In alle vroegte peddel ik rustig de slaap uit mijn benen. De zon is al even op en schijnt weldadig, maar gelukkig is het nog niet zo benauwd als de afgelopen dagen. Al zorgt ook op dit tijdstip de zomer, die zich stevig heeft vastgebeten in ons anders zo koude kikkerlandje, ervoor dat ik sneller vocht verlies dan dat ik het bij kan drinken uit mijn bidon. De struiken en boomtoppen bij Planken Wambuis ritselen rustig in de ochtendwind, die later vandaag weer ongenadig hard zal aantrekken en van de rit van werk naar huis een ware beproeving zal maken. Vogels fluiten, wat klein wild scharrelt door de struiken. Tenminste, dat neem ik aan, want van al dat ritselen, fluiten en scharrelen hoor ik niets. Aandachtig luister ik op mijn ‘oortjes’ naar de De Grote Voorbeschouwing op de 105e Tour de France van wielerpodcast De Rode Lantaarn. Wat een genot om de werkdag te beginnen met een ritje op mijn stalen Fausto Coppi, luisterend naar analyses, koersklets en inside stories van De Rode Lantaarn, Radio Stelvio of Laurens ten Dam himself in zijn Live Slow Ride Fast podcast. Tijdens die ochtendritjes beleef ik in gedachten al die mooie koersen weer waarover gesproken wordt. Ik smul van de anekdotes van LTD en droom stiekem van een leven als wielerprof. Van what could have been, als… Als ik er destijds harder voor had gewerkt. Als ik wat slimmer was geweest in de koers. En als… ik flink wat meer talent had gehad. Want hoewel die ene podiumplek in de Ronde van Bemmel eigenlijk een overwinning had moeten zijn reikten mijn dromen in die tijd vele malen verder dan mijn feitelijke capaciteiten op de fiets.
Maar vandaag gebeurt er ineens iets in mij. De manier waarop ze in De Rode Lantaarn aan het vooruitblikken zijn naar de komende Tour maakt iets in mij los. Noem het inspiratie. Het besef dat het nog niet te laat is. Het besef dat er nog hoop is, er is altijd hoop. Het besef dat er ook voor mij nog een pad is dat naar glorie kan leiden. Ik ben inmiddels de bossen uit en knijp in mijn remmen. Dit is Een Moment Om Bij Stil Te Staan. Ik staar mijmerend in de verte over de vlakte die Ginkelse Heide heet. Ik zuig de lauwe ochtendlucht diep in mijn longen. Dit is een moment dat me altijd bij zal blijven. Het moment dat ik de knoop doorhak en besluit me weer in de arena te begeven. Het moment waarop ik voor eens en voor altijd besef dat onsterfelijkheid vooral en alleen bereikt kan worden via de wielersport. Het moment dat ik besluit… om mee te doen aan de Rode Lantaarn Editie van Rob’s Tourpools.
Met een do-or-die, alles-op-rood strategie meng ik me in het poolgeweld. Hard winnen kan alleen als je bereid bent ook hard te verliezen. Als je bereid bent alles te riskeren en de gebaande paden te verlaten. Je los te maken van het peloton en alleen met je kop in de wind op zoek te gaan naar de zoete overwinning. Oftewel, een Tourpool opstellen die niet bestaat uit de top 10 van unibet of cycling stats. Tuurlijk, er mogen een paar vaste waarden in het lijstje staan, maar ik probeer in het hoofd van al die andere renners te kijken. Wie wil er zo graag winnen dat ze bereid zijn hun eigen moeder ervoor te verkopen? Welke dark horse heeft zich een jaar lang verstopt om zich nu ineens in het volle licht te mengen in de strijd? Welk rupsje nooit genoeg ontpopt zich komende maand tot een gele vlinder? Eerlijk gezegd? Ik heb geen idee. Maar dat weerhoudt me er niet van om een wetenschappelijk totaal onverantwoorde poging te doen. Dit is mijn lijst:
15 – Chris Horner. De verrassende winnaar van de Vuelta in 2013 wil er nog één keer alles aan doen om te laten zien dat hij geen eendagsvlieg is. Op 46-jarige leeftijd maakt hij afgelopen maand zijn rentree in het profpeloton in de kleuren van het continentale Illuminate. Hij voelt zich weer fit en gezond en denkt dat hij zich daarmee weer in de strijd om de ereplaatsen kan mengen. Dat optimisme moet beloond worden met een plaats in mijn Tourpool. Helaas start Chris in deze herfst, of zeg maar liever winter van zijn carrière niet, dus in zijn plek vullen we dan maar Jonathan Hivert in, omdat zijn achternaam bijna ‘winter’ betekent in het Frans. (ja, zo’n lijst wordt het dus).
