Het seizoen is begonnen. De grote klassiekers komen eraan. Wat een heerlijk vooruitzicht. Wel moeten we ons eerst even langs Milaan – Sanremo worstelen. Want wat is dat toch altijd een vervelende koers.
Er waren tijden dat ik me op Milaan – Sanremo verheugde. De eerste zonnestralen op het peloton. Lekker kijken naar de nieuwe shirtjes van het nieuwe seizoen. Wie fietst ook alweer in welke ploeg? Daar kon je op je gemak naar kijken, want in de koers zelf gebeurde volstrekt niets. Nou ja, tot de Poggio di Sanremo dan natuurlijk. Af en toe werd de beslissing eerder geforceerd, maar meestal werd de koers pas op de Poggio beslist. Op een gegeven moment gaat dat vervelen.
En het werd alleen maar erger, want in de laatste jaren wordt Milan – Sanremo steeds vaker pas aan de meet beslist. Sommige wielerliefhebbers smullen van een lekkere massasprint, maar ik hou daar dus helemaal niet van. Ik vind dat geen koers. Vlakke etappes in de Tour, ook zo iets ergs.
Weet je wat het is? Milaan – Sanremo is een koers voor watjes. Voor zielige machomannetjes zoals Mario Cipollini en Allessandro Petacchi, renners die nog nooit, ik herhaal: nog nooit een echte koers hebben gewonnen. Zo, ik heb het gezegd. Dat lucht op.
Natuurlijk, Milaan – Sanremo is ook wel eens gewonnen door echte klasbakken. Hennie Kuiper, Laurent Fignon, Sean Kelly, zulke mannen. Eddy Merckx won hem twintig keer achterelkaar. Maar dat was vroeger. Ook nu wint er per vergissing nog wel eens een echt grote renner Milaan – Sanremo. Paolo Bettini, Fabian Cancellara.
Maar het helpt niet meer. Ik kijk niet meer. Ik neem de uitslag op Teletekst voor kennisgeving aan. Verlangend naar De Ronde van Vlaanderen.
Want Milaan – Sanremo? Die koers laat me werkelijk volkomen Siberisch.
- Getest: Sigma ROX 12.1 EVO fietscomputer - 24/10/2023
- Boekrecensie: Opgeladen! - 10/09/2023
- Koerslandschappen 8: Tussen Ieper en Wevelgem - 25/03/2023
Ik had het niet beter kunnen verwoorden, Frank. Strontkoers ;-)
‘Favouriete boeken’?
Wat betreft MSR hoop ik op een wonder en wel een overwinning van Gilbert.
Prachtig geschreven. Zo kun je ook naar een koers kijken (of in dit geval niet kijken) als je koers niets aan vindt.
Ik zal dit artikel in mijn achterhoofd houden bij de eerst volgende Milaan- San Remo…
Vlakke etappes in de Tour. Er zijn toch een paar mooie geweest de afgelopen jaren. Dat stuk van Parijs – Roubaix, de waaier etappes. Eigenlijk zijn de berg etappes in de laatste jaren in de Tour de France steeds meer verworden tot vervelende sprint-etappes. Ze blijven maar kijken naar elkander en proberen op 2km voor de meet nog 7 seconden te pakken.
Over het algemeen is het ook niet mijn favoriet, vorig jaar was ik daarentegen toch erg blij dat ik de tv op tijd aangezet had.
De laatste 15-20 km zijn wel de moeite waard. De rest moet je gewoon skippen, tenzij je zin hebt om een middagje katerig voor de TV bij te komen.
Met dat urenlange, zinloze maar gezellig voortkabbelende commentaar op de achtergrond. Krantje erbij, colaatje tegen de kater. Stukje worst of kaas.
Een saaie italiaanse koers. Er zijn zo een aantal koersen te verzinnen die het predicaat klassieker veel meer verdienen
Ik zeg Sanremo en Strade Bianche omdraaien op de kalender. En promotie naar de worldtour voor de koers naar Siena, natuurlijk.
Er bestaat een grote kans dat deze editie van MSR de laatste is in de huidige vorm, een aanpassing van het parcours lijkt ophanden.
De finale van MSR vind ik wel één van de mooiste, voornamelijk vanwege de hoge snelheden. Persoonlijk vind ik het ook een goede zaak dat sprinters ook eens kans maken op een klassieke overwinning, zeker bij MSR waar het absoluut niet vast ligt dat het op een massaspurt aankomt. Maar ach ik geniet van alle koers die ik mee kan pakken dus ook van MSR.
Iedereen veel plezier dit weekend.