#Jesuiswilco. Ik ben Wilco. Wilco Kelderman dus.
Nee, dit stukje gaat niet wéér over de Giro d’Italia. Dat echec is al lang en breed vergeten (niet vergeven), zeker nu Wilco zijn heil elders heeft gezocht. Ik bedoel het letterlijk: ik ben Wilco. Of Wilco is Sander. Kan ook. Gewone Hollandse jongens, dat zijn wij. Aardige knullen, type boy next door.
Niks mis met
Ophef in de wielerwereld: rising star Marc Hirschi vertrekt per direct bij Team DSM (het vroegere Sunweb, sp). ‘We hebben een akkoord bereikt over de ontbinding van zijn contract en wensen Marc veel succes in zijn verdere carrière. Verder zullen we geen commentaar geven’, aldus de ploegleiding.
Wie zeker wil zijn dat het gespeculeer naar grote hoogten stijgt, moet dit soort
Je ziet ze wel in grote organisaties. Bij gemeenten, ministeries of onderwijsinstellingen. Mensen die zich tegen heug en meug van vergadering naar vergadering slepen. Die vandaag bij de ene collega zaniken over een ander en morgen precies andersom. En die ieder jaar op de kerstborrel tegen dezelfde collega’s dezelfde klaagzang uiten: over medewerkers die zich niet aan afspraken houden, die
‘Zesde in de sprint. Zeg het maar…’
‘Sjezus, wat een vraag, schlemiel.’
‘Het was een constatering.’
‘Zo negativistisch! Klerelijer.’
‘Zullen we het gezellig houden?’
‘Dit is hoe wij in Mokum praten, schijtlijster.’
‘Terug naar de koers: je kunt onmogelijk tevreden zijn.’
‘Pleur effe op, kapsoneslijer.’
‘Nou, ik wilde eigenlijk nog drie weekjes blijv….’
‘Klep houwe! Je geniet hiervan hè, pannenkoek.’
‘Je wordt verslagen door je rivalen. Dat is niet wat je
Het is een lelijke straat. Zo lelijk als slechts Belgische straten kunnen zijn. Rommelig. Kaal. Somber. Het waait er zelfs als het windstil is.
Op de achtergrond zien we een appartementencomplex. Een fantasieloze blokkendoos met op de bovenste etage een wanstaltige uitbouw – door de plaatselijke projectontwikkelaar wellicht aangeprezen als ‘riant dakkot met
Zoals sommigen van jullie weten, ben ik geen liefhebber van het Italiaanse wielrennen. Ik weet: het is kortzichtig en generaliserend, ja, misschien zelfs demoniserend, maar ik kan er niets aan doen.
Het is mij met de lepel di bambini ingegoten.
Terug naar mijn jeugd. Terug naar een van die frisse lenteachtige zaterdagen, ergens in de jaren ’80. Milaan-San Remo. Perdone, La Primavera.