En de rode rugnummers gaan naar…Marc Madiot! Wat een strijdlust leverde de ploegleider van Franςaise Des Jeux in de auto. Hij schreeuwde gepassioneerd naar zijn renner, de 22-jarige Thibaut Pinot. Je kan winnen! Madiot leek woedend, maar de frustratie op zijn gezicht kwam voort uit de onmacht die je als coach nu eenmaal hebt.
Zijn keel schor schreeuwen was het enige dat hij nog in zijn macht had. Als het nodig was geweest, had Madiot zijn portier nog opengezwaaid als het kopgroepje met de op stoom geraakte klassementsrenners te dicht op zijn jongen kwam. Het was niet nodig. Thibaut kon het op eigen kracht.
Madiot lijkt me meer dan een ploegleider. Hij is een soort vaderfiguur voor zijn renners. En als je dan ziet dat je jongste zoon in leidende positie rijdt, dan wil je alles doen om hem te zien winnen. Hij had Thibaut wel naar de streep willen duwen. Blazen desnoods.
Maar Madiot weet als geen ander dat vaders hun zonen af en toe los moeten laten. Madiot wist ook wel dat Thibaut het kon. Nadat hij Kessiakoff had opgeraapt en over hem heen walste, zag Madiot dat het kon. Hij hoopte het. Zijn hoop was misschien wel vuriger dan die van zijn renner.
De vreugde in de auto was ook groter dan daar buiten. De vader die zijn zoon had leren fietsen kon zijn geluk niet op. Thibaut kon met zijn handjes los.
Zo moet wielrennen zijn.
Hij sloeg met zijn hand op de portier van zijn auto.
- Het is Koers: 10 jaar doping voor de wielerziel - 29/06/2020
- Boekrecensie: De Monumenten – Peter Cossins - 11/05/2015
- Alpe d’Huez – Rick Brauwers - 13/02/2015
Geef een reactie