Soms lijkt wielrennen louter te draaien om vriendschap, en liefde. Het was alsof het gevoel van kameraadschap dat gisteren zo mooi in beeld werd gebracht vandaag nog in dezelfde mate aanwezig was. (Afgezien van het moment waarop Thor Hushovd en Mark Cavendish elkaar met kopstoten van de weg probeerden te duwen, maar dat was verwaarloosbaar kort.)
Zo gaf het peloton man van de streek Anthony Charteau vandaag de kans om zijn familie en vrienden te begroeten. Hij reed vooruit, zwaaide naar de mensen aan de kant van de weg, bleek toen zijn familie al voorbij te zijn en reed dus terug. En alsof het beeld van een wielrenner die omkeert en terugrijdt nog niet absurd genoeg is, stapte hij ook nog eens af om wat omhelzingen uit te delen. Bloedstollend spannend, zo’n Tour de France.
Later in de koers stond Rein Taaramäe, de hoop van Estland en kopman van Cofidis, langs de kant van de weg met een lekke voorband. Nog voor hij om hulp kon roepen was sprinter Leonardo Duque al bezig zijn voorwiel in de fiets van Taaramäe te proppen – en dat in een sprintersetappe. Andere ploeggenoten van de Est stonden een stukje verderop klaar om hun kopman onder escorte terug te brengen naar het peloton. De arme Mickaël Buffaz deed dat echter wat onhandig en werd slachtoffer van zijn eigen werklust: terwijl Taaramäe door een auto uit de wind werd gehouden, waaide Buffaz zelf hulpeloos naar achteren. Maar op hem wachtte niemand – of het moest Duque zijn, die nog altijd langs de kant van de weg stond te wachten op een nieuw voorwiel.
De vriendschap zegevierde vandaag. Tyler Farrar maakte een ‘W’-gebaar met zijn vingers nadat hij als eerste over de meet was gekomen: hij droeg de etappe op aan zijn goede vriend Wouter Weylandt, die twee maanden geleden overleed in de Giro.
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020