Hennie Kuiper en de gele trui: De Vuelta van 1976

In het geel! – foto Cor Vos/henniekuiper.nl

Hennie Kuiper en de gele trui… Er is al veel over geschreven. In de twaalf keer dat Hennie de Tour de France rijdt heeft hij de gele trui nooit mogen dragen. In 1977 is hij er dichtbij. Op Alpe d’Huez slaat hij genadeloos toe, wint de etappe en komt tot 8 seconden van het geel. Uiteindelijk eindigt Hennie als tweede in het algemeen klassement, op 48 seconden van winnaar Bernard Thevenet.

Een groot deel van zijn carrière heeft Hennie geprobeerd de Tour de France te winnen. Daar moesten de Giro en de Vuelta voor wijken. Toch is de Vuelta van 1976 misschien wel de ronde waar Hennie de grootste kans had om het eindklassement te winnen.

Hennie, de regerend wereldkampioen, komt als kopman van TI Raleigh naar de Vuelta, de ronde die dat jaar wordt gereden van 27 april tot en met 16 mei. De Giro start dat jaar direct na de Vuelta, de Tour de France eind juni.

Het jaar ervoor had Hennie, toen nog fietsend voor Frisol, de Vuelta ook gereden. Hij won toen de zware bergetappe naar Miranda de Ebro en eindigde als vijfde in het eindklassement. Hennie is in 1976 dus één van de buitenlandse favorieten.

Aan de leiding – foto Cor Vos/henniekuiper.nl

Raleigh domineert de Ronde van Spanje. Acht keer is de etappeoverwinning voor een renner van de ploeg Post en veertien dagen draagt een Raleigh-renner de leiderstrui. Didi Thurau wint vijf etappes en is zeven dagen leider, José de Cauwer, Gerben Karstens en Kuiper winnen ook elk een etappe. De Cauwer is leider voor drie dagen en Hennie draagt de gele trui (de leiderstrui in de Vuelta is die jaren geel) vier dagen. Inderdaad, Hennie in de gele trui!

De basis voor zijn leiderspositie legt Hennie in de vijftiende etappe naar Cangas de Onis. Het is snikheet als de Raleigh-kopman het voortouw neemt en met negen man ontsnapt. Bij die negen onder andere Ocaña, Pesarrodona en Agostinho. Aan het eind van de dag staat Hennie 9 seconden achter leider Agostinho.

De volgende dag, een zware bergetappe naar Reinosa, pakt Hennie de leiding. De overwinning laat hij aan ploegmaat Thurau. Hennie leidt op dat moment met 25 seconden op Ocaña en 48 seconden op Pessarodona en heeft, de avond voor de 18e etappe goede moed, zo vertelt hij in de Telegraaf. ‘Morgen is de laatste zware rit met aankomst op de top van een berg. Vorig jaar won ik die etappe met ruim twee minuten voorsprong.’ Ook voor de daarop volgende tijdrit heeft hij geen vrees. ‘Dat komt, omdat ik in deze ronde Ocaña al verslagen heb. Dat was in Cartagena, waar ik hem over 13 kilometer drie seconden voorbleef. Bovendien rijd ik sterk en de tijdrit gaat over een parkoers, dat behoorlijk lastig is. Dat is iets voor mij. Vorig jaar verspeelde ik daar de ronde, omdat mijn versnellingsapparaat kapot ging. Ik heb goede hoop, dat ik nu sportieve wraak kan nemen voor die tegenslag van toen.’

Met teamgenoot Thurau – foto Cor Vos/henniekuiper.nl

Helaas liep het anders, is na het weekend te lezen in de Telegraaf. ‘Precies op het moment dat de weg de eerste stijgingen begon te vertonen trapte de wereldkampioen zijn versnellingsapparaat aan stukken, waardoor hij van fiets moest verwisselen. Ocaña en Pesarrodona trokken gelijk ten aanval in hun gezelschap bevonden zich nog enkele Spanjaarden en Kuiper’s ploegmaat Thurau, die de belangen van de TI-Raleigh kopman verdedigde en uiteindelijk de rit gemakkelijk won.’

Dus precies zoals het jaar daarvoor trapte Hennie opnieuw zijn versnellingsapparaat aan gort. Hij behoudt de gele trui maar in plaats van meer tijd te pakken op zijn concurrenten, verliest hij kostbare seconden. Ocaña en Pesarrodona staan beiden nog maar op twee seconden van Hennie.

Hennie probeert in de ochtendetappe van de laatste dag nog wat extra tijd te pakken op zijn concurrenten door in op de wielerbaan San Sebastian mee te sprinten voor bonificatieseconden maar hij laat zich in de sprint tegen de muur zetten en loopt wat blauwe plekken op. Een paar uur later begint Hennie, in het geel, aan de laatste etappe van de Vuelta, een tijdrit over 31,7 kilometer.

Pesarrodona rijdt een geweldige rit tegen de klok en hoeft maar twee seconden toe te geven op ritwinnaar Thurau. Hennie, nog beurs van de ochtendetappe, verliest meer dan twee minuten op z’n concurrenten en eindigt uiteindelijk als zesde in het eindklassement. Pesarrodona wint de Vuelta, Luis Ocaña eindigt als tweede.

De tijdrit – foto Cor Vos/henniekuiper.nl

Hennie rijdt de Vuelta in zijn carrière drie keer, in 1975 (vijfde), in 1976 (zesde) en 1983 (vijfde). Aan de Giro doet hij vier keer mee hij staat twaalf keer aan de start van de Tour de France, waarin hij in 1977 en 1980 als tweede eindigt. Maar misschien was hij in die Vuelta van 1976 wel het dichtst bij de eindoverwinning…

En wat doet Hennie na zijn verlies in de Vuelta? Een maand later neemt hij sportief wraak op Pesarrodona tijdens de Ronde van Zwitserland. Hij wint de ronde en (her)pakte de gele trui op de laatste dag. In de tijdrit! Achter hem, op 2 en 3, Pollentier (42 seconden) én Pesarrodona (1.23).