Slechts een handjevol renners maakt de koers echt de moeite waard. Het zijn niet de veelwinnaars (Cavendish, Sagan, Armstrong) die me meevoeren in het wonderlijke en soms oerlelijke circus van het wielrennen. Nee, ik houd van de koers dankzij denkende renners. Coureurs die de (wieler)wereld en haar ‘systemen’ niet klakkeloos accepteren, maar blijven denken. Renners die geloven dat verhalen de
door: Jan Sonneveld en Martijn Sargentini
Deel 1, ze zijn terug!
Jarenlang was het stil rond de haast mythische Colombiaanse klimmers, die in 1980 voor het eerst gezien werden in het Europese peloton. Het waren rare mannetjes, die Kevers. Ze kenden ‘onze’ manieren nog niet, kwamen met tweedehands fietsen en
Daar liep hij, in San Sebastian. Hij schudde nog wat handen, toonde zijn gouden fiets en stapte toen op het vliegtuig naar Monaco of Astana. Het zat er nu echt op.
Vraagt iemand je waarom je zo verslingerd kunt raken aan de koers? Dan volstaat maar een antwoord: Aleksandr
De laatste februaridagen van 2009 zijn koud en guur. Geen weer om te fietsen door de Belgische Ardennen. In plaats daarvan lonken een mooi hotel, knusse dorpjes en de kalmte van het Vlaamse leven. De wegen zijn uitgestorven, ook al lonkt het wielerseizoen. Op de Markt in Geraardsbergen, aan de voet van de gevreesde muur, is nog niets te merken
De dag dat het wielrennen me bij de strot greep, staat me haarfijn voor de geest. Het begon namelijk allemaal met de dood. Dat klinkt macaber en dat is het ook. We schrijven 18 juli 1995. Ik heb zomervakantie. Langer dan anders, want een maand later ga ik naar de brugklas.
Het is die dag in Amersfoort
In de luwte van het aankomende Tourgeweld begint deze week in Zuid-Amerika een koers die langzaam in de vergetelheid dreigt te raken. Geen UCI-kalender vermeldt de wedstrijd meer. Geldgebrek en het marketingmonster met de cynisme naam ‘Mondialisering’ drukken dit monument elk jaar verder naar de achtergrond. En toch staan er ook dit jaar weer renners vol verlangen aan de start.