Vanuit een voetbalstadion kondigde Karl Vannieuwkerke op Sporza de mannen aan die Milaan-Sanremo van commentaar zouden gaan voorzien: ‘We hebben twee heren samengebracht die gespecialiseerd zijn in het samen beleven van hoogtepunten, en dat zijn Michel Wuyts en José De Cauwer.’
De lust tot wielrennen kijken vergaat de ware koersfanaat niet gauw, maar deze aankondiging lag toch wel wat zwaar op de maag. Gelukkig ging de NOS niet snel daarna ook live, en nog gelukkiger hadden ze ter gelegenheid van het eerste monument van dit seizoen hun eigen monument Mart Smeets laten aanrukken. Die op zijn beurt kwam aanzetten met een ‘gouden kaasschaafje’, waarmee het peloton in de eerste 230 kilometer heel langzaam tijd van de voorsprong van de vluchters had afgehaald. Kijk, Mart snapt het: poëtisch met een vleugje keukengerei, zo vinden we ons commentaar het lekkerst.
Dat eerste uurtje live-beelden toonde ons een heerlijk Milaan-Sanremistisch festijn. Regenjasjes gingen uit, regenjasjes gingen aan. Armstukken werden afgestroopt, armstukken werden opgestroopt. Beenstukken werden uitgedaan, beenstukken werden aangedaan. Soms at een renner een banaan, nam iemand een slok uit een bidon of ging het peloton een bocht door, wat dan voor de Italiaanse regisseur een mooie aanleiding was om dat actiebeeld te herhalen, in slow motion.
En toen, vanaf 30 kilometer van de meet, gebeurde er ineens zoveel dat het voor de liefhebber niet meer bij te benen was. Dat is Milaan-Sanremo pur sang: wat normaal in 200 kilometer gebeurt, gebeurt in la Primavera in 30 kilometer. Alles wordt uit de kast getrokken om de kijker alsnog te trakteren op een wielerkoers in al haar facetten. Woeste achtervolgingen, blinde aanvallen, valpartijen in afdalingen die glimmen van het sap van prosecco-druiven, renners die bloedend en jankend tegen muurtjes zitten, een reeks klimmetjes achter elkaar waar steeds weer een andere sprinter aan het elastiek hangt en sneuvelt, afdalinkjes waarin die sprinters soms weer terugkomen, drie man van dezelfde ploeg in een achtervolging, Pozzato die zich laat zien, Oss die met zijn ellebogen wappert naar Thomas alsof hij meedoet in een Chicken Tonight-reclame…
… en voor je het weet draaien de koplopers dan de heilige Poggio op. Van opwinding vergat Smeets de poëtisch-met-een-vleugje-keukengerei-regel en verkondigde hij: ‘Dit is het moment dat bij een wielrenner bijna natte dromen veroorzaakt, om hier naar boven te kunnen rijden, voorop.’ Wat natuurlijk gelijk weer die eindelijk met succes verdrongen gedachte aan Wuyts en De Cauwer opriep, die op dat moment ongetwijfeld samen een hoogtepunt zaten te beleven op Sporza (of misschien bijna).
In de afdaling van de Poggio sneuvelde er weer een sprinter: Ciolek ging onderuit. Maar met een mooi groepje, dat wel. Gilbert ging als eerste, en ook wereldkampioen Kwiatkowski en Stybar lagen erbij. Zodra Ciolek weer op zijn benen stond kon hij nog maar één ding bedenken: de helm van zijn hoofd rukken en die tegen de grond smijten met alle kracht die hij nog overhad – de kracht die hij voor de eindsprint had bewaard. Het was zeker geen lullig sprintje geworden, misschien zelfs wel een winnend sprintje: de helm stuiterde op met zoveel snelheid dat het leek alsof hij zich bij het raken van de grond tot een tennisbal had getransformeerd.
De kleine Paolini met de grote baard had het peloton de Poggio al opgesleurd in de achtervolging op Oss en Thomas, maar voelde zich niet te beroerd om zijn kopman Kristoff vervolgens ook in een zetel de Via Roma op te rijden. Maar op die Via Roma kwam niet Kristoff maar Degenkolb, die zich geen moment met het voorspel had bemoeid, met een enorme krachtsexplosie als eerste over de streep. Het hoogtepunt van Wuyts en De Cauwer bleek een Duitser met een snor te zijn.
Bij de herhaling van de eindsprint focuste Smeets op Degenkolb. Hij telde mee en concludeerde na 293 kilometer koers droogjes: ‘Anderhalve meter heeft hij op kop gereden.’
De infographic is mogelijk gemaakt door de importeur van Wahoo Fitness in Nederland: 2moso.com. Het paradepaardje van Wahoo Fitness is de Wahoo Kickr Powertrainer, een slimme hometrainer met actieve weerstand waarop je iedere klassieker virtueel kunt fietsen!
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020
fijn verwoord
Goed!
Prachtig resumé van twee en een half uur koers kijken!!
Jammer dat er positief over Smeets wordt gesproken.
Ik wist helemaal niet dat de NOS ook verslag deed. Laat staan dat ze Mart weer hebben afgestoft (terwijl Herbert toch niet in Erfurt zat, hoorde ik later die middag).
“vanaf 30 kilometer van de meet, gebeurde er ineens zoveel dat het voor de liefhebber niet meer bij te benen was.”
Wat dan, het zelfde gebeurt al jaren en op het einde wint er een sprinter, saaie wedstrijd zoals altijd. In plaats van de koers 300km te maken kunnen ze er beter wat meer hellingen in brengen, dan kunnen we wat meer koers zien. En ik ben eigenlijk niet akkoord met de gedachte dat een sprinter ook een klassieker moet kunnen winnen, er zijn al genoeg koersen die een sprinter kan winnen onder meer 3/4 van al de ritten in de grote rondes. Nu ik ben wel tevreden met de winnaar hoor, maar die had het ook gekund in een moeilijkere wedstrijd, nu komt er 47 man binnen 30 seconden binnen.
Ach ik ben misschien een romanticus maar ik zie liever een aanvaller winnen!
Leuk geschreven stukje, met plezier gelezen! :)
Met Sporza aan gekeken… explosies op de Cipressa, vuurwerk op de Poggio, onbegrijpelijke ploegentactieken en een winnaar die gewonnen heeft zoals je Milaan San Remo moet winnen: geen trap teveel geven. zoals Oscarito het elk jaar deed… zelfs in de laatste kilometer nog freewheelen. Deze winnaars zijn meer dan sprinters, deze mannen zijn strategen,
Hulde aan John Degenkolp, gefeliciteerd met deze geweldige overwinning
we missen een Raas,in deze koersen hebben de Hollanders weinig te zoeken