Nu Steven Kruijswijk de Giro lijkt te gaan winnen is iedereen zijn vriend. Heb je vroeger met hem geknikkerd, je haalt er de krant mee. Ik ook. Niet de krant dan. En ook niet geknikkerd. Maar wel aan de ontbijttafel gezeten samen in 2009, in Landgraaf. Volgens de Telegraaf was het in Hotel Van der Valk, maar ik weet toch vrij zeker dat het Hotel Winselerhof was. Hij was net Nederlands Kampioen bij de beloften en voor het eerst zaten beloften en profs van Rabobank in één hotel en mocht de kampioen van de dag ervoor nog een nachtje blijven om bij de profs te kijken. Koos Moerenhout werd er kampioen, iemand zong er nog een liedje over. En ik was er natuurlijk namens de hoofdsponsor.
Steven maakte de overstap naar de profs, en mocht in zijn eerste jaar meteen mee naar de Giro d’ Italia die in Nederland startte. Als vervanger van Oscar Freire deed hij het daar meteen heel goed met een 18e plaats, zoals we deze dagen allemaal kunnen lezen. Maar wie weet nog dat hij, toen hij na drie dagen in Italië aankwam, al achterstand van 12 minuten aan zijn broek had?
Er werd achteraf veel gesproken over de ‘gevaarlijke’ etappes in Nederland met smalle wegen en veel wind. Maar het peloton ging ook liggen op brede C.H. Letschertweg in Utrecht in de buitenwijken van Utrecht en Kruijswijk lag erbij, samen met het halve peloton. Als laatst toegevoegde knecht kreeg hij zeker niet als eerste een nieuw wiel en kwam hij op 4.19 binnen.
De volgende dag, in de winderige etappe naar Middelburg, verloor hij opnieuw bijna 8 minuten. De etappe werd overigens gewonnen door Wouter Weijlandt; een jaar later werd 10 mei een tragische dag in de Giro…
Zonder de 12 minuten die hij in het vlakke Nederland aan zijn broek kreeg zou Kruijswijk al 14e in plaats van 18e geworden zijn, maar zou hij wellicht ook anders hebben rondgereden in Italië en nog hoger zijn geëindigd. Zijn rijtje Giro-klassementsuitslagen had dus nog mooier kunnen zijn, al moet het mooiste nog komen natuurlijk.
Zo hebben we toch weer iets geleerd over Kruijswijk wat we misschien niet (meer) wisten. En wat die vrienden betreft? Ik heb zelf geleerd dat je je echte vrienden leert kennen, niet als je wint, maar als je keihard verliest. In Sydney maakte ik de grootste deceptie mee in mijn carrière. Maar mijn (daar aanwezige) vrienden stonden voor me klaar. En uit de vele reacties in mijn mailbox bleek dat diverse mensen uit mijn verleden, die ik misschien al vergeten was, mij niet vergeten waren. En me steunden met een opbeurend bericht.
Ik hoop voor Steven dat alle ‘fans’ die hij er nu bij krijgt hem ook steunen als hij de nu ongetwijfeld opgeklopte verwachtingen voor een volgende Tourstart ergens in de toekomst, onverhoopt niet waar weet te maken. Wat dan zal hij zijn echte vrienden leren kennen.
- Als je wint… - 26/05/2016