‘Tijdens de tweede rustdag van de Vuelta 2016 ontmoette ik mijn manager in Tarragona en kwam ik min of meer een verbintenis overeen met Manzana Postobon voor 2017. De ploeg moest alleen nog wat formaliteiten voor de licentieaanvraag afronden. Nu, precies een jaar later, lig ik vermoeid en gehavend op bed bij te komen van twee enerverende koersweken kriskras door Spanje. De eerste week zweefde ik op een roze wolk door de Vuelta, nu kleuren de eerste littekens op mijn armen en benen mijn huid roze na mijn val van afgelopen vrijdag.
De eerste nacht na mijn val kwam ik goed door, maar de tweede nacht betaalde ik de tol. Tot drie uur ’s nachts lag ik naar het plafond te staren, badend in het zweet en met trekkende wonden. Na slechts zes uur slaap propte ik een ontbijt naar binnen en haastte ik mijzelf naar de bus. Dit gaat een lange dag worden. Hoewel de etappe slechts 129 kilometer bedroeg (exclusief 8 km neutralisatie – ik ga van de week al die neutralisaties eens optellen want volgens mij hebben we een etappe aan neutralisaties) wist ik dat het geen gemakkelijke dag ging worden. Met meer dan drieduizend hoogtemeters voor de boeg wist ik genoeg.
Op de eerste klim (met meerdere kilometers aan 19%) sloeg de vlam in de pan en ontplofte het peloton in groepjes. Ik reed in mijn eigen ritme naar boven en eindigde uiteindelijk in een grote groep die nog voor de gruppetto reed. In die groep zaten meerdere grote en ervaren mannen, dus om de tijdslimiet hoefde ik mijzelf niet te bekommeren. De dag dus doorstaan en op naar de rustdag. De etappe werd gewonnen door een Colombiaan, maar helaas wel een in het verkeerde tenue. Toch was er voor onze ploeg een klein beetje vreugde, want de winnaar (Miguel Ángel López, red.) deelt een appartement in Colombia met een van mijn ploeggenoten.
De koers mocht dan niet zo lang zijn, de daaropvolgende transfer was dat zeker wel. Met bussen van de organisatie werd het peloton de berg afgevoerd naar het vliegveld van Granada. Na twee uur in de bus arriveerden we eindelijk op het vliegveld, vanwaar het peloton met twee gereed staande vliegmachines richting het noorden van Spanje gevlogen werd. Na weer een busrit kwamen we ’s avond om half twaalf eindelijk in het hotel aan en konden we aan tafel voor het avondeten.
Gelukkig was er vandaag tijd om wat uit te slapen, maar helaas had mijn biologisch ritme daar maling aan. Na het ontbijt heb ik even een uurtje heeeeeel rustig op de tijdritfiets gereden. Verder breng ik de dag door met rusten, als het meezit een middagdutje en anders wat lezen. Boekentips zijn weer welkom, want ik heb vanmorgen Tahir van Barry Smit uitgelezen.
Morgen in de tijdrit zal het op de tanden bijten worden, want door de schaafwond op mijn pols kan ik niet echt lekker in het tijdritstuur liggen. Hopelijk is mijn lichaam in de dagen daarna weer wat bijgekomen na mijn tuimeling. want ik zou graag nog een keer in de aanval willen.
Nog zes koersdagen en dan zit dit avontuur er alweer op… De tijd gaat snel, maar ik kijk er nu alweer naar uit om thuis te zijn, in alle rust de krant te kunnen lezen, onder mijn eigen douche te staan en mijn vrouw een dikke knuffel te geven.’
