TWINTIGSTE ETAPPE (22 JULI)
Rambouillet – Parijs, 130 kilometer
Joe Dassin – La Complainte de l’Heure de Pointe (À Vélo dans Paris) (1972)
Traditioneel finisht de Tour op de Champs-Élysées. Een aantal rondjes met een compact peloton, een paar in extreem hoog tempo en vervolgens een massasprint. Ruim baan voor de renners. Maar vrij baan voor fietsers in Parijs is niet evident. Sinds
NEGENTIENDE ETAPPE (21 JULI)
Bonneval – Chartres, tijdrit, 52 kilometer
Yves Montand – À Bicyclette (1968)
Het liedje heet À Bicyclette en het staat op een album dat La Bicyclette heet. Dat verklaart wellicht waarom de titel van het liedje soms een extra letter krijgt. En ja, er is ook een nummer van grappenmaker André Bourvil dat À Bicyclette heet. Enfin. Het nummer
ACHTTIENDE ETAPPE (20 JULI)
Blagnac – Brive-le-Gaillarde, 215 kilometer
Mireille – Bon Voyage, Messieurs du Vélo (1939)
Velen denken bij de Tour en muziek onmiddellijk aan de Franse accordeoniste Yvette Horner. Gezellige musette-achtige deuntjes, waarmee ze in de jaren vijftig in de Tourkaravaan reed. Maar ‘vrouwen en fietsmuziek’ gaat terug tot 1939, toen zangeres Mireille Bon Voyage, Messieurs du Vélo opnam, aan de
ZEVENTIENDE ETAPPE (19 JULI)
19 juli, Bagnères-de-Luchon – Peyragudes, 144 kilometer
Les Wampas – Rimini (2006)
Rimini, ja. Troosteloos oord, aldus de zanger van rockband Les Wampas. Tourheld Marco Pantani, de piraat, overleed er. Didier Wampa en zijn mannen schreven een schitterend slepend nummer ter ere van de Italiaan. Didier zingt: ‘’s Avonds als Italië triest is, lijkt het op Rimini.’ Waarom koos
ZESTIENDE ETAPPE (18 JULI)
Pau – Bagnères-de-Luchon, 197 kilometer
Arcahuetas – L’Ascencion du Tourmalet (2005)
De Tourmalet in de Franse Pyreneeën is de meest beklommen bergpas in de geschiedenis van de Tour de France. Een Nederlander kwam er nooit als eerste boven; Richard Virenque (zie het liedje van Eddy (la) Gooyatsch) won er twee keer. Het kwartet Arcahuetas uit Bordeaux maakt met hulp
RUSTDAG (17 JULI)
Kent – Soixante Millions De Poulidor (1998)
Je zou het niet zeggen als je Hervé Despesse dit kalm pedalerende liedje hoort zingen, maar in de jaren zeventig maakte hij schuimbekkende punk. In de jaren tachtig ging hij solo, noemde hij zich Kent Cokenstock (huiskamervraag: uit welk Kuifje-boek haalde hij die achternaam?) en gingen tempi en volume van zijn liedjes