Het overvalt me telkens weer, het is pas sinds dit jaar dat ik telkens moet zeggen, dat wanneer Greg Van Avermaet een koers wint er geen comfortabele houding voor lijf en ziel bestaat, ik vertwijfeld naar de bevestiging zoek dat dit nieuws niet klopt en die even onvindbaar schijnt als niet-Belgen in de top 3 van het bergklassement. (het klassement dat er toedoet)
Het is dan een rotklus om niet als een slechte winnaar te klinken. Naar dingen te zoeken die er niet zijn, maar die wel hadden gekund.
Hij vergat een schakelfout te maken. (zo wint iedereen al eens iets)
Hij ging op het perfecte moment aan. (zaken die nu eenmaal gebeuren, je kunt niet alles in de hand hebben)
Zijn team bleek niet sterk genoeg, anders reed er wel een ploegmaat op kop achter wie hij niet mocht rijden. (anders gezegd: de tegenstand liet het afweten)
Hij zat te goed gepositioneerd. (nieuwelingenfout)
Hij geraakte niet ingesloten in de sprint. (al doende leert men)
Hij dacht te sprinten voor de derde plaats. (met oortjes? onmogelijk!)
Het is maar een overgangsetappe in de Tour, waar de vroege vlucht een kwartier voorsprong wordt gegund met de op papier gevaarlijkste klant Majka die vooral mee is om niet te moeten wachten op Contador, een etappe waarin de favorieten elkaar voor een eerste keer besnuffelen en gehavend wild iedere illusie reeds kan opbergen. Het is niet minder dan dat, maar zeker niet meer. (zoals het maar de gele trui is, ja ja)
Wat ik ook probeerde, de excuses hielden geen steek. Ze hielden de hoop niet levendiger dan een kruik benzine bij een uitslaande woningbrand. Het was niet eens een sprint. Eerst liet Van Avermaet met acht gezellen het peloton achter zich, vervolgens duldde hij van die groep de twee vermetelste in zijn wiel, waarna hij die ook zonder groeten achter zich liet.
Dit was het werk van een winnaar. Zijn gezicht was vier uur lang een ongecamoufleerd lijden, waar zijn kenmerkende verbetenheid anders iets noodlottigs in zich draagt, een nieuwe tweede of derde plaats in negentig procent van de gevallen, een vierde tot en met tiende plaats al die andere keren, verraadde zijn tronie nu een schrikwekkende vastberadenheid. Verhulde hij zijn ogen niet achter een zonnebrilletje, u zou de oorzaak kennen van de uitslaande woningbrand waarover hier al eerder sprake. Ik beeldde me in dat er zich een diavoorstelling afspeelde aan de binnenkant van zijn bril met beelden van alle zeges van Philippe Gilbert en begreep het nu al wat beter.
En toch zal ik de oude Van Avermaet missen. Die zijn fiets uiteentrok om een derde plaats in een etappe in de Ronde van België. Die zijn stuur opvrat na een vierde plaats in de Grote Prijs van Montréal. Ja, Van Avermaet won reeds een Tourrit, de Omloop en Tirreno-Adriatico (Nu hij toch bezig is: wat is de prijs van een sneeuwmachine? En hoe lang duurt het om de Pyreneeën en de Alpen onder een laagje sneeuw te leggen?), maar het viel nog te herleiden tot incidentele ongelukjes. Het kan niet alle dagen geen prijs zijn. Het plezier van het niet winnen hoewel het zeker had gekund werd er nauwelijks door aangetast.
Revanche op het juiste moment. Aanvallen op de juiste momenten. In topvorm op het juiste moment, meer specifiek van februari tot en met oktober. Gisteren bleek een niet onbelangrijk deel van Greg Van Avermaet een nietsontziende killer.
Nog langer hieraan twijfelen wordt moeilijk.
Winnen zal hij nog. Wennen zal het nooit.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020