Ultimo chilometro!

Kronplatz

Een paar jaar geleden voor het eerst sterrato, op de Colle delle Finestre. Niet veel later wederom sterrato, op de onmenselijk steile Kronplatz. Vorig jaar een grindbanketappe, over de strade bianche naar Montalcino. Nu een volgende noviteit: afdalen op sterrato, de Monte Crostis naar beneden.

Toegegeven, Angelo Zomegnan doet wel zijn best. Hij blijft goochelen met het parkoers, in strijd met de almachtige Tour. Mee in de vaart der volkeren, om zijn koers op de agenda te zetten. Helaas verloochent hij daarmee de unieke identiteit van de Giro.

Waar is bijvoorbeeld dat heerlijk chaotische intergiro-klassement gebleven? Italiaanser kon het niet. Deze merkwaardige tussensprints met onbegrijpelijke tijd- en puntenwaardering zette de Strazzer’s, Piccoli’s, Loda’s, Conte’s, Fontanelli’s en Guidi’s van deze wereld op punt. Het zorgde voor een felle strijd, op het scherp van de snede.

Ook gesneuveld: bescheiden Italiaanse ploegjes die de Giro kleurden, omdat het hun enige kans op het wereldtoneel was. Zeg nou zelf. We zien toch liever tot op het bot gemotiveerde formaties als Brescialat, Mobilvetta, Riso Scotti of Amore & Vita dan de C-garnituur van grijze muizen als RadioShack, BMC of Katusha? Onder het mom van mondialisering mag er veel, blijkbaar.

Ik vond het genieten, dat schreeuwerige ultimo chilometro vol in beeld. Of de strijd om de maglia rosa, maglia ciclamino, maglia verde en maglia azzurra. De beelden van de partenza, het eerste overzicht van ordine ‘d arrivo of de gruppo compatto in aanloop naar een massasprint.

De Girobaas haalde er een dikke roze streep doorheen en gaf ons last kilometre en allerhande jerseys terug. De partenza heet nu gewoon start, de uitslagen na de finish results en een compacte groep complete peloton. Kun je harder vloeken in de kerk van het cyclisme? Volgens mij niet.