Cycling became a refuge for me. Long, hard training rides were cathartic and provided an escape from the difficult home life associated with a parent with an addiction. My father had a long history of substance use and addiction. Seeing what happened to my father from his substance abuse, I vowed never to take drugs. I viewed cycling as a healthy and wholesome outlet that would keep me far away from following my father’s footsteps.
David Zabriskie boekte resultaat met zijn harde trainingsarbeid. Hij won veel amateurwedstrijden, werd geselecteerd voor de tijdrit tijdens het WK in San Sebastian (1997). Via Steve Johnson, later een grote man binnen USA Cycling, werd Zabriskie uitgenodigd om eens met Armstrong te fietsen. Hij kreeg een toekomst in de wielrennerij voorgespiegeld, school kon nog wel even wachten. Volgens Johnson was met het Festina-schandaal het ergste achter de rug, dus wat hield Zabriskie nog tegen?
In 2001 stierf de vader van Zabriskie aan de gevolgen van zijn drugsgebruik. Zabriskie miste de begrafenis vanwege een wielerwedstrijd in Europa. Hij won de witte trui, Armstrong pakte het algemeen klassement. Bruyneel gaf Zabriskie een contract bij US Postal.
Zijn droom was werkelijkheid geworden: professioneel fietsen in Europa. In de praktijk betekende dat eenzaam in een klein appartementje in een vreemd land twijfelen aan je bestaansrecht als renner. Uiteraard bleven prestaties uit. Zonder moraal en zonder hulp is het lastig renderen in de harde wereld van het profpeloton.
Met moeite wist Zabriskie een contract voor seizoen 2002 los te peuteren. Voor een habbekrats moest hij bewijzen dat hij wel degelijk uit het juiste hout gesneden was. En dat betekende niet persé hard fietsen. In 2002 begon hij op voorspraak van het team voorzichtig met injecties van mineralen en vitaminen om sneller te herstellen na een rit. Beetje bij beetje werd hij klaar gestoomd voor het grotere werk: Een zwaarder programma én intensievere medische begeleiding.
Zabriskie kreeg een tweejarig contract bij US Postal en moest begin 2003, samen met een teamgenoot, op audiëntie bij Bruyneel en dokter del Moral in een caféetje ergens in Girona.
I was afraid of the health risks of using EPO and I had a lot of questions such as: was it safe? Would I be able to have children? Would it cause any physical changes? Would I grow larger ears?
[…] I felt cornered. I had persued cycling to escape a home life torn apart by drugs, and now I was faced by this.Met z’n vieren vertrokken ze uit het cafeetje naar het appartement van Zabriskie’s teamgenoot en kregen hun eerste epo-injectie.
I went back to my Spanish apartment and had a breakdown. I called home, crying. I had persued cycling as an escape from drugs, and here I was, having succumbed to the pressure.
Zijn verhaal staat niet op zichzelf. De rode draad van het verhaal is gelijk aan dat van David Millar in zijn boek Racing through the Dark. Millar beschrijft hierin een gelijkaardige ontwikkeling bij zijn team Cofidis.
Zabriskie verliet US Postal in 2004 en ging voor CSC rijden. Uit zijn bekentenis is niet op te maken of er binnen het team van Bjarne Riis ook gereguleerd doping gebruikt werd. Zelf gebruikte hij groeihormoon, epo en testosteron in het gezelschap van Landis en zijn oude teammakkers van US Postal.
Bas van Eijk werkt thuis en ziet daarom alles van de Tour. En de rest van de wielerkalender. Werkt soms vanaf de Wahoo Kickr in Zwift.
- 100 Fietsen - 12/12/2023
- Welk bier past bij Gent-Wevelgem? - 21/03/2023
- Gent-Wevelgem: zelf fietsen en/of doorkomst bij ons? - 27/02/2023
Ik vond dit ook een van de meest opzienbarende passages. Schokkend hoe Zabriskie zichzelf verliest in het spel dat anderen met hem spelen.
Gezien de eerdere uitlatingen van Hamilton over Riis (Het eerste dat Bjarne aan me vroeg toen ik in zijn team kwam was: ‘Wat gebruiken ze bij Armstrong?’) ga ik er van uit dat hij ook in zijn tijd bij CSC heeft gebruikt.
Over Slipstream/Garmin heb ik mijn twijfels, maar de naïeveling en optimist in mij wil graag geloven dat het daar anders aan toe gaat…
Over CSC, het valt me sowieso op dat alle verklaringen betrekking hebben op de episode Armstrong. Weinig collateral damage.
Ach, ook dit verhaal ebt weer weg met als enige slachtoffers de individuele renners. De teams noemen het op zichzelf staande gevallen en distantieren zich van doping.
Ondertussen selecteren ze weer gewoon renners met lage hematocriet waardes, want daar valt nog veel “verbeteren” tot de vastgestelde grens van 0,5HT.
USADA is amerikaanse organisatie, alleen geïnteresseerd in Amerikanen/Amerikaanse ploeg(en). In die zin niet geïnteresseerd in het Deense CSC, Belgische QS, Nederlandse Rabo of Spaanse Movistar.
In principe zou UCI als internationale bond verder onderzoek kunnen (moeten!) doen. Maar ja…. als verdachte (lees: UCI) hoef je niet mee te werken aan je eigen veroordeling….
WADA dan misschien?? De grote coming-out (was het vandaag niet internationale coming-out-dag?) blijft voorlopig uit. Museeuw gaf enkele weken geleden de aanzet, en ik hoopte vandaag een beetje op een gezamelijke persconferentie van Bettini, Boogerd, Voigt, Bartoli, en al die andere renners die schoon dezelfde prestaties leverden als Di Luca, Rebellin, Basso, Ullrich… Kom op jongens, zeg wat we allemaal weten, doe het gezamelijk zodat je niet alleen met je kop op het hakblok ligt…. Je hebt niet de nummers 2, 3, 4 t/m 100 in het peloton bedrogen… Je hebt die jongens die het peloton niet haalden bedrogen!
Wij, de gewone wielerliefhebber, zijn niet kwaad omdat er gebruikt is… in 1904 werden de eerste 4 van de Tour gediskwalificeerd vanwege “vuil spel”… Wielrennen en oplichten horen bij elkaar, dat nemen we voor lief.