Het is vandaag precies 26 jaar geleden dat het gebeurde:
Mijn allereerste rit op mijn eigen een racefiets.
Een verjaardagscadeau.
Althans: voor de helft.
De rest had ik bijeen gespaard met allerhande baantjes. De fiets was lichtbruin van kleur en had een felblauw stuurlint dat ongelooflijke lekker rook. Een paar weken voor de grote dag stond hij al klaar. Tegen de muur in de bijkeuken. De afspraak was helder: pas op mijn verjaardag mocht ik ermee op pad. Soms stapte ik al op, stopte mijn schoenen in de toeclips en bewoog een paar meter heen en weer. Met mijn neus snoof ik gretig aan het stuurlint.

15 maart 1990 was een historische dag.
Ik wierp de achterdeur van ons huis open, klaar om de wereld te bestormen.
Ik en mijn fiets.

Met de fiets nog in mijn hand liep ik over het dikke grind richting de brug liep die ons erf van de weg scheidde. De weg die vanaf nu aan mij en mijn fiets zou toebehoren.
Ik vertrok. Mama en oma zwaaiden me na. Ik had beloofd voorzichtig te zijn. In een mum van tijd was ik bij het kanaal dat als een gebroken spiegel blikkerde in de zon. Ik schakelde van binnenblad naar buitenblad; het ging allemaal razend soepel. Daarna legde ik de ketting achter op het kleinste tandwiel en voor op de grootste. Mijn fiets was een monster dat gulzig van de kilometers vrat.
In mijn hoofd jubelde ik mee met de hard opgepompte bandjes die zachtjes over het asfalt zongen.

Het was een mooie dag. De wereld was net zo zwanger van de lente als ik van mijn verlangen met mijn fiets de wijde wereld in te trekken. Een koude wind blies gretig in mijn rug. Het leek alsof ik alles scherper waarnam dan normaal.
Misschien daarom ook dat ik mij die dag nog zo goed herinner. De geuren, de schapen in de wei, de witte wolken aan de helderblauwe hemel en mijn kleding: zwarte Castellibroek, lichtblauw trainingsjack, witte tennissokken en merkloze hardloopschoenen.
Het staat allemaal nog haarscherp op mijn harde schijf.

Het is heel raar. Een paar jaar later verongelukte mijn zusje en soms leek het alsof alle herinneringen van voor die dag door de klap waren weggegumd, alsof het leven zomaar opeens uit twee helften bestond waarbij de eerste voorgoed gesloten leek.
Behalve dan die ene dag, vandaag op de kop af 26 jaar geleden, waarvan de herinnering zo helder is als een kristal.

Waarschijnlijk omdat het op die dag allemaal begon. Een liefde die nog altijd voortduurt en hopelijk nooit zal eindigen.

Joost-Jan Kool
Laatste berichten van Joost-Jan Kool (alles zien)