13 – In de uitleg van de Tourpool geven de mannen van de Rode Lantaarn aan dat je vooral niet Pierre Rolland op moet stellen. Dat is net zoiets als tegen een kleuter zeggen dat hij niet op de ene rode knopje mag drukken. Dus Pierre, welkom in mijn team.
12 – Ieder team heeft een ankerpunt nodig. Een rots in de branding die kalm blijft als de hele wereld om hem heen gek wordt. Een über-dude. Daarom ruim ik een plaatsje in voor deze “can I have a joint for breakfast please”, fietsende Big Lebowski. (zijn er eigenlijk bowlingbalen in Boulder?). Ladies and gentlemen: Taylor Phinney.
11 – De 17e etappe van de Tour zal op een enigszins vreemde manier van start gaan. Het peloton dient zich op “formule 1 achtige wijze” op te stellen met de klassementsleider op pole en de rest daarachter op volgorde. Het moet tot spektakel leiden, maar het zal waarschijnlijk vooral tot verwarring leiden. De Franse drager van de bolletjestrui zal zich huilend afvragen waarom hij niet vooraan bij alle fotografen mag starten en chaos zal het peloton regeren. Één man houdt zijn hoofd koel. Een man met autoracen als hobby en benzine in zijn aderen. Vernoemd naar een F1 coureur van weleer is hij de enige die overweg kan met dit format en voordat de rest van het peloton doorheeft hoe het zit is Niki Terpstra gevlogen en hengelt hij de winst in deze korte bergetappe binnen om het zegeaantal van Quick Step voor dit seizoen op 1001 te brengen.
10 – Op het moment dat ik deze lijst samenstel is het nog niet geheel zeker of Chris Froome in de Tour mag starten. Waarschijnlijk is dat op het moment dat hij in het geel de Champs Elysées opdraait nog steeds niet helemaal zeker. In zijn Gele, Rode of Rose schaduw excelleert al een aantal jaar een Limburger met humor. Wout Poels is op zijn best als hij het peloton bergop mag slopen in dienst van zijn kopman. Mijn tip aan de ploegleiding van Sky: als Chris thuis moet blijven, zeg dat dan niet tegen Wout. Laat Wout gewoon zijn werk doen in de waan dat Chris vlak achter hem rijdt. Laat hem iedereen lossen voor Froome. Zul je zien, soleert hij zomaar zonder druk op zijn schouders naar zijn eerste overwinning in een Grote Ronde.
9 – Iedere renner met klassementsambities zal zich in de voorbereiding wagen aan een hoogtestage. Maar er zijn ook renners die zelfs dat naar een ander niveau weten te tillen. Hadden we vroeger al respect voor Hem Wiens Naam We Niet Mogen Noemen uit Austin, die als maniak tekeer ging tijdens trainingen op de Col de Madone. Maar het kan altijd met nog meer toewijding. Deze renner leeft naar het schijnt al sinds zijn bijna-Girowinst in 2016 als een Tibetaanse Monnik teruggetrokken in het hooggebergte, afgesloten van de buitenwereld. Komt alleen naar beneden om eens in de week vanuit een telefooncel naar zijn ouders te bellen met de mededeling dat alles oké is. En heel af en toe om een koers te rijden. Staat volgende week aan de start met het hart-longsysteem waar de sherpa’s op de Mount Everest jaloers op zijn. Hij gaat het doen voor Nederland is mijn overtuiging: Steven Kruijswijk.
7 – Omdat hij nog geen idee heeft van waar zijn grenzen liggen. Omdat hij, na er in een koers genadeloos te zijn afgereden, rustig verklaart dat het alleszins een goede training was en dat hij perfect op koers ligt voor de Grande Boucle. Omdat hij naar de Sierra Nevada trekt om nog verder te vermageren dankzij een spartaans trainingsregime van acht uur trainen op één glas melk een stengel selderie zodat hij met een BMI van minus dertien aan de start van de Tour zal staan. Omdat een Tourpool die tot stand is gekomen onder inspiratie van De Rode Lantaarn niet compleet is zonder deze renner. Op 7, Tiesj Benoot.
