Na de dopingwinter nam ik mij voor geen koersen meer te kijken. Nu was ik nooit iemand die de wielerkalender uit mijn hoofd kende. Ik miste meestal wel eens een voorjaarsklassieker of twee. En dan baalde ik als dat een mooie strijd met een terechte winnaar was geweest. Als ik wel
Vakken vullen, prijzen (de streepjescode was nog niet in elke winkel doorgevoerd), meerijden en sjouwen met de bezorger, folderen in de wijk en meubeltjes in elkaar zetten voor de showroom. Met een doehetzelf- en meubelzaak in de familie had ik de bijbaantjes voor het uitzoeken. Daarnaast waste ik ook auto’s in
Alpe d’Huez, Bordeaux, Champs Elysées. Dit waren slechts terzijdes in de zomers aan het begin van de jaren ’80 van de vorige eeuw. Want de Tour de France vond tegelijkertijd plaats met een veel belangrijkere ronde: de Tour de Spar. Ook dit was een etappekoers die een week of drie duurde.
‘Morgen is er vast weer wielrennen,’ zei mijn moeder en draaide de knop om, waarna mijn gefrustreerde broer het ‘here-zegen-deze-spijzen-amen’ als startsein gebruikte om in razende vaart zijn aardappels naar binnen te werken. Vervolgens moest hij nog geïrriteerder wachten tot de achterhoede ook eindelijk het vlees had weggekauwd. De renners