Weer een bekentenis. Nog een vallend herfstblad, tamelijk geruisloos de drek in.

Ook Steven de Jongh dus. Eindelijk eens een Nederlandse renner die biecht na de affaire Armstrong. Niet heel verrassend gezien de strenge regels van zijn inmiddels ex-werkgever Sky. Toch is zijn biecht pas in tweede instantie interessant.

Sommige renners volg je altijd een beetje extra, zonder echt te weten waarom. Omdat ze eens een goede uitslag rijden, dezelfde leeftijd hebben. Om veel minder soms. Jaren geleden kreeg ik via-via de oude TVM-Gazelle van Steven de Jongh. Nog zo’n reden.

Ik had nu kunnen vervolgen met een verhaal vol tamelijk vermoeiende beeldspraak. Hoe ik de pieken van zijn carrière volgde. En ondertussen zelf de Ventoux beklom met dat afdankertje dat al een leven vol kasseienleed achter de rug had. Iets met beginnende roest en het leven met een leugen, welke van de twee het eerst bezweek, zoiets. Maar ik heb helemaal geen zin in nóg meer fraai verpakt moralisme – of een poging daartoe.

Een surprise-ei met wéér een meninkje, maar zonder het begin van een oplossing. Als die al bestaat en die de echte liefhebber natuurlijk helemaal niet wil. Die smult van zoveel nieuws in een wielerarm seizoen.

Cliffhanger poging nummer twee dan maar: die oplossing is er al. En niet zoals die geformuleerd werd als wollige manifest in een aantal kranten, afgelopen weekend.

Het lijkt wel alsof een stelletje redactiechefs aast op binnenkort vacant rakende functies bij de UCI, zo algemeen zijn hun suggesties. Nederlandse kranten deden niet mee (nou ja, De Telegraaf een beetje). Maar wij hebben een ex-epo-renner die een duit in het zakje doet.

Ik had al zo’n vermoeden: Steven de Jongh die langer dan een etmaal niet twittert. De man die zijn volgers trouw welterusten wenst, nog net niet meldt wanneer hij naar het toilet gaat. Zo’n stilte moest duiden op een acute, ernstige vorm van vingereczeem, een uitbrekende kernoorlog of hongersnood.

Een weekend lang mocht hij broeden op zijn verklaring, die blijkbaar niet in 140 tekens paste. Weer een employé van Team Sky die een afgedwongen vorm van wroeging voelde opwellen. En verklaart: www.stevendejongh.nl

Hoezo nietszeggend en ongeloofwaardig?

Collega-zondaar Julich stopte tenminste nog met doping omdat zijn verloofde hem voor het blok gezet zou hebben. Steven de Jongh nam niet eens de moeite om die door een Sky-jurist opgestelde tekst te vertalen voor zijn site. Hij kiest voor een erkende wielrenners-tactiek: niet meer vertellen dan strikt noodzakelijk is. Iets met een jeugdzonde, of wat experimenten met epo tijdens een trainingsstage. Meer dan genoeg. Klinkt beter ook dan een werkloze ploegleider die niet meer aan de bak komt omdat hij Rabo en/of Quickstep aan de schandpaal nagelde, en passant.

Misschien mag collega-ploegleider Servais Knaven van het Sky-management de tekst wel ongewijzigd knippen en plakken.

Een gemiste kans ja. Terwijl De Jongh verbaal best mans genoeg is om een beter verhaal af te steken. Blijkbaar is ook hij koppig genoeg om niet ánderen te laten bepalen wanneer hij zijn volledige verhaal vertelt. Ach, misschien is dit wel alles. Is onze achterdocht net zo ver doorgeschoten als die dopingjacht en de verontwaardiging achteraf.

Tegelijkertijd werkt de dwangmethode van Sky, dit is het bewijs.

Vergeet de manifesten of de schreeuw om een radicaal hervormde UCI. Geen jonge renner die daar iets van aantrekt.

De coach die nog niet lang geleden zelf coureur was, die nu voor het blok gezet wordt en uiteindelijk zelf moet boeten, dat maakt allicht wat meer indruk. Niet om nu dat enge, rigide Sky op te willen hemelen. Maar elke ploeg die nu serieus en oprecht werk wil maken van een schonere sport had het voorbeeld van de Britten meteen moeten volgen.

Het lozen van een besmette generatie. Iets rigoureuzers kan voorlopig niet. En De Jongh’s biecht bewijst dat ‘ze’ het ook niet willen.

Een ex-epo-prof zwicht alleen onder grote druk. En hult zich vervolgens verder in stilzwijgen. Het is niet de pseudo-verontwaardigde wereld die bepaalt dat hij méér moet vertellen. Dat doet hij zelf wel.

O ja, dat roestende frame brak al veel eerder. In stukken gezaagd naar de schroothoop, naast al die reputaties. Het hoekje van de bovenbuis staat nog op de schoorsteen. Met in het rood Steven de Jongh ingegraveerd.

Mark de Bruijn
Laatste berichten van Mark de Bruijn (alles zien)