6 – Frank Vandenbroucke liet jaren geleden in de Vuelta al zien dat de liefde een renner naar grote hoogten kan stuwen. Zwaar beneveld door zijn adoratie voor één van de rondemissen ontbond hij zijn duivels en scheurde het Spaanse asfalt aan gort op weg naar de bloemen én de kussen van zijn droomvrouw. Ik weet niet hoeveel passie er van nature in het lijf van de gemiddelde Groninger zit, maar het feit dat binnen 24 uur nadat hij op Twitter zijn huwelijk met Evelien aankondigde de ploegleiding van Dimension Data meldde dat Tom-Jelte Slagter na twee jaar afwezigheid weer zijn opwachting in de Tour gaat maken, stemt mij in ieder geval hoopvol.
5 – Welke Yates was het nou ook al weer die zo goed reed in de Giro? Was dat nu Adam of Simon? Op de een of andere manier haal ik die twee altijd door elkaar. Geen idee waarom. Dus voor de zekerheid toch maar in mijn team: Adam Yates.
4 – Er gaat geen jaar voorbij of we zitten de halve Tour naar de Franse kampioenstrui te kijken. Oftewel in de massasprints oftewel in allerlei kansrijke danwel kansloze ontsnappingen. Dus daarom ook een warm welkom in mijn team aan Anthony Roux. Wat zeg je? Rijdt hij de Tour niet? In dat geval dan maar Arnaud Démare in zijn plaats.
3 – Omdat er altijd wel mannen van Vino’s vreemdelingenlegioen dat Astana heet scoren in de bergetappes. Omdat er altijd wel een Sanchez goed rijdt in de tour. Omdat er altijd wel ergens een koelkast staat met een obscuur rood zakje vloeistof erin, waarop de naam van iemands hond met merktstift gekrabbeld is. Zonder verder conclusies te trekken uit deze drie losse opmerking die op geen enkele manier met elkaar in verband staan. Mijn afmaker op nummer drie: Luis León Sánchez.
2 – Daarover gesproken, wie is er eigenlijk kampioen geworden in Spanje? Gorka Izagirre.
Foto: Joris Knapen
1 – En op één mijn kopman voor deze Tour de France. Omdat er hoop is, er is écht altijd hoop. Omdat ik Tom Dumoulin niet in durf te vullen uit angst het noodlot te tarten. Ik heb het namelijk altijd fout als ik een winnaar moet voorspellen. Maar vooral omdat dit de renner is in het huidige peloton waar ik misschien wel het meeste respect voor heb. Een renner die alle onheil die een mens kan treffen op zijn pad heeft gevonden. En heeft overwonnen. Een renner die ondanks dat hij door de pers al tig keer de hemel in is geprezen en vervolgens evenzo vaak is afgeschreven nooit het plezier in het fietsen heeft verloren. Die trots zonnige foto’s van zijn trainingsritjes post op Strava, in het volle besef dat hij het mooiste beroep ter wereld uitoefent. Die glimlachend de duizendste stomme vraag van de duizendste zure journalist met een Achterhoekse kwinkslag beantwoord. Bij wie je na een fietstocht terecht kan voor de beste koffie (als die fietstocht tenminste eindigt in de buurt van zijn rijdende Piaggio-koffiebar in Girona). Mijn troef voor etappezeges in de bergen en stiekem ook voor het klassement. Want er is altijd hoop, had ik dat al gezegd? Doe het, Robert Gesink!
Ik zal er met deze lijst en mijn ‘one shot at glory’ wel weer gruwelijk naast zitten. Maar als ook maar één van de hier genoemde renners, en dan het liefst een Nederlander, mijn voorspellende gaven weet te bekrachtigen met een mooi resultaat is mijn sportzomer al geslaagd.
Vive le Tour!
- Big Lebowski wint de Tour – 15 volledig gratis tips voor uw Tourpool - 02/07/2018
- Nog één keer - 11/04/2017
- Koerskijken - 28/04/2016