Edvald Boasson Hagen moest en zou de etappe winnen. Gisteren werd hij door zijn enige landgenoot in koers verslagen in de sprint en dat vond hij niet grappig. Dus probeerde hij het vandaag gewoon nog een keer. Al was het maar omdat Thor Hushovd ook al twee etappezeges te pakken had en hij als enige mede-Noor natuurlijk niet kon achterblijven. Boasson Hagen gooide zijn gewicht in de strijd en stortte zich naar beneden alsof hij nog nooit van het woord ‘vallen’ had gehoord. De burgemeester van Pinerolo kon het niet aanzien en besloot tot grote vreugde van zijn vrouw even de was op te gaan hangen.
Hij kwam net op tijd terug om te kunnen zien hoe Jonathan Hivert een bocht miste en de prachtige bebossing van de Pramartino de vernieling in reed. ‘Porca miseria!’ riep hij uit, ‘coglione!’ De burgemeester was niet vrolijk, want die stomme Fransman was zelfs zo diep de bosjes in gereden dat zijn fiets in de takken bleef haken. En tot overmaat van ramp stond hij die fiets nu paniekerig los te rukken, wat de conditie van de reeds gehavende beplanting uiteraard niet ten goede kwam.
Iets later besloot Alberto Contador dat de afdaling van de Pramartino hét moment was om nog even wat seconden terug te pakken. Hij stortte zich naar beneden met een moed die levensmoeheid deed vermoeden. Angstig sloeg de burgemeester de handen voor de ogen, en door de spleetjes tussen zijn vingers heen gluurde hij naar de tv, afwisselend prevelend en schreeuwend: ‘Ma ragazzi, mamma mia, per favore, basta!’ Verschrikt realiseerde hij zich dat hij helemaal was vergeten na te gaan of er nog wel plek vrij was op de plaatselijke begraafplaats. Hij schrok van die gedachte en duwde hem snel weer weg. Als hij niet oppaste, zou zijn eigen hart het nog begeven.
Alsof het allemaal nog niet verschrikkelijk genoeg was, reed die debiele Fransman in de gele trui pardoes een achtertuin in. Zweetdruppels parelden op het voorhoofd van de burgemeester. Hoe was het mogelijk! Uitgerekend de tuin van Signor Mariotti! Zelfs peuters wisten dat je daar niet moest wezen. En dan zomaar ongevraagd die tuin in rijden… Daar kwamen problemen van. Dit zou de burgemeester nog heel lang te horen krijgen. Wát een rotdag.
Bleek als een vaatdoek trok de burgemeester zijn voordeur achter zich dicht om de paar honderd meter naar het podium af te leggen, waar hij even later het van angst trillende handje van Thomas Voeckler schudde. Het duurde even voor hij doorhad dat hij zo hard in die hand kneep dat het gezicht van de Fransman rood aanliep. Voeckler trok een pijnlijke grimas toen de camera op hem gericht werd, de burgemeester lachte geforceerd.
Op weg naar huis veegde de burgemeester driftig zijn tranen weg. Toen hij zijn voortuin binnenstapte, stond Signor Mariotti hem al op te wachten.
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020