Het is onze eerste UCI wedstrijd van dit seizoen. Om 10.30 zit onze ploeg omgekleed en wel klaar voor de voorbespreking van deze prachtige klassieker voor dames. Een route van 135 kilometer door de vlakke IJsseldelta rond Zwolle. Met wind, veel wind. De meeste dames hebben vandaag de hoge wielen verruild voor een paar exemplaren met lage velgen ‘om Gent-Wevelgem taferelen te voorkomen’. En dan de zenuwen… ik ben blij als we gestart zijn en het gewoon op trappen aan komt!
De voorbespreking is kort. Veel valt er niet te zeggen: het zal vroeg in de koers op de kant gaan en breken. Zorg dat je voorin zit! En het andere feit: Anna van der Breggen zal deze thuiswedstrijd willen gaan winnen, en Rabo-Liv zal de koers hard maken vanaf het eerste moment.
Na een lange neutralisatie werd de koers geopend met topsnelheid, met tegen de 70 kilometer per uur op aflopend wegdek met de wind mee ben ik niet de enige die helaas geen zwaarder verzet meer over heeft en alles uit de kast moet halen om het tempo te houden. Als we vervolgens een industrieterrein opdraaien is er een valpartij waardoor de eerste schifting word gemaakt. Direct daarop draaien we het eerste smalle dijkje op en is het zoeken naar de juiste waaier. Ik zie voor me meerdere dames de berm in waaien. Sommigen blijven overeind maar één dame maakt een serieuze koprol in de berm en blijft net op het droge, totaal verbaasd kijkt ze om zich heen. Sommige profs stoempen met zo’n snelheid voorbij dat ik hun wiel niet kan houden, anderen maken nauwelijks vaart en laten voor zich gaten vallen. Het duurt een kilometer of 10 voordat we een groep hebben die steady door de wind weet te waaieren.
Met dit groepje clubrensters aangevuld met dames van Lotto-Soudal en de Russische en Litouwse nationale teams zitten we in de (dacht ik) 4e of 5e groep. Maar zeker weten doen we het niet: de afstand tussen de koplopers en ons wordt snel groter. Nog eens versneld door een valpartij in de waaier voor ons waardoor we allemaal opnieuw even met de voeten een de grond staan. Toch wordt onze groep steeds beter, we draaien netjes door, er wordt gereden, we houden elkaar uit de wind, we maken snelheid. En al snel zijn wij de groep die bosjes andere rensters aan het opvegen is.
Toch weet ik na na een zo’n 40 kilometer al: no way dat wij vandaag de finish gaan halen. Het gat met de kopgroep is nu al veel te groot. En na 45 kilometer wordt ons peloton van 20 inderdaad uit koers gehaald. Eenmaal terug bij de permanance zitten daar veel rensters, clubrensters, profs, iedereen die deze stormachtige koers niet wist te overleven. En dat is bijna iedereen want naast Anna van der Breggen die de koers inderdaad op haar naam wist te schrijven zijn slechts 30 andere rensters gefinisht. Dus 31 gefinisht van de 160 deelneemsters…. dat is nog eens een slagveld!
Wat een koers, wat een storm, en wát een zere benen. Hopelijk rijden we deze wedstrijd volgend jaar weer!
- Demarrages, kanonnen en wattages - 11/05/2016
- Over wedstrijdritme en de 40-urige werkweek - 26/04/2016
- Omloop van de IJsseldelta: wind en meer wind - 18/04/2016
Geef een reactie