn teamgenoten ook. Die sloegen echter weleens door in het verdedigen van de eigen belangen.
Poppe is nog steeds verbaasd over een voorval in de Vuelta: “Wij hadden drie sprinters in de ploeg en die reden, als het erop aan kwam, allemaal tegen elkaar. Ik weet nog goed dat ik Piet van Katwijk in de Vuelta eens een keer aan mijn broek had hangen tijdens de sprint. Een ploegmakker nota bene. Ging Liebregts naar de kamer Hennie Kuiper om te vragen wat-ie moest doen. ‘Allebei op het vliegtuig naar huis zetten,’ zei Kuiper. Maar dat durfde Liebregts niet. “Dit kan ik nooit doen,” stamelde hij tegen Kuiper. Bij Post en Raas was zoiets natuurlijk nooit gebeurd, die hadden zo’n renner gelijk op straat gezet.”
Onder die omstandigheden stapt Poppe in Engeland op de fiets voor de tweede etappe van die Tour. Poppe heeft het tijdens de etappe een paar keer lastig, maar naarmate de finish nadert, stijgt, zoals het een echte sprinter betaamt, de moraal.
“Naarmate het einde met een compacte groep naderde, voelde ik mijn kansen stijgen”, aldus Poppe. „Ik had Merckx en Sercu met elkaar zien smoezen. Hoewel die twee voor verschillende ploegen reden, werkten ze samen. Dat had ik wel door. Het waren altijd goede vrienden, die twee. Ze reden ook altijd samen zesdaagsen. Ik moest het helemaal in mijn eentje doen.”
“Toen ik de laatste kilometer vanuit ongeveer 25e positie in de buurt van dat tweetal kwam, wist ik dat ik in ideale positie reed. Vierhonderd meter voor de streep was er een rotonde. Daar ging ik onder Sercu en Merckx door.”
Toch dreigde het nog even mis te lopen. Poppe: “Sercu wist dat ik links achter hem zijn wiel had gekozen. Daarom schreeuwde hij naar Merckx dat Eddy ook iets naar links zou gaan, zodat ik moeite zou hebben om meteen rechts op volle snelheid de sprong van Sercu te beantwoorden. Het lukte mij echter wel.”
Afijn, bij die rotonde sloeg ik zo maar een gat van een meter of twintig. Vervolgens reed ik, heuvel op, op de dertien naar de meet. Bij de streep had ik ze naast me, maar ik was er nog net iets eerder overheen. Esclassan werd, geloof ik, tweede.”
“Ik kende hem niet”, zei Patrick Sercu in het vliegtuig waarmee het peloton terugkeerde naar Frankrijk. „De demarrage die hij tijdens de sprint nog plaatste heeft mij genoeg duidelijk gemaakt. Nu weet ik wie Poppe is.”
Bron: Het Limburgs Dagblad
- De gunfactor in het peloton: van groot belang - 03/11/2015
- De verhalen achter het systeem-Raleigh: Iedereen valt aan, iedereen verdedigt, maar wel winnen a.u.b. - 26/10/2015
- ‘Drank, vergeten schoenen en verdwenen renners’: Elro Snacks, de idealistische ploeg van een fanatieke liefhebber - 30/09/2015