Het lot van de broer-van is een droef lot.
Denk aan Serse Coppi, die zijn enige zege van importantie –Parijs-Roubaix 1949 – moet delen, omdat drie koplopers vlak voor de wielerbaan van Roubaix de verkeerde kant op werden gestuurd. Coppi won de pelotonsprint, maar had vierde moeten worden.
Twee jaar later stierf hij, na een val in de Ronde van Piemonte.
Vraag het Jean Bobet, die zoveel beter schreef dan zijn broer, intelligenter was, welbespraakter, vriendelijker. Alleen fietste Louison wat sneller.
Maar vraag het vooral aan Prudencio Indurain. Indurain de Jongere. Indurain de Mindere Miguel en Prudencio, in bijna alles elkaars evenbeeld.
Negen jaar lang was Prudencio Indurain beroepsrenner. Een eenvoudige knecht met de façade van een groot kampioen. Hoe vaak zullen fans in aanbidding voor hem op de knieën zijn gegaan, niet bekend met het bestaan van een klungelige broer?
Wie broer-van is, mag de Tour rijden. Zo gaan die dingen.
Prudencio debuteerde in 1993 in Frankrijk, aan de zijde van Miguel, de lakei van de alleenheerser. Drie weken lang worstelde hij zijn lange lichaam over de cols, brak hij de wind die zijn broer niet mocht raken nbso online casino reviews en serveerde hij koele dranken aan Miguel.
In de tijdrit rond het Lac Madine was Prudencio’s lichaam leeg. Op. Niets lukte meer. Hij zette een abominabele tijd op de klokken en toen zijn broer enkele uren later over het parkoers raasde, leken Prudencio’s uren in de Tour geteld.
Miguel was bezig hem buiten tijd te rijden.
Broedermoord.
Maar toen, vlak voor de finish, ontdekte Miguel een mankementje aan zijn fiets. Hij remde af. De band leek niet lek. Toch werd hij verwisseld. Het duurde twintig seconden, maar het was genoeg.
Eén keer echter is alle eer voor Prudencio, eenmaal weet hij zich aan het lot van de broer-van te ontworstelen. In de Volta ao Alentejo, Portugese koers van net niet niks. Het is zijn week van gratie: hij wint drie etappes.
Voor één keer uit de slagschaduw van zijn grote broer.
In het eindklassement eindigt hij als tweede, een prachtprestatie voor de niet-klimmer die hij is. Hij wordt op het eindpodium genodigd, een zeldzame jour de gloire voor de broer-van. Naast hem, op het hoogste treetje, staat de winnaar van de Ronde van Alentejo 1996.
Het is Miguel.
Auteur van (of meegewerkt aan):
- Voorpublicatie ‘Fietsen om niet aan te komen’ van Frank Heinen - 30/04/2021
- Vergeten wielrenner: José Beyaert - 20/04/2021
- Vergeten wielrenner: Rebecca Twigg - 01/04/2021